Η ανακοίνωση που μοίραζαν φοιτητές έξω από τη Νομική έγραφε φαρδιά - πλατιά «Νομιμοποίηση τώρα όλων των μεταναστών», υπενθυμίζοντάς μου την πολιτική αφέλεια που μας διακρίνει στη νεότητα, σε αρκετά ζητήματα. Αναρωτιέμαι εάν αυτό θα λύσει πραγματικά το πρόβλημα της Ελλάδας και των μεταναστών ή μήπως στο όνομα μιας αόριστης κοινωνικής αλληλεγγύης και ενός γενικόλογου διεθνισμού που μπορεί να συγκινεί ιδεολογικά αλλά δεν οδηγεί πουθενά πολιτικά, παραβλέπουμε τα πραγματικά δεδομένα. Και ποια είναι αυτά:

Πρώτον, οι μετανάστες στη χώρα μας αγγίζουν τα δύο εκατομμύρια με τους νόμιμους να μην ξεπερνούν το μισό εκατομμύριο, δηλαδή οι 3 στους 4 μετανάστες που κυκλοφορούν είναι παράνομοι. Ο αριθμός αυτός είναι δυσβάστακτα μεγάλος για μια μικρή χώρα των 11 εκατομμυρίων που παραπαίει μέσα στην καταιγίδα της οικονομικής κρίσης.

Δεύτερον, εκτός από την παραβατικότητα και την ανομία που αναπτύσσεται με συνέπεια τη διάρρηξη του οποιουδήποτε κοινωνικού ιστού (μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας θα πείσει και τον πλέον δύσπιστο), η ενσωμάτωση ενός τέτοιου μεγάλου πληθυσμιακού όγκου, κατά βάση μουσουλμανικού, στη ελληνική κοινωνία είναι εξαιρετικά δύσκολη έως αδύνατη για τον επιπρόσθετο λόγο ότι και οι ίδιοι δεν τον επιθυμούν.

Τρίτον η Ελλάδα, με βάση τη συμφωνία του Δουβλίνου ΙΙ που υπέγραψε, χωρίς δεύτερη σκέψη, το 2004, είναι υποχρεωμένη να παραχωρεί αυτή άσυλο στους πρόσφυγες, ως η πρώτη χώρα εισόδου τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμα και αν ο πρόσφυγας βρεθεί στη Σουηδία, άσυλο είναι υποχρεωμένη να του δώσει η Ελλάδα, με συνέπεια να γίνει η χώρα μας η πίσω αυλή της Ευρώπης, όπου στοιβάζονται καθημερινά ανθρώπινες ψυχές και ανθρώπινα δράματα. Τέταρτον η μουσουλμανική Τουρκία, από την οποία εισέρχεται το 90% των λαθρομεταναστών στη χώρας μας, αρνείται να εφαρμόσει, για γνωστούς και άγνωστους λόγους, τη διμερή συμφωνία για την υποχρέωση επανεισδοχής που έχει υπογράψει με την Ελλάδα, «φορτώνοντας» μας επί της ουσίας το πρόβλημα.

Η πρόσφατη, προαναγγελθείσα και καθοδηγούμενη από «επαγγελματίες αλληλέγγυους», κατάληψη της Νομικής από μετανάστες που μεταφέρθηκαν από την Κρήτη, ανέδειξε τις δύο όψεις του ίδιου προβλήματος: από τη μια την απελπισία των ανθρώπων που ζουν σε μια χώρα που αφού τους εκμεταλλεύτηκε επί χρόνια αρνείται τώρα να τους αναγνωρίσει και από την άλλη την αδυναμία των αρχών και των θεσμών να υπερασπίσουν τη Δημοκρατία. Όμως δε ζούμε (ακόμα) σε χώρες χωρίς σύνορα και η έννοια του έθνους φαίνεται να αποτελεί το τελευταίο οχυρό υπεράσπισης των κοινωνικών δικαιωμάτων απέναντι στην πλημμυρίδα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις πιάστηκαν απροετοίμαστες να αντιμετωπίσουν το συνεχώς διογκούμενο μεταναστευτικό ρεύμα στην Ελλάδα, ανίκανες να ελέγξουν και να διαχειριστούν τους χιλιάδες εξαθλιωμένους που μπαίνουν στη χώρα μας.

Σήμερα όμως οι πάντες γνωρίζουν και δεν χωρούν πλέον δικαιολογίες. Όποιος κοιτάει την πραγματικότητα κατάματα δεν είναι ούτε ρατσιστής ούτε υπερπατριώτης. Υποστηρίζοντας κάποιος το αντίθετο, το μόνο που καταφέρνει είναι να ενισχύει τις πραγματικά ρατσιστικές απόψεις των παραφυάδων της ακροδεξιάς.

Τα πολιτικά κόμματα οφείλουν να αναλογισθούν πως θα είναι η Ελλάδα σε δύο δεκαετίες και η κυβέρνηση πρέπει να εκπονήσει και να εφαρμόσει επειγόντως ένα εθνικό σχέδιο αντιμετώπισης και διαχείρισης του μεταναστευτικού προβλήματος, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πριν είναι πολύ αργά. Πριν η πρόσφατη κατάληψη της Νομικής αποδειχθεί ότι δεν ήταν παρά μια σπίθα που (συμπτωματικά) απλώς δεν άναψε.

Ντίνος Γιώτης