Υποστηρίζω το εξής: συνήθως οι τοπικοί άρχοντες (για να μην αναφερθώ εν γένει στους πολιτικούς) εκμεταλλεύονται για ψηφοθηρικούς λόγους τα πολιτιστικά γεγονότα και σπανίως τα δημιουργούν οι ίδιοι. Με άλλα λόγια διαχειρίζονται τον πολιτισμό χρησιμοθηρικά ως προϊόν και όχι ως αξία, προκειμένου να αντλήσουν πολιτικό κέρδος και δεν τους ενδιαφέρει να τον παράξουν πρωτογενώς.

Η εξήγηση είναι απλή: στη δεύτερη περίπτωση απαιτείται οραματικός σχεδιασμός, αγάπη για τη νεότητα, εντρύφηση στην Τέχνη, μόχθος. Στην πρώτη περίπτωση δεν απαιτείται παρά πολιτικός αμοραλισμός και στοιχειώδης ικανότητα δημοσίων σχέσεων.

Τα σημειώνω όλα αυτά με αφορμή την εκδήλωση που διοργάνωσε τον περασμένο μήνα ο Δήμος Αρταίων στο Ιμαρέτ, τιμώντας το Γιάννη Καλπούζο για το ομώνυμο βιβλίο του. Μια εκδήλωση από την οποία δεν έλειψαν οι φωτογραφίες των αρμοδίων με τον συγγραφέα και οι σχετικές εγκωμιαστικές δηλώσεις. Ωστόσο το «Ιμαρέτ» είχε ήδη γίνει μπεστ-σέλερ (1ο Βραβείο Αναγνωστών 2009 από το ΕΚΕΒΙ, πάνω από 40.000 πωλήσεις), οπότε μάλλον το βιβλίο φώτισε την εκδήλωση, παρά η εκδήλωση αυτό.

Τα σημειώνω αυτά επειδή ο ίδιος συγγραφέας συμμετείχε ως διδάσκων στο εργαστήριο γραφής και ως μέλος της κριτικής επιτροπής και στους τρεις διαγωνισμούς διηγήματος που διοργάνωσε αυτή η εφημερίδα, σε συνεργασία με τον εκδοτικό οίκο Μεταίχμιο, στην Άρτα. Παρά τις προσκλήσεις μας ο Δήμος απουσίασε και στις τρεις χρονιές. Όχι μόνο δε συνέδραμε στην προσπάθεια αυτή, αλλά δεν απέστειλε καν ένα χαιρετισμό, εκπέμποντας μια αρνητική εικόνα στα δεκάδες παιδιά, από όλα τα μέρη της Ελλάδας, που φιλοξενήθηκαν στην πόλη μας και, δυστυχώς για αυτά, δεν ψήφιζαν στην Άρτα. Ευλόγως προκύπτει το ερώτημα: εάν το βιβλίο του Γιάννη, που καταδυόμενο συναρπαστικά στην ιστορία της πόλης αποτελεί, ούτως ή άλλως, “αντικειμενική λογοτεχνική αξία”, δεν είχε κάνει την επιτυχημένη πορεία που έκανε, ο Δήμος θα τιμούσε άραγε το συγγραφέα ή θα υπολόγιζε πρώτα το (τυχόν) όφελος που είχε να αποκομίσει;