Εύχομαι στους ανθρώπους που συναντώ αυτήν την εποχή «Καλή Χρονιά!». Από μικρός ταύτιζα (όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι φαντάζομαι) το τέλος του καλοκαιριού με το τέλος του χρόνου και την αρχή του φθινοπώρου με την αρχή του. Ο Σεπτέμβριος έχει μια αίσθηση μοναδικής ισορροπίας (δεν είναι η εκρηκτική Άνοιξη), ανάμεσα στα λαμπερά καύματα του καλοκαιριού και τις σκοτεινές νύχτες του χειμώνα. Έχει ένα μοναδικό τρόπο να  μας υπενθυμίζει, διεγείροντας άγνωστα κέντρα του  εγκεφάλου, την αξία της ύπαρξης και της ζωής.  Έχει τη γεύση της δημιουργίας, όπως ο χυμός που έχει μεστώσει στον καρπό του σταφυλιού. Σχολεία, πανεπιστήμια ανοίγουν, οι παρέες ξανασμίγουν και ο καθένας είναι έτοιμος  να ξεκινήσει κάτι με τον οίστρο του νέου δημιουργού. Η προσπάθειά μας ίσως να τελειώσει άδοξα κάπου εκεί στον Δεκέμβριο, κοντά στον ερχομό της ημερολογιακής πρωτοχρονιάς, αλλά αυτό δεν έχει και τόσο σημασία τώρα που επαναξιολογούμε τη ζωή μας και επαναθέτουμε τους στόχους μας.