Jeremy Jay
“Splash”
K rec.
Ήπιος, καταπραϋντικός και σ’ αυτό το δίσκο πιο ρομαντικός παρά ποτέ. Οι ερμηνείες του Jeremy Jay είναι βγαλμένες από την δεκαετία του ’50 και ’60 και σήμα κατατεθέν του τα παιχνιδίσματα με τα φωνήεντα. Η κιθάρα στα περισσότερα τραγούδια βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, ελαφρά παραμορφωμένη και χωρίς να αποφεύγονται τα σολαρίσματα που στην εποχή μας θεωρούνται παρωχημένα. Τα θέματα στο πιάνο είναι πάντως και πάλι αυτά που κλέβουνε την παράσταση, όπως στο “dial my number”. Γενικώς μέσα σ’ αυτό το μουσικό κυκεώνα που επικρατεί ο Jay φαντάζει τόσο παλιομοδίτικα γαλήνιος και γλυκός που κάμπτει εύκολα και τις πιο σκληρές αντιστάσεις.



Cocorosie
“Grey oceans”
Sub pop rec.
Μια από τα ίδια για την Sierra και την Bianca. Παράταιρα όργανα, μπλιμπλίκια, πιανάκια, το γνωστό τέλος πάντων συνονθύλευμα ήχων που το χειρίζονται άψογα. Οι ρυθμοί ποικίλλουν επίσης και οι ερμηνείες ως επί το πλείστον αιθέριες, χωρίς να λείπουνε οι hip hop απαγγελίες και οι παιδικές φωνές. Αρκούντως φαντασμαγορικές οι δύο αδελφές και σ’ αυτό το δίσκο, ο οποίος ξεκινά με δύο ανόμοια, πολύ όμορφα κομμάτια αλλά από εκεί και κάτω η υπόθεση αρχίζει να φθίνει. Όπως και να το κάνουμε το αναμάσημα, αν δεν είναι τουλάχιστον εμπνευσμένο, κουράζει.



Disappears
“Lux”
Kranky rec.
Καταρχήν το εξώφυλλο θυμίζει Can. Έπειτα το περιεχόμενο. Fall, Jesus and Mary chain, Velvet Underground, Suicide… Πρώτο βιολί ο Brian Case γνωστός κι από τους The pony’s. Οι ερμηνείες του σέρνονται με μια υποχθόνια δυναμικότητα. Η παραγωγή είναι ογκώδης και οι συνθέσεις απίστευτα στιβαρές. Οι Disappears μεταπηδούν μ’ άνεση από είδος σε είδος αλλά εκεί που οργιάζουνε είναι όταν πιάνουνε stoner θέματα. Στο “pearly gates”, για παράδειγμα, είναι σαν να ακούς τον Mark E. Smith να τραγουδάει με τους Kuyss. Τεράστιο ντεμπούτο.



Ty Segall
“Melted”
Goner rec.
Δεύτερος δίσκος για τον Ty Segall που εδώ γίνεται πολύ περισσότερο θορυβώδης. Με το καλημέρα, “finger” δηλαδή, δείχνει τις προθέσεις του. Παραμόρφωση όσο δεν πάει και τα φωνητικά από πίσω. Το “caesar” που ακολουθεί, το “bees” και μια δυο άλλες ήπιες στιγμές εξασφαλίζουνε πρόσκαιρη μόνο ηρεμία. Από εκεί και πέρα γίνεται χαμός. Βρώμικο, χορευτικό r’n’r με πολλά παρανοϊκά σημεία, όπως το πιανάκι που παρεμβάλλει στο “girlfriend”, το χαλασμένο “sad fuzz” και τις διαστημικές υποκρούσεις στο ομώνυμο “melted”. Αποκορύφωση πάντως το “my sunshine”. Όσο για τα φωνητικά… ο άνθρωπος τα σπάει.