Paramount Styles “Failure American style” In the fishtank rec.

Οι Paramount styles είναι το project του Scott McCloud, τραγουδιστή των Girls against boys, οι οποίοι θα εμφανιστούνε την Παρασκευή 26 Νοεμβρίου στο «Αν» στην Αθήνα. Το Failure είναι ένας ήρεμος δίσκος, με απλές συνθέσεις κυρίως σε ακουστική κιθάρα. Η φωνή του McCloud σαγηνευτική ως συνήθως μ’ έναν πιο ήπιο τρόπο αυτή τη φορά. Το εκπληκτικό είναι ότι καθένα από τα έντεκα τραγούδια διαθέτει ένα χαρακτηριστικό κολλητικό θέμα γύρω απ’ το οποίο ξετυλίγεται η εκάστοτε σύνθεση. Σ’ αυτό συμβάλλει άλλοτε το πιάνο κι άλλοτε η ακουστική κιθάρα. Ο δίσκος λοιπόν δεν κάνει κοιλιά. Τέλος στιχουργικά ο McCloud φαίνεται να κάνει τον απολογισμό του όπως χαρακτηριστικά φαίνεται στα “drunx, whores and MZK people” και “crazy years”.

 

Arcade Fire “The suburbs” Merge rec.

Αυτό που έκανε τους δύο πρώτους δίσκους των Arcade Fire να ξεχωρίσουνε ήταν η υποβλητική, νεκρώσιμη ατμόσφαιρα. Εδώ εκτός απ’ το ότι κάτι τέτοιο ακούσια ή εκούσια δεν πραγματοποιείται, δεν υπάρχουνε και τα λεγόμενα hit που μπορούνε να δώσουνε ώθηση στο υπόλοιπο υλικό. Έλλειψη έμπνευσης; Όχι. Οι Arcade Fire υπερεκτιμηθήκανε. Ο δίσκος φαντάζει εκτός εποχής, παρωχημένος κι αδιάφορος. Λίγες οι αξιοσημείωτες στιγμές όπως το “Rococo” και το “Half light II(no celebration)”. Από την άλλη τώρα μια από τις έννοιες του suburb είναι και στενοκέφαλος, οπότε ακούστε και κρίνετε.στον εμπνευσμένο, κουράζει.

 

 

 

Jonneine Zapata “Cast the demonw out” Goner rec.

Ντεμπούτο και στα καπάκια περιοδεία με τον Mark Lanegan. Tυχαίο; Δεν νομίζω, που λέει κι ο άλλος. Γύρω απ’ όλα τα τραγούδια πλανάται η αύρα της P.J. Harvey. Άψογος χειρισμός της φωνής. Άλλοτε κατανυκτική και εύθραυστη κι άλλοτε νευρώδης και άτρωτη. Οι συνθέσεις προσαρμοσμένες στο ίδιο μοτίβο. Κορυφαία στιγμή το “good looking”. Έπειτα απ’ αυτό το εντυπωσιακό ξεκίνημα και τη μαθητεία της δίπλα στο δάσκαλο λογικό το επόμενο βήμα της να αναμένεται με αγωνία.

 

 

 

 

Lilium “Felt” Glitterhouse rec.

Τρίτος δίσκος για τους Lilium, που πρόκειται ουσιαστικά για τον Pascal Humbert μέλος των Sixteen Horsepower και των woven Hand. Aργόσυρτα τραγούδια, βαριά ατμόσφαιρα, αίσθηση απώλειας και νοσταλγίας. Tom Waits – ικό ύφος και απαγγελίες αλά Mark Lanegan. Δίσκος για μοναχικές ακροάσεις λοιπόν και στοχασμό. Το ουίσκι προαιρετικό. Πολλές οι καλές στιγμές όπως το “where you are” και το “her man has run” αλλά και άλλες που τα φωνητικά απουσιάζουνε χωρίς κανένα προφανή λόγο.