Ο λήθαργος στον οποίο έχει περιέλθει τα τελευταία χρόνια η brit pop σκηνή δεν πτοεί ουδόλως τους Kaiser Chief, που πραγματοποίησαν εκρηκτικό ντεμπούτο το 2005 με τον δίσκο «Employment» και σαρωτικά singles όπως τα «Oh my God» και «I predict a riot».

Οι Golden Awesome προέρχονται από τη Νέα Ζηλανδία, χώρα με μακράπαράδοση στο χώρο του r’n’r που ανά περιόδους αναδεικνύει συγκροτήματα διεθνούς βεληνεκούς. Με το ντεμπούτο τους οι GA κινούνται στο shoegaze ρεύμα που έχει αναβιώσει τα τελευταία χρόνια στην ανεξάρτητη σκηνή και προσφέρουν μια σειρά από συνθέσεις που «καρφώνονται» απευθείας στο μυαλό εξαιτίας κυρίως ενός αισθήματος, απροσδιορίστου προελεύσεως, νεφελώδης ευδαιμονίας που μεταδίδουν.

Forest Fire “Staring at the X”

Το κουαρτέτο των Forest Fire κυκλοφόρησε φέτος τον δεύτερο δίσκο του, στον οποίο παρουσιάζεται συγκριτικά διαφοροποιημένο όσον αφορά το προ τριετίας ντεμπούτο. Μόνο η folk αισθητική παραμένει εν μέρει ακέραια, όπως και οι αναφορές στους Velvet Underground, αλλά από εκεί κι έπειτα η μπάντα προβαίνει σε πειραματισμούς pop ύφους. Το πρώτο μισό του δίσκου κινείται σε φωτεινά πεδία με τις μελωδίες να αποδίδονται σε υψηλούς τόνους, όπως το «They pray execution style» πουεμπερικλείει disco και punk στοιχεία.

Big Talk “Big Talk” Epitaph rec.
Οι Big Talk αποτελούν το project σχήμα του τυμπανιστή των Killers Ronnie Vannucci, ο οποίος με το ομώνυμο αυτό ντεμπούτο προσεγγίζει μια καθαρά post punk προοπτική με έντονη διάθεση δραματοποίησης και με έντονη την αίσθηση της new wave σκοτεινότητας της δεκαετίας του ’80. Από το σύνολο των συνθέσεων μόνο το «Replica» ανακαλεί το pop ύφος των Killers, αλλά η γεφύρωση γίνεται ουσιαστικά από τα στοιχεία που αντλούν οι Big Talk, όμοια μ’ αυτά των Killers, από συγκροτήματα όπως οι Weezer.

Πίσω από τους tUnE – yArDs κρύβεται ουσιαστικά η Merill Garbous, η οποία αφού πειραματίστηκε με σπιτικές ηχογραφήσεις δοκιμάζοντας ήχους με διάφορα όργανα κατέληξε σε δέκα συνθέσεις, τις οποίες της μετέφερε στο στούντιο.

Moon Duo “Mazes” Sacred Bones rec.

Οι Moon Duo αποτελούνται από την Sanae Yamada και τον Erik Johnson μέλη επίσης των Wooden Shjips. Μετά το περυσινό "Escape" ακολούθησε πριν λίγους μήνες το "Mazes" κινούμενο στα ίδια ψυχεδελικά krautrock πλαίσια.

Οι Yuck απαρτίζονται από μια παρέα πιτσιρικάδων που μόλις ενηλικιωθήκανε και έχουνε ως βάση τους το Λονδίνο. Πριν κυκλοφορήσει ο πρώτος ομώνυμος δίσκος τους είχανε εδραιώσει τη φήμη τους με το single «Georgia» που πρόκειται για απευθείας αναφορά στην μελωδία του «Friday I’m in love» των Cure.

Εκπλήσσει για ακόμη μια φορά η PJ με τον καινούργιο της δίσκο, καθώς και σ’ αυτόν παρουσιάζει καινούργια στοιχεία στον ήχο της. Ο τίτλος του δίσκου προϊδεάζει για το περιεχόμενο. Κατά κάποιο τρόπο η PJ αποτίνει φόρο τιμής στη μουσική παράδοση της χώρας στην οποία μεγάλωσε. Σκληρές στιγμές δεν υπάρχουνε και πολύ λίγα τραγούδια θυμίζουνε κάτι από τις δουλειές της δεκαετίας του ’90.

White lies

“Ritual”

Geffen rec.

Οι White lies αρχικά ονομαζόταν Fear of flying και μάλιστα κυκλοφορήσανε δύο singles με σαφέστατες επιρροές από τη σκηνή της brit pop. Άξαφνα όμως αλλάξανε προσανατολισμό και όνομα. Με τον πρώτο τους δίσκο εξερευνούνε τα σκοτεινά τοπία των Joy Division και των Teardrop explodes έχοντας ταυτόχρονα στο νου τους τις βασικές αρχές του post punk.

Girl in a coma
“Adventures in coverland”
Blackheart rec.
Έπειτα από δύο δίσκους οι μεξικανοαμερικάνες Girl in a coma επιλέξανε να κυκλοφορήσουν ένα δίσκο με διασκευές που αντικατοπτρίζουν τις επιρροές τους. Οι πιο ιδιαίτερες στιγμές είναι το “Trasmission” των Joy Division που εκτελείται ακουστικά και με τη συνοδεία ατμοσφαιρικού πιάνου, το “As the world fall down” του David Bowie μέσω του οποίου διαχέεται όλη η λατρεία των τριών κοριτσιών για τον Morissey και το “Come on let’s go” του Ritchie Valens στο οποίο ξεσπούν όλη την ενέργειά τους.

Blonde Redhead
“Penny Sparkle”
4AD rec.
Οι Blonde redhead γίνανε γνωστοί ως μια αμιγώς κιθαριστική μπάντα, αλλά στους τελευταίους δίσκους τους τα ηλεκτρονικά στοιχεία αρχίσανε να διαδραματίζουνε κι αυτά το ρόλο τους. Ε, λοιπόν σ’ αυτό το δίσκο οι κιθάρες έχουνε εξαφανιστεί, μ’ ελάχιστες εξαιρέσεις όπως στο “Not getting there”, που και πάλι με δυσκολία διακρίνονται και το γεγονός αυτό δύσκολα χωνεύεται.

Οι Paramount styles είναι το project του Scott McCloud, τραγουδιστή των Girls against boys, οι οποίοι θα εμφανιστούνε την Παρασκευή 26 Νοεμβρίου στο «Αν» στην Αθήνα. Το Failure είναι ένας ήρεμος δίσκος, με απλές συνθέσεις κυρίως σε ακουστική κιθάρα. Η φωνή του McCloud σαγηνευτική ως συνήθως μ’ έναν πιο ήπιο τρόπο αυτή τη φορά. Το εκπληκτικό είναι ότι καθένα από τα έντεκα τραγούδια διαθέτει ένα χαρακτηριστικό κολλητικό θέμα γύρω απ’ το οποίο ξετυλίγεται η εκάστοτε σύνθεση. Σ’ αυτό συμβάλλει άλλοτε το πιάνο κι άλλοτε η ακουστική κιθάρα. Ο δίσκος λοιπόν δεν κάνει κοιλιά. Τέλος στιχουργικά ο McCloud φαίνεται να κάνει τον απολογισμό του όπως χαρακτηριστικά φαίνεται στα “drunx, whores and MZK people” και “crazy years”.

Jeremy Jay
“Splash”
K rec.
Ήπιος, καταπραϋντικός και σ’ αυτό το δίσκο πιο ρομαντικός παρά ποτέ. Οι ερμηνείες του Jeremy Jay είναι βγαλμένες από την δεκαετία του ’50 και ’60 και σήμα κατατεθέν του τα παιχνιδίσματα με τα φωνήεντα. Η κιθάρα στα περισσότερα τραγούδια βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, ελαφρά παραμορφωμένη και χωρίς να αποφεύγονται τα σολαρίσματα που στην εποχή μας θεωρούνται παρωχημένα.

Arcgie Bronson Outfit
“Coconut”
Domino rec.
Οι Archie με τον τρίτο δίσκος τους καταχωρούνε εαυτούς στη λίστα με τις πιο παρανοϊκές μπάντες που κυκλοφορούνε στο κουρμπέτι. Το “Coconut” είναι ένας πολυσχιδής δίσκος, καθώς διάφορα μουσικά είδη συναντώνται υπό το πρίσμα των βασικών συντεταγμένων του συγκροτήματος, που είναι τα παραμορφωμένα σπασμένα φωνητικά, οι χορευτικοί ρυθμοί στα τύμπανα και το μπάσο και οι πριμαριστές μεταμορφώσεις στις κιθάρες.

Black rebel motorcycle club
“Beat the devil’ s tattoo”
Vagrant rec.
Πολλοί είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε εξαιτίας των τελευταίων δειγμάτων ότι δεν πρόκειται να ακούσουμε ξανά τίποτα της προκοπής από τους Black rebel motorcycle club. Όμως εδώ χτυπήσανε μπλε φλέβα. Ο δίσκος αρχίζει εντυπωσιακά με το σερνάμενο ομώνυμο κομμάτι και ακολουθεί το “Consience killer” δείγμα των παλιών καλών καιρών. Άλλες αξιοσημείωτες στιγμές το stoner “War machine” και το παράταιρο ακουστικό folk “Sweet thing”.

The White Stripes
“Under great white northern lights”
Warner Bros rec.
Χρειάστηκε πάνω από μια δεκαετία για να κυκλοφορήσουνε οι White Stripes ένα live δίσκο, ο οποίος επ’ουδενί δεν θα μπορούσε να ιδωθεί ως ένα είδος best of. Ως γνωστόν ο Jack White είναι σκέτος δυναμίτης επί σκηνής κι είναι ν’ απορείς στιγμές πως ένας άνθρωπος μπορεί να προκαλέσει...

Liars “Sisterworld” Mute rec.
Έπειτα από το διάστημα που περάσανε στο Βερολίνο οι Liars επιστρέψανε στο Λος Άντζελες και ηχογραφήσανε για πρώτη φορά μετά το ντεμπούτο τους επί αμερικανικού εδάφους. Οι στίχοι είναι σαφώς επηρεασμένοι από τον αστικό τρόπο ζωής και κινούνται μεταξύ φόβου, ονείρου, παραληρήματος και παράνοιας.

Bat for lashes
“Two suns”
Astralwerkers rec.
Το θέμα της Natasha Khan αυτή τη φορά είναι ο δυαδισμός. Και για να περάσει τα μηνύματά της επινόησε το alter ego της, ονόματι Pearl.

Η έμπνευση του Devendra μοιάζει αστείρευτη και κάθε κυκλοφορία του είναι αντάξια της φήμης που τον ακολουθεί την τελευταία δεκαετία. Ιδιαίτερο, λοιπόν, ενδιαφέρον έχει ο τρόπος που ο Devendra

Broadcast and the focus group
“Intertigate witch cults of the radio age”
Warp rec.
Έπειτα από τέσσερα χρόνια σιωπής οι Broadcast επιστρέφουν μ’ ένα δίσκο ισάξιο του μεγαλειώδους Tender buttons.

Hornet leg,
“Ribbon of fear”,
k rec. : Αυτός είναι ο τρίτος δίσκος του Chris Sutton, η κινητήρια δύναμη των Hornet leg, μιας και σε κάθε δίσκο αλλάζει συνεργάτες αναλόγως με το ύφος που επιθυμεί να προσδώσει στο υλικό του

Η ώρα της Annie Clark, η δημιουργός που κρύβεται πίσω από το όνομα St. Vincent, για να δούμε αν θα λάμψει, έφτασε. Η μεταγραφή της στην θρυλική πλέον 4AD αύξησε τις προσδοκίες και η τραγουδοποιός ανταποκρίθηκε ανάλογα.

Στο πέμπτο δίσκο των Black lips τίποτα δεν αλλάζει επί της ουσίας, όμως ίσως είναι η καλύτερη ως τώρα κυκλοφορία τους. Τα “200 million thousand” μοιάζει

Η φασαριόζικη ψιλό – punk εποχή του Dookie έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και οι green day έχουν γίνει πλέον μια από τις πιο δημοφιλής μπάντες διεθνώς. Το γεγονός ότι φλερτάρουν ασύστολα με το mainstream

Διάνα πέτυχε ο Sean Penn με την επιλογή του να εμπιστευτεί στον Vedder την μουσική επένδυση της ταινίας του “Άγρια φύση”. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι όταν αποσυνδέσει κανείς τα δέκα τραγούδια από την ταινία.

Dump “A grown-ass man” Η επίμονη και διαρκής μουσική αναζήτηση ορισμένων ανθρώπων φέρνει όχι σπάνια στην επιφάνεια μικρά διαμάντια. Δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιον τυχαίο δημιουργό αλλά με τον James McNew, μπασίστα των Yo la tengo. H αισθητική επένδυση του δίσκου φέρνει αυθωρεί στο μυαλό τους Dinosaur Jr και το περιεχόμενο δεν μας διαψεύδει

Ο David Eugene Edwards μας έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του παλαιότερα με τους 16 horsepower και τα τελευταία χρόνια απλώς αβγατίζει το ταλέντο του με όχημα τους Woven Hand. Καμιά έκπληξη λοιπόν στο “Ten stones” με την μελοδραματικότητα να διέπει κάθε πτυχή του δίσκου, το φολκλορικό στοιχείο σταθερά παρόν να αναδεικνύει μια spaghetti western αισθητική και τον Edwards να σχοινοβατεί ερμηνευτικά μεταξύ του David Bowie και του Nick Cave, επιβεβαιώνοντας στιχουργικά, για ακόμη μια φορά, τις ερεβώδεις ζυμώσεις του μυαλού του. Ξεχωριστές στιγμές τα “white knuckle grip”, “kicking bird” που ο Edwards μοιάζει να αφυπνίζεται καθώς και το ‘the beautiful axe’ που μ’έναν όχι και τόσο παράδοξο τρόπο θυμίζει Screaming trees.

The fall
“Imperial wax solvent”
Sanctuary rec.
Για να αναλυθεί η δισκογραφία των Fall, που άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, θα χρειαζόταν ένας τόμος εγκυκλοπαίδειας και τουλάχιστον άλλος ένας για την προσωπικότητα του Mark E. Smith. Αυτό που προκαλεί εντύπωση στην περίπτωση τους είναι ότι δεν έχουν επαναπαυθεί στιγμή στις δάφνες...

White Stripes
“Icky thumb”
Warner Bros rec

Οι White Stripes κλείσανε δέκα χρόνια ζωής φέτος και το γιορτάσανε με την κυκλοφορία του έκτου δίσκου τους. Ακούγοντας το εναρκτήριο “icky thumb” με το βλαμμένο πιανάκι πίστεψα ότι το δίδυμο θα ακολουθούσε το δρόμο που χάραξε με τους δυο προηγούμενους δίσκους τους.

Όλη αυτή η ιστορία  έχει καταντήσει ανέκδοτο. Θα μπορούσε βέβαια να χαρακτηριστεί και ως σύνδρομο. Υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα συγκροτημάτων που έπειτα  από ένα μεγαλειώδες ντεμπούτο κατατροπώθηκαν από το βάρος των απαιτήσεων που τα  ίδια  δημιουργήσανε

Οι Black Heart Proccesion ιδρύθηκαν το 1997 στο San Diego και έγιναν ευρύτερα γνωστοί με τον τέταρτο δίσκο τους "amore del tropico".Οι φαντασμαγορικές συνθέσεις τους και οι ερμηνείες του Pall E. Jenking που κρύβουν άλλοτε καημό και άλλοτε λαχτάρα τους δίνουν μια μοναδική θέση στη σκοτεινή πλευρά της indie μουσικής σκηνής.