"What is the city but the people?"  αναρωτιέται με ρητορικό τρόπο ο Σαίξπηρ, στη γ' πράξη του "Κορολιανού".
Κάθε φορά που αντικρύζω την πόλη της Άρτας είτε απο τις ανατολικές και δυτικές υπώρειες των γύρω βουνών, είτε από τον κάμπο και τον Αμβρακικό, αναρωτιέμαι ποιό είναι το κύριο γνώρισμά της, τι είναι εκείνο που τη χαρακτηρίζει. Εντάξει, το γεφύρι είναι το εμβληματικό αρχιτεκτόνημα για την Άρτα, όπως είναι ο Παρθενώνας για την Αθήνα ή ο πύργος του Άϊφελ για το Παρίσι, αλλά εδώ αναζητώ κάτι ευρύτερο που να ξεφεύγει από τα ιστορικά όρια ενός κατασκευάσματος, όπως είναι ένας ναός ή ένα γεφύρι. Εξάλλου όταν οι Κορίνθιοι αποίκησαν την περιοχή τον 6ο π.Χ. αιώνα, πολύ πιο πριν γίνει το οποιοδήποτε γεφύρι, το έκαναν, μεταξύ άλλων, επειδή εδώ υπήρχε ένας ποταμός-ζωδότης. Ο Άραχθος. Να λοιπόν, καταλήγω, στο απλό συμπέρασμα ότι το σημάδι της πόλης, από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι το ποτάμι που σήμερα την περιβάλλει και αύριο καλείται να την ενώνει.
Τα σημειώνω όλα αυτά σκεπτόμενος το μέλλον της πόλης, προσπαθώντας να απαντήσω στο ερώτημα σε ποιά πόλη θέλουμε να ζούμε. Σε γενικές γραμμές η Άρτα έχοντας διανύσει μια πρώτη μακρά περίοδο ανάπτυξης του πυρήνα της ή άλλως του ιστορικού της κέντρου και μια δεύτερη, μεταπολεμικά, με την ανεξέλεγκτη και άναρχη οικοδόμηση του λόφου Περάνθης, εξαιτίας της "καθόδου των Ορεινών", βρέθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 90 μπροστά σε ένα "πολεοδομικό στοίχημα", με την επέκταση του σχεδίου στην περιοχή του Τριγώνου. Και απέτυχε παταγωδώς. Αντί να ακολουθηθεί ένα μοντέλο ήπιας οικιστικής ανάπτυξης που θα έδειχνε το δρόμο στις επόμενες γενιές, επιβλήθηκε από τα τοπικά συμφέροντα και απο ακαλαίσθητους σχεδιαστές το σημερινό έκτρωμα των άχαρων πολυκατοικιών που παραμπέπει σε εργατικά γκέτο των ανατολικών χωρών.
Σήμερα παρουσιάζεται μια τέταρτη - και τελευταία κατά τη γνώμη μου- ευκαιρία να καταστεί ο ποταμός ζωντανός ιστός της μελλοντικής πόλης και η Άρτα να αξιοποιήσει ισόρροπα και αισθητικά αυτό το συγκριτικό της πλεονέκτημα που λέγεται Άραχθος, όπως έχουν κάνει εκατοντάδες πόλεις σε όλον τον κόσμο που διατρέχονται από ποτάμια.
Ο δήμαρχος Πάνος Οικονομίδης έχει εκφράσει επανειλημμένως αυτό το όραμα για μια ζωντανή πόλη που θα τη διασχίζει ένας ποταμός. Μένει να δούμε αν θα υποκύψει στις εργολαβικές ορέξεις του κάθε επιτήδειου που προσμετρά την ανάπτυξη αθροίζοντας κυβικά τσιμέντου ή  θα έχει την όρεξη και τα κότσια να είναι εκείνος που η Ιστορία θα τον αναφέρει ως τον πρώτο άρχοντα που έβαλε την πόλη σε μια καινούρια πορεία, απαντώντας έτσι και στο ερώτημα στην αρχή αυτού του σημειώματος...