"Β ρίσκω την τηλεόραση πολύ εκπαιδευτική. 'Οταν παρακολουθώ ένα πρόγραμμά της, κλείνω το δέκτη και ανοίγω ένα βιβλίο"  MARX BROTHERS

Tο καλοκαίρι είναι μια καλή ευκαιρία να εφαρμόσουμε την παραπάνω...μαρξιστική αρχή. Οι εντελώς σουρεάλ και ανατρεπτικοί κωμικοί είχαν προβλέψει εγκαίρως τον...εκπαιδευτικό ρόλο που θα έπαιζε η τηλεόραση. Ισως όμως να μη φαντάστηκαν πόσο καθοριστικό ρόλο θα έπαιζε στη σημερινή εποχή της τηλε-δημοκρατίας: είσαι στο γυαλί, υπάρχεις. Και ας εκστομίζεις τις μεγαλύτερες μπαρούφες από καταβολής κόσμου, και ας περιφέρεις την ανοησία σου σε κάθε είδους στούντιο και πάνελ, αναλύοντας σπουδαιοφανώς το τίποτα. Και καλά τους "τρα-λα-λα" τους γνωρίζεις με την πρώτη ματιά και ενίοτε χασκογελάς μαζί τους, με τους άλλους τους σοβαρούς αναλυτάς τι γίνεται; Θα μου πείτε τώρα, τι με έπιασε καλοκαιριάτικα και τα βάζω με την τηλεόραση;
Πρώτον και το χειμώνα την ίδια απέχθεια νιώθω και δεύτερον τώρα, το καλοκαίρι, είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να ταξιδέψει κανείς πραγματικά ή νοερά (είτε και τα δύο) σε ονειρικούς και ηδονικούς κόσμους.
Αφορμή για τα παραπάνω, ωστόσο, στάθηκε η (τηλεοπτική) επικέντρωση, πρόσφατα, σε ένα έργο της καλλιτέχνιδας Εύας Στεφανή. Πρόκειται για ένα βίντεο που δείχνει, μέσα από μια κλειδαρότρυπα,  μια γυναίκα να αυνανίζει το αιδοίο της υπό τους ήχους του εθνικού μας ύμνου. Το έργο κατέβηκε πάραυτα απο την πολιτιστική Αστυνομία της κυβέρνησης, μετά συλλήψεων, μετά απο καταγγελία εθνικώς σκεπτόμενου Έλληνα, για προσβολή εθνικού συμβόλου, στη διάρκεια της έκθεσης Art Athina.  Έτσι, χωρίς να είναι στις προθέσεις της καλλιτέχνιδας, το έργο της (ή καλύτερα η κριτική για το έργο της) έγινε γνωστό ανά το πανελλήνιο, αφού πρώτα αποκαθηλώθηκε και μετά ακολούθησε το "σκάνδαλο" και η τηλεόραση. Η οποία τηλεόραση μόλις είδε κλειδαρότρυπα κατάλαβε αμέσως ότι το θέμα την αφορά και έσπευσε, ως τεθλιμμένος συγγενής της Τέχνης, να πάρει θέση (βλέπε μάτι). Κάτι που γνωρίζουν καλά ορισμένοι επιτήδειοι, και όταν τους δίνεται ευκαιρία, επιδιώκουν δια του σκανδάλου να γίνουν γνωστοί οι ίδιοι και όχι το έργο τους.
Τώρα, επί της ουσίας,  τι ακριβώς ήταν αυτή η Art Athina -και κάθε τέτοιου είδους εκθέσεις- λίγοι την είδαν και ακόμα λιγότεροι κατάλαβαν. Στην εποχή του μοντέρνου και του μεταμοντέρνου γενικώς, εκτίθενται  καλλιτεχνήματα και "καλλιτεχνήματα",  ελάχιστα έργα βγαίνουν από καλλιτέχνες που αγωνιούν να εκφράσουν την εποχή τους και πολλές "μοντερνιές" και “δηθενιές” από διάφορους προχωρημένους, που εκθέτουν και ταυτόχρονα εκτίθενται.  Στο θολό τοπίο  των εγκαινίων, των εμπόρων, των γκαλερί, του “περιθωρίου”, των events και της υπερπροσφοράς έργων, είναι εύκολο να υποδύεσαι τον καλλιτέχνη. Δεν είμαι τεχνοκριτικός αλλά ομολογώ ότι στις ελάχιστες επισκέψεις μου σε τέτοιου είδους εκθέσεις, συνήθως ένοιωθα είτε αδαής είτε αφελής.
'Αλλο όμως αυτό, δηλαδή η καλλιτεχνική αξία του έργου (αν και νομίζω κανένας δεν μπορεί να ορίσει επακριβώς τι είναι Τέχνη) και άλλο το δικαίωμα  στην έκφραση και η ίδια η ελευθερία της Τέχνης (δες και άρθρο 16 του Συντάγματος). Ή για να το πώ με τα λόγια κάποιου Αμερικάνου που αυτή τη στιγμη δεν θυμάμαι το όνομά του: "το δικαίωμα σου να εκφράζεσαι όπως θες, δεν συνεπάγεται και την υποχρέωσή μας να σε πάρουμε στα σοβαρά". Πόσo  μάλλον την τηλεόραση...

Καλό καλοκαίρι!