Band of horses
Everything all time
Sub pop rec

Και το παραλήρημα μου με τις δισκογραφικές δεν έχει τέλος.
Η sub pop συνεχίζει να κλωτσάει αλύπητα τα αχαμνά του συστήματος που ονομάζεται mainstream και οι band of horses περνούν με άριστα τις εξετάσεις με ένα και μοναδικό στίχο τους hollywood is called your name. Μεστές ολοκληρωμένες μελωδίες με φωνητικά όμως που παραπέμπουνε στη σκηνή της brit pop και αν δεν θυμάστε το όνομα του συγκροτήματος σας παραπέμπω στο όνομα της συζύγου: Gwyneth Palthrow. Καλό είναι αυτό τώρα ή κακό δεν ξέρω.

The paper chace
Now you are one of us
Kill rock stars

H kill rock stars είναι μια από τις σημαντικότερες underground εταιρίες, έχοντας στο δυναμικό της πλήθος αξιόλογων συγκροτημάτων. Ένα από αυτά και οι the paper chase που κάνουν την έκπληξη με το ντεμπούτο τους το οποίο στρογγυλοκάθισε ανάμεσα από την παρανοϊκή απόγνωση των Modest Mouse και την παλιμπαιδίζουσα τρέλα των φοβερών και τρομερών Liars. Ο δίσκος είναι μια δραματική παράσταση εξ’ ολοκλήρου αφιερωμένη στο συναίσθημα της ενοχής που έπεται ύστερα από μια εφιαλτική ονείρωξη. Και όταν η αυλαία πέφτει έπειτα από πενήντα δύο λεπτά δεν υπάρχει πλέον τρόπος να αποφύγει κανείς τους προσωπικούς του δαίμονες που ψιθυρίζουν με πυώδη απόλαυση now you are one of us.

Bonnie prince billy
The letter go
Domino rec.

Μετά τις συνεργασίες του με τον Mat Sweeney και τους Tortoise και αφού μεσολάβησε ένα live άλμπουμ ο bonnie prince billy ή will oldham ταξίδεψε στο reykjavik της Ισλανδίας για να κλέψει (;) μια δόση λυρισμού από τους sigur ros. Από τα πιο ανήσυχα πνεύματα που κυκλοφορούνε στο κουρμπέτι ο πρίγκιπας σκορπίζει τις λυτρωτικές του μελωδίες για να επουλώσει τις πληγές του, αψηφώντας τις απώλειες που μπορεί να προκαλέσει στο ακροατήριό του. Στον πιο ώριμο δίσκο του αφού επιστράτευσε μια ομάδα Ισλανδών μουσικών για να τον σιγοντάρει μας αποδεικνύει ότι τα blues είναι παντός καιρού (cold and wet) και ότι ο Nick Drake είναι αθάνατος (cursed sleep).

Danielson
Ships
Secretly canadian

Ακόμη μια δισκογραφική εταιρία που δεν μας απογοητεύει σχεδόν ποτέ και ακόμη ένας δίσκος που υπόσχεται απανωτές ακροάσεις. Απαλές μελωδίες που στροβιλίζονται προσπαθώντας να ξεσπάσουν χωρίς να τα καταφέρνουν ποτέ εξαιτίας των εκλεπτυσμένων φωνητικών προκαλώντας γι αυτό έναν απολαυστικό εκνευρισμό. Οι μελωδίες σε καθησυχάζουν σε σαγηνεύουν σε νανουρίζουν έπειτα σε τραβούν απότομα από το μανίκι  και τη στιγμή που είσαι έτοιμος να σηκωθείς σε σπρώχνουν πάλι πίσω και σε παρατάνε στην τύχη της τρικυμιώδης ανεμελιάς τους.