Χριστούγεννα cut

Του Vlageo

Υποκειμενικό πλάνο. Βλέπεις ένα μυωπικό τοπίο μπροστά σου, μα δεν μπορείς να διακρίνεις τίποτα. Zoom out. Βρίσκεσαι σε ένα παιδικό δωμάτιο. Ένα μωρό έχει ακουμπήσει τις μικρές του παλάμες και τη μύτη του πάνω στο αχνισμένο από την ανάσα του τζάμι.

Κοιτάει έξω το λευκό τοπίο. Χιονίζει.
Ακούγεται μια «μωρουδίστικη» μελωδία. Μια γυναίκα μπαίνει στο δωμάτιο, σηκώνει το μωρό στα χέρια της και το τοποθετεί στην κούνια του. Εκείνο ανάσκελα, λέει κάτι ακαταλαβίστικες λέξεις, έχοντας το ένα χέρι -σαλιωμένο- μέσα στο στόμα του και με το άλλο να δείχνει προς την μπαλκονόπορτα.
Cut.

Είσαι έξω από μία εκκλησία. Ο ήχος του αγέρα που φυσά ανακατεύεται με αυτόν της καμπάνας. Στα δεξιά σου ένα αγουροξυπνημένο αγοράκι παραπονιέται στη μητέρα ότι του σφίγγει το χέρι. Η γυναίκα σχεδόν το σέρνει βιαστικά και του λέει να μη φωνάζει. Περνάνε από μπροστά σου και την ακούς να το μαλώνει: «Γρήγορα, θα σχολάσει η εκκλησία, δε θα προλάβουμε τη μεταλαβιά». Την ίδια στιγμή παρατηρείς παντού μαμάδες και παιδάκια να βγαίνουν από στενάκια με κατεύθυνση προς την εκκλησία. Γίνεσαι αυτόπτης μάρτυρας του πιο περίεργου copy-paste βιαστικών μανάδων και μισοκοιμισμένων παιδιών στο προαύλιο της εκκλησίας.
Cut.
Κοντινό πλάνο στο πρόσωπο ενός δεκάχρονου αγοριού. Μιλάει συνωμοτικά, ρουφώντας τη μύτη του αλλά δεν γνωρίζουμε σε ποιον ή ποιους.
Στην οθόνη ανάβει Super: Χριστούγεννα 1988. Το πλάνο ανοίγει. Το ακροατήριο του αποτελείται από δύο συνομήλικά του αγοράκια και ένα μικρότερό του κοριτσάκι. Βρίσκονται έξω από ένα καφενείο, ανοίγουν την πόρτα και μπαίνουν μέσα.
Αρχίζουν να τραγουδούν με δυνατές φωνές τα κάλαντα. Κάποιοι από την τρομάρα τους αναπηδούν στις καρέκλες τους, ενώ οι υπόλοιποι θαμώνες βάζουν τα γέλια.
Cut.

Ένας εικοσάχρονος στριμωγμένος στο κάθισμα ενός πούλμαν μιλάει στο κινητό του. Οι ήχοι του περιβάλλοντος -βουητό μηχανής, γέλια και φωνές των συνεπιβατών, κλαρίνα στη διαπασών- τον αναγκάζουν να φωνάζει για να τον ακούσει ο συνομιλητής του. Ξεχωρίζουν σκόρπιες φράσεις: «Φτάνω σε μία ώρα....Ο Χρήστος ήρθε χτες... Ναι, μόλις έφτασε με πήρε τηλέφωνο...Θα συναντηθούμε όλοι απόψε.»
Με scroll στο κάτω μέρος της οθόνης «περνάει» η φράση: Χριστούγεννα 2000, ώρα 21:30.
Cut.

Ένας νεαρός άνδρας κρατάει ένα χακί σακ-βουαγιάζ. Zoom in στο σακ-βουαγιάζ. Διακρίνεις δύο κίτρινα κεφαλαία γράμματα: Ε.Σ.
Ακούγονται φωνές, μία κόρνα και λάστιχα που τζιρίζουν. Ένα αυτοκίνητο μπαίνει με ταχύτητα σε ένα σταθμό υπεραστικών λεωφορείων. Από τα παράθυρα του αυτοκινήτου βγαίνουν χέρια και πρόσωπα. Το πλάνο ανοίγει και βλέπεις τους επιβάτες του αυτοκινήτου να αγκαλιάζουν το νεαρό άντρα κάτω από ένα υπόστεγο. Η ταμπέλα πάνω από το υπόστεγο γράφει: Κ.Τ.Ε.Λ. Ν. ΑΡΤΑΣ.
Cut.

Είσαι στον πεζόδρομο. Κοιτάς ένα άγνωστο πρόσωπο.Σου μιλάει αλλά δεν τον ακούς. Με τον δείχτη του δεξιού του χεριού χτυπάει δύο-τρεις φορές τον καρπό του  αριστερού του χεριού.
Σου ζητάει την ώρα. Σαστισμένος του απαντάς και συνειδητοποείς ότι το μυαλό σου έκανε την πιο περίεργη αναδρομή σε περασμένα Χριστούγεννα.
Πιο κει η γυναίκα σου μιλάει στο κινητό της και σου λέει για κάποιους που δε βρίσκουν να παρκάρουν. Χαμογελάς. Έτσι ήταν πάντα. Έτσι ήταν κάθε φορά που συναντιόσασταν κάθε Χριστούγεννα.
Άλλωστε μια γιορτή ήταν πάντα η αφορμή.
Αφορμή για να επιστρέψεις στον τόπο σου, για να συναντήσεις συγγενείς και φίλους, για να διασκεδάσεις, ακόμη και για να δικαιολογηθείς, αλλά το κυριότερο για να θυμηθείς. Να θυμηθείς τα πρώτα Χριστούγεννα που είδες χιόνι, να θυμηθείς τη μάνα σου και εσένα να τρέχετε για να μεταλάβετε -όχι να κοινωνήσετε, να μεταλάβετε-, να θυμηθείς τις σκανδαλιές που σκαρώνατε στα Κάλαντα ή αργότερα φοιτητής όταν κανόνιζες την πρώτη Χριστουγεννιάτικη συνάντηση φίλων με αυτή τη γλυκιά αναμονή να φτάσεις γρήγορα, αφού είχε προηγηθεί μια δίωρη καθυστέρηση στο Ρίο, να θυμηθείς τους φίλους σου που ήρθαν στα Κ.Τ.Ε.Λ. όταν ήσουν φαντάρος, αλλά προπαντώς, να θυμηθείς ότι όλες αυτές οι αναμνήσεις σου από τα Χριστούγεννα έχουν όλες κάτι κοινό: τον τόπο σου!