Πριν από πενήντα χρόνια, στις 12 Απριλίου 1961, ο 27χρονος ταγματάρχης της ΕΣΣΔ Γιούρι Γκαγκάριν σπάει τα δεσμά της γήινης ατμόσφαιρας και γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που βγαίνει στο διάστημα. Η συγκεκριμένη πτήση φαίνεται να σηματο δοτεί την εποχή της νεωτερικότητας με την ανθρωπότητα να βαδίζει απρόσκοπτα προς την κατάκτηση της τεχνολογικής ουτοπίας και της οικονομικής ευμάρειας.

Μισό αιώνα αργότερα η Φουκουσίμα (με το Τσερνόμπιλ και το Τσάλεντζερ να έχουν προηγηθεί) αποδεικνύει με δραματικό τρόπο ότι κανένας τεχνολογικός πολιτισμός, όσο εξελιγμένος και αν είναι, δεν μπορεί να αποτρέψει μια καταστροφή. ΄Η για να το πω με τα λόγια του Νίτσε 'ο πλανήτης δεν είναι δεδομένος για τον άνθρωπο'.

Ο σημερινός άνθρωπος του συγκεκριμένου συστήματος παραγωγής με τη συμπεριφορά του έχει απωλέσει το Μέτρον και διαπράττει Υβριν απέναντι στη Φύση. Δείχνει να μην έχει κατανοήσει το πεπερασμένο του κόσμου του και να αγνοεί ότι συνυπάρχουμε μέσα σε μια λεπτή όσο και εύθραυστη φλούδα που καλύπτει τον πλανήτη μας, καθιστώντας τον ταυτόχρονα λίκνο και φέρετρο.

Υ.Γ. Είναι οξύμωρο: Την εποχή που σχεδιάζονται οι αποστολές στον Άρη, την ίδια εποχή ο μισός πληθυσμός του πλανήτη δεν έχει εξασφαλίσει τις βασικές του ανάγκες σε νερό, τροφή και περίθαλψη, ενώ ο υπόλοιπος μισός (ως μισθωτή εργασία) υπερασπίζεται με ιδρώτα και αίμα το δικαίωμα απλώς του ζειν.