Όταν πέρυσι τέτοια εποχή κάποιοι μας παρότρυναν σκωπτικά να πουλήσουμε την Ακρόπολη, οι μισοί από εμάς γελούσαμε και οι άλλοι μισοί εξοργιζόμασταν. Και οι μεν και οι δε θεωρούσαμε αδιανόητη οποιαδήποτε συζήτηση γύρω από ζητήματα εθνικής ταυτότητας και εθνικής κυριαρχίας.

Ένα χρόνο μετά το περίφημο Μνημόνιο, με το οποίο η κυβέρνηση ήλπιζε ότι θα μας οδηγούσε στo “δρόμο της σωτηρίας”, η εφαρμογή του αποδεικνύεται (και ομολογείται πλέον και από επίσημα χείλη) ένας σύγχρονος πίθος των Δαναΐδων. Όπως εκείνες, στην ελληνική μυθολογία, καταδικάστηκαν να ρίχνουν αιώνια νερό σε ένα πιθάρι με τρύπες («τετρημένον πίθον»), κατά τον ίδιο τρόπο, η χώρα, στην ελληνική πραγματικότητα, είναι καταδικασμένη να γεμίζει χωρίς τελειωμό το πιθάρι του δημόσιου χρέους.

Οι δανειστές μας απαιτούν νέο Μνημόνιο, νέα επαχθέστερα μέτρα για την εξυπηρέτηση των τοκογλυφικών δανείων που έχουμε λάβει, κατά καιρούς, ως χώρα. Tα μηνύματα που μάς στέλνουν μοιάζουν με τελεσίγραφα θανάτου. Μετά δε την παραδοχή του υπουργού Οικονομικών της Ελλάδας, στη δραματική συνεδρίαση του Λουξεμβούργου, για την αδυναμία της χώρας να βγει σύντομα στις αγορές και την αποτυχία της να μειώσει το έλλειμμα στα χρονικά περιθώρια που είχαν τεθεί με το Μνημόνιο, κανένας από τους φίλους και εταίρους μας δεν είναι διατιθέμενος να μας δανείσει ούτε σεντ, εάν δεν υποθηκεύσουμε ανεκτίμητα περιουσιακά μας στοιχεία. Με άλλα λόγια ή ξεπουλάμε ή πτωχεύουμε.

Μέχρι τώρα, η συρρίκνωση της μεσαίας τάξης και η αφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων, μέσω της επιβολής μιας σειράς ατελέσφορων νεοταξικών μέτρων νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και έμπνευσης, δεν απέδωσε. Το πιθάρι του χρέους μοιάζει να μην έχει πάτο.

Τι άλλο μένει να γίνει; Την Ακρόπολη δεν μπορούν να την πουλήσουν.

Μήπως το ακριτικό Καστελόριζο, επέχει σήμερα τη θέση μιας άλλης Ακρόπολης; Μήπως η «απαλοιφή» του από τον εθνικό χάρτη αλλάζει τον οικονομικό χάρτη της περιοχής; Μήπως η μη ανακήρυξη της ΑΟΖ και η έμμεση παραίτηση από την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου του Αιγαίου, είναι η αναγκαστική υποθήκη που μας οδηγούν να βάλουμε ως χώρα προκειμένου να συνεχίσουμε να αναπνέουμε;

Τελικά πόσο αξίζει το Καστελόριζο;