Κύριε Μπανιά, διαπιστώσατε και από κοντά τις επιπτώσεις που έχει για το υδρογραφικό σύστημα της περιοχής το φράγμα της ΜΗΧΑΝΙΚΗΣ. Γνωρίζετε εξάλλου ότι η εταιρεία έχει υποστεί διάφορες κυρώσεις για τη μη τήρηση των περιβαλλοντικών όρων λειτουργίας του εργοστασίου της. Ωστόσο από αρκετούς υποστηρίζεται ότι τα  μικρά υδροηλεκτρικά είναι ήπιας μορφής επεμβάσεις στο περιβάλλον, συνεπώς αυτό δεν κινδυνεύει. Ποιά είναι η γνώμη σας;
Το αντίθετο συμβαίνει. Με την κατασκευή τέτοιων έργων, όπως αυτό στο σημείο που βρισκόμαστε (σημ.: στο φράγμα της «Μηχανικής» στα Θεοδώριανα) για την παραγωγή ενέργειας ουσιαστικά στερεύουν το ποτάμι. Καταργείται ο φυσικός πλούτος της περιοχής...

Το φημισμένο σπήλαιο που ανακαλύφθηκε τυχαία το 1940, βρίσκεται, σε απόσταση μόλις 4 χιλιομέτρων, βόρεια της πόλης των Ιωαννίνων. 'Εχει έκταση 14.800 τετραγωνικά μέτρα, σταθερή θερμοκρασία αέρα, χειμώνα -καλοκαίρι, 18οC και νερού 14o C. Πρόκειται για είναι ένα ενεργό σπήλαιο - σε αντίθεση με άλλα όπου η σπηλαιογέννεση έχει σταματήσει-  με πιο ενδιαφέροντα στοιχεία τα είδη των σταλακτιτών και σταλαγμιτών, την ποικιλία των σχηματισμών και την διαφορετικότητα των αιθουσών...

Το 1964 ανεβαίνει στο "Σκουφά", το "Νησί της Αφροδίτης" του Αλέξανδρου Πάρνη και ο "Άμλετ" από μαθητές Λυκείων της Άρτας, στο κινηματοθέατρο "Ορφέας". Αυτές ήταν οι τελευταίες παραστάσεις μιας θεατρικής παράδοσης που ξεκίνησε από τις αρχές του αιώνα μας, ίσως και πιο πριν. Ακολούθησε μια περίοδος σιγής και η νέα εποχή του θεάτρου στην Άρτα αρχίζει το 1982, όταν ο νεοιδρυθείς σύλλογος "Μακρυγιάννης" ανέβασε το έργο του Άρθουρ Μίλλερ "Ηταν όλοι τους παιδιά μου", σε σκηνοθεσία Βάσως Παπαθεοδώρου. Από τότε μέχρι σήμερα, έχουμε ένα πλήθος θεατρικών παραγωγών σε μια πόλη όπου το θεατρόφιλο κοινό δεν ξεπερνά τα χίλια πεντακόσια άτομα και έχουμε επίσης μια ευγενή άμιλλα ματαξύ των δύο μεγάλων συλλόγων "Σκουφάς" και "Μακρυγιάννης" καθώς και της ΑΘΟΑ, που εμφανίστηκε αργότερα......

Τι σε έφερε στην Άρτα;
Η σκέψη πως τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν σε καλύτερες συνθήκες από αυτές που θα είχαν σε μια μεγαλούπολη. Τα δικά μου παιδικά χρόνια ήταν ονειρικά, αν σκεφτείς πως  μεγάλωσα παίζοντας στις αλάνες . Μετά τη δεκαετία του ογδόντα , όταν το Αιγάλεω χτίστηκε, τότε κατάλαβα πως ήταν θέμα χρόνου το πότε θα φύγω. Τότε ήταν που μου χτύπησε την πόρτα η τύχη να γνωρίσω τη γυναίκα μου που ήταν από την Άρτα. Μια νέα αρχή έγινε με την επιλογή μου να αγοράσω σπίτι και να εγκατασταθώ μόνιμα στην Ήπειρο.