A place to bury strangers
“A place to bury strangers”
Killer pimp rec.

Σκοταδιστική τρομοκρατία από τους A place to bury strangers που εξαπολύουν την επίθεσή τους βασισμένοι στον εφιαλτικό βιομηχανικό θόρυβο κάνοντας μια και μοναδική παραχώρηση με το καθαρό new wave “I know I’ll see you”. Οι ίδιοι αυτοσυστήνονται ως η πιο φασαριόζικη μπάντα της Νέας Υόρκης αλλά δεν είναι μόνο αυτό, καθώς κάτω από όλο αυτό το θόρυβο κρύβουνε ένα πλούτο συνθέσεων που είναι κυρίως επηρεασμένος από την σκηνή των shoegazers και από τις ένδοξες ημέρες των Jesus and Mary Chain.

MGMT
“Oracular Spectacular”
Columbia rec.

Ο Andrew Van Wyngarden και ο Ben Goldwasser αφού πειραματιστήκανε αρκετό καιρό επί σκηνής τελικά καταλήξανε σ’ ένα ύφος που συνταιριάζει την ήπια ψυχεδελική pop με την πιο άλα Suicide electro punk πλευρά τους. Καθοριστική στάθηκε η επιλογή του Dave Fridmman στην παραγωγή, ο οποίος κατάφερε να προσδώσει στους MGMT όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουνε ξεχωριστούς τους Flaming Lips και τους Mercury Rev. Όλα τα τραγούδια λιγότερο ή περισσότερο κινούνται σε χορευτικούς ρυθμούς δημιουργώντας ένα σύνολο που δίκαια χαρακτηρίζεται ως το ντεμπούτο της χρονιάς.

Wolf Parade
“At mount  zoomer”                      
Sub pop rec.
  

Μετά το εκπληκτικό “Apologies to the Queen Mary” και αφού στο ενδιάμεσο ασχολήθηκαν με διάφορα projects τα μέλη των Wolf Parade έπειτα από δύο χρόνια κυκλοφόρησαν τον δεύτερο δίσκο τους που πήρε το όνομά του από το studio του drummer Arlen Thompson. Το αποτέλεσμα είναι ένα αξιόλογο σύνολο indie τραγουδιών με την έλλειψη όμως ξεχωριστών στιγμών, όπως ήταν στον προηγούμενο δίσκο τα “modern world” και “I’ll believe in anything”, ν’ αποτελεί σημαντικό μειονέκτημα μιας και ο μουσικός κατακλυσμός των τελευταίων χρόνων σε συνδυασμό με την αδηφαγία του κοινού καταδικάζει πολύ γρήγορα στη λήθη δίσκους που δεν ικανοποιούν την fast food νοοτροπία τους. Σκουπίδια δηλαδή.

Deerhoof
“Friend opportunity”                                   
Kill Rock stars rec.

Οι Deerhoof είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση συγκροτήματος που την τελευταία δεκαετία κυκλοφορεί ακατάπαυστα δίσκους ,οι οποίοι σπάνια έχουν κοινό ύφος μεταξύ τους. Το “Friend opportunity” ξεκινά με το “perfect me” που στιγμές θυμίζει μουσική από video game, ακολουθεί το “+81” με την Satomi Matsuzaki να τραγουδάει ακατάληπτα (πιθανόν ιαπωνικά), συνεχίζει με το “believe ESP” που θυμίζει πολύ Blonde Redhead και η έκπληξη έρχεται με το εντελώς βλαμμένο “Kids are so small”. Γενικώς το “Friend oppοrtunity” είναι ένας ευχάριστος σύντομος δίσκος με τους Deerhoof να πειραματίζονται, ως συνήθως, μεταπηδώντας  με ευκολία από στιβαρές φυσιολογικές γραμμές σε άτακτες pop φράουλες.