Με αφορμή τη συζήτηση με συμφοιτητές μου σχετικά με την ποιότητα του μαθήματος στα Τ.Ε.Ι, θίγω ένα θέμα για το οποίο είχα ξαναμιλήσει παλαιότερα. Κατά πόσο το μάθημα, ο τρόπος διδασκαλίας και ο καθηγητής βοηθούν  τον φοιτητή να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του; Κατά πόσο λοιπόν; Πολύ; Λίγο ή μήπως καθόλου; Δεν θέλω να γίνω απόλυτος και ακόμη δεν θέλω εγώ να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα, απλά μεταδίδω κάποιες ανησυχίες μου ή αν θέλετε καταστάσεις που συναντώ (όχι μόνο εγώ αλλά και συμφοιτητές μου). Όλοι ξέρουν, κι αν δεν θέλουν να το πιστέψουν πως η παιδεία μας δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Γιατί πραγματικά με εκνευρίζει να παριστάνουμε πως όλα είναι τέλεια. Παιδιά περνούν σε σχολές και όχι πάντοτε μα αρκετές φορές δεν διαθέτουν γνώσεις που θα τους βοηθήσουν να ανταπεξέλθουν στη σχολή τους. Ας μην αναλύσουμε γιατί γίνεται αυτό ή τι θα έπρεπε να γίνεται, αλλά ας δούμε την κατάσταση ως έχει. Πράγμα που δυστυχώς μου φαίνεται πως δεν κάνουν κάποιοι καθηγητές και επιμένουν να διδάσκουν με ένα στυλ «επανάληψη ή υπενθύμιση». Και τι θέλω να πω; Έλεος, καλώς ή κακώς είμαι άσχετος! Έρχομαι για να μάθω κάτι για το οποίο δεν ξέρω τίποτα, μην μου φέρεσθε σαν να το κατέχω! Δουλειά του καθηγητή είναι η διδασκαλεία και με τίποτα η έννοια αυτή δεν ταιριάζει με την αγγαρεία!!Και ξέρω πως κάποιοι ίσως έχετε αντιμετωπίσει αυτό που λέω και ίσως κάποιοι εναντιώνεστε σ’ αυτό που λέω. Γιατί, είσαι στην αίθουσα και νιώθεις να χάνεσαι και εκεί που επιστρατεύεις έντεχνα την αγανάκτηση και τον αυθορμητισμό σου να διαμαρτυρηθείς (μπας και βρεις το δίκιο σου) υπάρχει πάντα μια πνευματώδης ατάκα με πολλές φορές περίσσια δόση ειρωνείας για να σε ξαναβάλει στη θέση σου! Κλείνοντας θα πω με ένα αίσθημα ανασφάλειας, ας ελπίσουμε σε κάτι καλύτερο.
Καλή επιτυχία στην εξεταστική!