Big Talk “Big Talk” Epitaph rec.
Οι Big Talk αποτελούν το project σχήμα του τυμπανιστή των Killers Ronnie Vannucci, ο οποίος με το ομώνυμο αυτό ντεμπούτο προσεγγίζει μια καθαρά post punk προοπτική με έντονη διάθεση δραματοποίησης και με έντονη την αίσθηση της new wave σκοτεινότητας της δεκαετίας του ’80. Από το σύνολο των συνθέσεων μόνο το «Replica» ανακαλεί το pop ύφος των Killers, αλλά η γεφύρωση γίνεται ουσιαστικά από τα στοιχεία που αντλούν οι Big Talk, όμοια μ’ αυτά των Killers, από συγκροτήματα όπως οι Weezer. Γρήγορη και περιεκτική απόδοση του θέματος, με κοφτούς ρυθμούς και άμεσα χτυπήματα στο θυμικό. Εξαιτίας αυτού του δεδομένου η συνολική εικόνα μπορεί να διαφύγει κατά την πρώτη ακρόαση αλλά όχι και η επιθυμία επανάληψής της.

Nikki Jean “Pennies in jar” S-Curve rec.
Η μουσική σταδιοδρομία της Nikki Jean άρχισε με την συμμετοχή της στην μπάντα Nouveau Riche και αφού κατόπιν συνεργάστηκε με διάφορους καλλιτέχνες συνδράμοντας κυρίως στα φωνητικά επικεντρώθηκε στην ανασύνθεση κλασικών κομματιών του παρελθόντος και φέτος κυκλοφόρησε τον πρώτο δίσκο της. Με pop και soul κυρίως στοιχεία από την δεκαετία του ’60 και ’70 να αναμιγνύονται με μια hip hop ρυθμικότητα η Jean χτίζει ένα νοσταλγικό σύνολο από κομμάτια καλλιτεχνών όπως η Carole King, ο Burt Bacharach, ο Bob Dylan και ο Thom Bell. To αποτέλεσμα βρίσκεται πολύ κοντά σε μια R’N’B αισθητική, αλλά σε καμιά περίπτωση το ύφος των τραγουδιών δεν χάνει την αρχική ουσία του. Η επιτυχία πάντως έγκειται ουσιαστικά στην εξαίσια φωνή τής Jean που αποδεικνύεται ικανή να σταθεί στο ύψος της συνθετικής αξίας αυτών των κομματιών.

Sons & Daughters “Mirror - Mirror” Domino rec.
Mετά τον δίσκο του 2008, “This Gift”, που εκτίναξε την δημοτικότητα της μπάντας σε pop ύψη, αλλά απογοήτευσε τους οπαδούς της πρώιμης post punk δουλειάς τους οι Sons & Daughters με το φετινό «Mirror Mirror» φέρνουν την κατάσταση κάπου στο μέσο. Διατηρώντας την βασική συνθετική γραμμή τους αποδίδουν folk θέματα με τον ιδιότυπο post punk τρόπο τους. Κιθάρα και πλήκτρα δίνουν τους κοφτούς κυματιστούς ρυθμούς και η παραγωγή αυτή τη φορά αποφεύγει τα pop λουστραρίσματα. Παρά ταύτα η σύγχυση που επικράτησε σε μερίδα των οπαδών τους μετά το «This Gift» φαίνεται ότι μεταδόθηκε και στην μπάντα γι’ αυτό και επέλεξε μια συντηρητική τακτική που σε σημεία δεν αποδίδει παρά άνοστα pop κομμάτια. Αφού περάσανε από το ένα άκρο στο άλλο οι Sons & Daughters μοιάζουν σαν σχοινοβατούν μ’ αυτή τους τη δουλειά και αυτό που απομένει πλέον είναι η επιλογή πλευράς με το επόμενο βήμα τους, καθώς αν και το «Mirror Mirror» ως συνολική εικόνα δεν απογοητεύει, δεν φαντάζει και ως το κατάλληλο πεδίο για να παραμείνει το συγκρότημα.

Eleanor Friedberger “Last Summer” Merge rec.
Περισσότερο γνωστή μέσα από την συνεργασία της με τον αδερφό της στο σχήμα των The Fiery Furnaces η Friedberger προχώρησε φέτος στο πρώτο προσωπικό μουσικό βήμα με το ντεμπούτο της «Last Summer». Ο δίσκος θυμίζει αρκετά το αντίστοιχο ντεμπούτο του συγκροτήματός της και διαπνέεται από άκρατο pop λυρισμό και μια αρτιστική αισθητική. Η αφηγηματική διάθεση επίσης διάχυτη και το βασικό θέμα είναι η ατμό- σφαιρα της Νέας Υόρκης. Αν και δευτερεύοντα όργανα όπως το πιάνο και το σαξόφωνο ανακαλούν στιγμές το jazz κλίμα της δεκαετίας του ’60 και ’70 ο προσανατολισμός της Friedberger είναι η σύγχρονη ανεξάρτητη pop σκηνή και αυτό διαφαίνεται ξεκάθαρα στις κιθαριστικές γραμμές της με αποκορύφωμα το «Early Earthquake».