Clinic
“Bubblegum”
Domino rec.
Οι Clinic στους πέντε προηγούμενους δίσκους δεν είχανε δείξει διάθεση για ανάλαφρες pop καταστάσεις, οπότε ο τίτλος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και παραπλανητικός. Κι όμως οι ευχάριστη πλευρά ποτέ δεν απουσίαζε απ’ αυτούς και σ’ αυτό το δίσκο τονίζεται μια ιδέα παραπάνω. Ειδικά το εναρκτήριο “I’ m aware” είναι ένα πιο τα πιο γλυκά τους τραγούδια. Κατά τ’ άλλα πολλά είδη συναντώνται εδώ από garage και electrofolk ως instrumental θέματα. Αν και δεν λείπουνε οι εκρηκτικές στιγμές όπως το “lion tamer” η γενική ατμόσφαιρα είναι ιδιαίτερα αισθαντική.

Blonde Redhead
“Penny Sparkle”
4AD rec.
Οι Blonde redhead γίνανε γνωστοί ως μια αμιγώς κιθαριστική μπάντα, αλλά στους τελευταίους δίσκους τους τα ηλεκτρονικά στοιχεία αρχίσανε να διαδραματίζουνε κι αυτά το ρόλο τους. Ε, λοιπόν σ’ αυτό το δίσκο οι κιθάρες έχουνε εξαφανιστεί, μ’ ελάχιστες εξαιρέσεις όπως στο “Not getting there”, που και πάλι με δυσκολία διακρίνονται και το γεγονός αυτό δύσκολα χωνεύεται. Παρόλα αυτά τα καταφέρνουνε αρκετά καλά και σ’ αυτό το πεδίο κυρίως λόγω της πειραματικής τους διάθεσης. Το υλικό είναι pop και η ομορφότερη μελωδία του βρίσκεται στο “love or prison”. Πάντως φαντάζομαι ότι οι φανατικοί της μπάντας που έχει γράψει το αριστούργημα “in an express of the inexpressible” δύσκολα θα ικανοποιηθούνε.

Paramount Styles
“Heaven΄s alright”
Finhtank rec.
Δεύτερος δίσκος για τους Paramount Styles που φαίνεται ότι γίνονται το λιμάνι του Scott McCloud μετά την επιτυχημένη διαδρομή του με τους Girls vs Boys. Σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο εδώ οι τόνοι ανεβαίνουνε σε σημεία, δίσκος πιο πολυδιάστατος. Κομμάτια όπως το “Amsterdam again” είναι πραγματικά διαμάντια. Αν και το ύφος είναι καθαρά αμερικάνικο και κιθαριστικό το τσέλο και το πιάνο στοφόντο δίνουνε άλλη απόχρωση στο υλικό. Όσο για τους στίχους το “Desire is not enough” νομίζω ότι είναι αρκετό για να αντικατοπτρίσει το όλο κλίμα.

Antony and the Johnsons
“Swanlights”
Secretly Canadian rec.
Δεύτερος δίσκος για τον Antony σε λιγότερο από δύο χρόνια με τον προηγούμενο να αποτελεί το σκαλοπάτι για τον επόμενο. Τα θέματα που πραγματεύεται είναι η αποδοχή, ο θάνατος, η μεταμόρφωση και η απώλεια. Οι παραπομπές στη κλασική μουσική κι εδώ πολλές, αλλά αυτό που προσπαθούσε από τον προηγούμενο δίσκο να επιτύχει εδώ γίνεται καταφανές. Κι αυτό είναι να δώσει μια πιο αρτιστική χροιά στην έννοια της pop. Ακολουθεί το ίδιο μοτίβο πιάνο – φωνή. Λίγες οι εξαιρέσεις όπως το σαγηνευτικό “the great white ocean”. Αξίζει να σημειωθεί και το ντουέτο με την Bjork στο “Fletta”.