White lies

“Ritual”

Geffen rec.

Οι White lies αρχικά ονομαζόταν Fear of flying και μάλιστα κυκλοφορήσανε δύο singles με σαφέστατες επιρροές από τη σκηνή της brit pop. Άξαφνα όμως αλλάξανε προσανατολισμό και όνομα. Με τον πρώτο τους δίσκο εξερευνούνε τα σκοτεινά τοπία των Joy Division και των Teardrop explodes έχοντας ταυτόχρονα στο νου τους τις βασικές αρχές του post punk. Η δεύτερη κυκλοφορία τους «Ritual» αν και μέσα στα ίδια πλαίσια με την πρώτη τους δουλειά στρέφει τα νότα της προς το μέλλον. Ο ήχος τους είναι πιο εκσυγχρονισμένος, προς Interpol μεριά, και οι συνθέσεις επιβλητικές. Η μελαγχολική ατμόσφαιρα είναι το κύριο στοιχείο και το «Bad love» η κορύφωση του δίσκου.

Daniel Martin Moore

“In the cool of the day”

Sub Pop rec.

Η Sub Pop τα τελευταία χρόνια τείνει να δημιουργήσει μια νέα παράδοση κόντρα σε ό,τι συνεπαγόταν το όνομά της. Ο ένας τραγουδοποιός ξεπετάγεται πίσω από τον άλλο. Το καινούργιο διαμάντι ακούει στο όνομα Moore. Folk και gospel. Απλότητα στις συνθέσεις με πιάνο και ακουστική κιθάρα. Αβίαστα τραγούδια με έντονη την αίσθηση της χαλαρότητας. Η επιλογή να ηχογραφήσει το υλικό του με φίλους συνέβαλε κατά πολύ στη δημιουργία αυτού του κλίματος. Ο δίσκος διαρκεί μόλις τριάντα λεπτά αλλά μέσα σ’ αυτό το μικρό χρονικό διάστημα ο Moore κατορθώνει να αποσπά ολοκληρωτικά την προσοχή επιβάλλοντας την γαλήνη.

Oh no! oh my!

“People problems” Koenig rec.

Καταρχήν αυτό το «θεσπέσιο» όνομα προέκυψε κατόπιν βαθέως συλλογισμού. Ήθελαν ένα όνομα που κανένα άλλο συγκρότημα δεν θα επιθυμούσε να έχει. Δεν λέω! Πέσανε διάνα. Ο μουσικός εγκέφαλος του συγκροτήματος είναι ουσιαστικά ο Greg Barkley. Στον πρώτο τους δίσκο θυμίζανε πάρα πολύ τους Belle and Sebastian, αλλά στο «People Problems» τα πράγματα φαίνεται να προχωρούνε πέρα από τις επιρροές. Αν και το ακουστικό folk στοιχείο κυριαρχεί και σ’ αυτό το δίσκο οι Oh no! Oh my! πειραματίζονται και προς άλλες κατευθύνσεις. Πέρα από τη δεδομένη μελαγχολία που ενέχει το είδος ρίχνουνε κλεφτές ματιές και προς την χαρούμενη pop της δεκαετίας του ’60 καθώς και προς τις μινιμαλιστικές τάσεις της post punk. To πρώτο δείγμα είναι θετικό, αλλά θέλει περισσότερη επεξεργασία στο μέλλον.

The Decemberists

“The king is dead” Rough Trade rec.

Ο Colin Meloy κατέχει μια από τις σπουδαιότερες αφηγηματικές φωνές της γενιάς τού νέο-folk χαρίζοντάς μας σπουδαίες στιγμές σε δίσκους όπως το «Her majesty», «Picaresque» και «The crane wife». Η θεατρικότητα της μουσικής των Decemberist είναι ουσιαστικά αυτή που τους ξεχώρισε από τις μπάντες του είδους. Ο πέμπτος δίσκος τους «The king is dead» προκαλεί πραγματικά έκπληξη, καθώς το συγκρότημα φαίνεται να λοξοδρομεί από την έως τώρα πορεία του για να εξερευνήσει άλλα μονοπάτια. Και συγκεκριμένα αυτά των αγαπημένων συγκροτημάτων του Meloy. Οι Rem βρίσκονται στο πρώτο πλάνο σε σημείο ξεπατικώματος. Το «down by the river» ειδικά παραπέμπει απευθείας στο «the one I love». Γενικώς ο δίσκος είναι πολύ pop και νομίζω ότι το εγχείρημα του Meloy δεν απέδωσε παρά μόνο σε σημεία. Από την άλλη βέβαια τέτοιες κινήσεις είναι προτιμότερες από τον μηρυκασμό των ίδιων ιδεών.