ΛΑΚΗΣ ΧΑΛΚΙΑΣ

"Ο Έλληνας παλιότερα πέρναγε πιο φτωχικά, αλλά δε χρώσταγε σε κανέναν κερατά"

Ο Λάκης Χαλκιάς γεννήθηκε στα Γιάννενα. Γιος του κλαρινίστα Τάσου Χαλκιά. Ανήκει στην Πέμπτη γενιά της οικογένειας των ΧΑΛΚΙΑΔΩΝ. Ασχολείται με την μουσική και το τραγούδι από 7 ετών. Στα 16 του εργάζεται σαν επαγγελματίας και στα 18 του ηχογραφεί τους πρώτους του δίσκους, των Θεόδωρου Δερβενιώτη- Κώστα Βίρβου. Παίζει κιθάρα, μπουζούκι, λαούτο, τζουρά, ούτι. Από το 1960 μέχρι το 1967 εμφανίζεται πλάι στη Μπέλλου, Καζαντζίδη, Μπιθικώτση, Ζαμπέτα και άλλους, ενώ συνεργάζεται με τους μεγάλους ρεμπέτες: Βαμβακάρη, Παπαϊωάννου και Τσιτσάνη. Το 1967, φεύγει για τις Η.Π.Α. και τον Καναδά. Το 1971, επιστρέφει στην Ελλάδα και αρχίζει να ηχογραφεί λαϊκά τραγούδια σε συνεργασία με τους Κατινάρη - Ψυχογιό, Νικολόπουλο - Πυθαγόρα, Κηλαϊδόνη, (ΤΑ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΑ) και τον Μαρκόπουλο, όπου λαμβάνει μέρος στα πιο σημαντικά έργα του συνθέτη όπως: «O ΣΤΡΑΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ» του Γ. Σεφέρη. «ΘΗΤΕΙΑ», «ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ», «ΘΕΣΣΑΛΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ», «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ» «ΟΡΟΠΕΔΙΟ» «ΕΡΓΑΤΕΣ». Το 1977, θα κυκλοφορήσει σε δίσκο η σημαντικότερη δουλειά του συνθέτη Μαρκόπουλου «ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ», ποίηση Σολωμού. Στο έργο αυτό, οι ερμηνείες των Ν. Ξυλούρη και Λ. Χαλκιά καθώς και της Παπά που παίρνει μέρος στους βασικούς ρόλους θα αφήσουν εποχή. Στις 28 ΜΑΪΟΥ του 2002 έρχεται η μεγάλη δικαίωση για τον Λ. Χαλκιά και βέβαια από τις κορυφαίες στιγμές της καλλιτεχνικής καριέρας, αφού το έργο ζωής για τον ίδιο, “2.500 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ” παρουσιάζεται στο “ΗΡΩΔΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟ”

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΝΤΙΝΟΣ ΓΙΩΤΗΣ

Γυρνώντας στα παλιά. Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με τη μουσική;
Έτυχε να γεννηθώ μέσα σε μια μουσική οικογένεια που σήμερα η θητεία της στο δημοτικό τραγούδι ξεπερνάει τα 170 χρόνια, την μεγάλη μουσική οικογένεια των Χαλκιάδων. Εγώ ανήκω στην πέμπτη γενιά μουσικών. Το κλαρίνο του πατέρα μου Τάσου Χαλκιά αντηχεί μες τα αυτιά μου, στο μυαλό μου, στην ψυχή μου. Στο σπίτι μωρό στη σαρμανίτσα, άκουγα τις πρόβες που έκαναν ο πατέρας μου με τα αδέρφια του και τα τραγούδια αυτά με νανούριζαν. Ο πατέρας μου αργότερα με έπαιρνε κοντά από πολύ μικρό στα πανηγύρια και καθόμουν επάνω στο πατάρι για ώρες μέχρι που με έπαιρνε ο ύπνος κρατώντας στα χέρια μου μια κιθαρούλα.


Ζούμε στην εποχή της εικόνας. Πιστεύετε ότι η τηλεόραση έχει επιβάλλει, ανεπιστρεπτί, το θέαμα και κατά συνέπεια η μουσική παραμερίζεται;
Ο «παιδαγωγικός» ρόλος τηλεόρασης είναι ισοπεδωτικός, βγάζοντας τον άνθρωπο από τις πραγματικές του αξίες, τα ιδανικά, το πραγματικό νόημα της ζωής και του πουλάει ψευδαισθήσεις και ένα κόσμο όλο ψευτιά, εξευτελισμό, πασαρέλα, και φρου-φρου κι αρώματα, εν ολίγοις εκπόρνευση της ψυχής και του σώματος.

Βρίσκετε κάποιου είδους ευτυχία στο άκουσμα των τραγουδιών;
Νομίζω, ότι όταν το τραγούδι είναι αληθινό, πάντα έχει κάτι για να προσφέρει αυτό που εκείνη τη στιγμή ζητάει ο κάθε άνθρωπος και αυτό είναι και το μεγαλείο του, γιατί εκφράζει βαθειά συναισθήματα και με μοναδικό τρόπο σου προσφέρει μια στιγμή ευτυχίας, αλλά και κουράγιο και δύναμη για να παλέψεις στη ζωή και να παραμείνεις Άνθρωπος.

Τί θα αλλάζατε από την σημερινή εικόνα της Ελλάδας;
Πρώτον το κράτος να γίνει δίκαιο για όλους και να νοικοκυρευτεί, αυτό που έπρεπε να γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Να σοβαρευτούν οι πολιτικοί ταγοί, γιατί με την πολιτική που ακολουθούν δεν βγάζει πουθενά και ο λαός μας πιστεύω ότι έχει δείξει μέχρι σήμερα πολύ μεγάλη ανεκτικότητα, ας μην την θεωρούν ως αδυναμία, γιατί θα είναι πολύ αργά από κάποια στιγμή και μετά. Τέλος αυτό που θα άλλαζα είναι να σταματήσει να δανείζεται από τις τράπεζες για να απελευθερωθούμε από τα δεσμά των δανείων που πανέξυπνα μας φόρτωσαν οι διάφοροι τοκογλύφοι. Θα προσπαθούσα να τον κάνω να γυρίσει λίγο πίσω να κοιτάξει ξανά τις πολυσήμαντες παραδόσεις του και τον πολιτισμό του, όταν πέρναγε πιο φτωχά αλλά δεν χρώσταγε σε κανέναν κερατά και κανένας δεν του χτυπούσε την πόρτα.

Εξακολουθείτε να επιστρέφετε στο γενέθλιο τόπο, κυριολεκτικά και μεταφορικά;
Πιστεύω ότι δεν αποτελώ εξαίρεση, για να πω ότι όχι μόνο επιστρέφω κάθε ώρα και στιγμή, νοητά, μεταφορικά και κυριολεκτικά, όπως και να το πείτε, στη γενέθλια γη της Ηπείρου, αφού έτσι κι αλλιώς με αυτό το άτιμο όνειρο της επιστροφής, ζούμε όλοι μας και αυτό κρατάει και εμένα να τα βγάλω πέρα στις τόσες δύσκολες συνθήκες που ο καθένας μας βιώνει και ζει. Και αν έρθουν κάποια στιγμή όπως περίπου προσπαθώ να φτιάξω τη ζωή μου, να γυρίσω κι εγώ στον τόπο που γεννήθηκα.

Τί δεν σας αρέσει από (σ)την 'Ηπειρο;
Δεν μου αρέσει που κλείνουν σχολεία στα χωριά από την υπογεννητικότητα και την ερήμωση, δεν μου αρέσει που το Θέατρο της Δωδώνης μένει τόσα χρόνια κλειστό. Δεν μου αρέσουν οι κάθε είδους επεμβάσεις και παρεμβάσεις στη φύση, το περιβάλλον, τον πολιτισμό, την παράδοση που δημιουργούν μεγαλύτερα προβλήματα στον τόπο και τον ίδιο τον άνθρωπο από αυτά που δήθεν θα μας πρόσφεραν.


Ποιά είναι τα σχέδιά σας για το άμεσο μέλλον;
Aυτή τη στιγμή ,εκτός της περιοδείας που έχω με διάφορες συναυλίες ανά την Ελλάδα, έχω την τιμή και τη χαρά να βρισκόμαστε στο στούντιο και να γράφουμε ένα δίσκο (CD) μετά από παρότρυνση ενός αγαπητού μου φίλου, του Θανάση Σκότη, με τραγούδια που η μητέρα του κυρία Βασιλική Σκότη -ένα ζωντανό παράδειγμα προς μίμηση στα 103 της χρόνια- θυμόταν από όταν ζούσε στην Ελλάδα και κατέγραψε αργότερα στην Αμερική. Πιστεύω πως είναι μια καταπληκτική προσπάθεια διάσωσης και διάδοσης του παραδοσιακού μας μουσικού πλούτου.


Ποιά συμβουλή έχετε κρατήσει για τη ζωή, ως μότο, από τους γονείς σας;
Αγάπη για τη δουλειά, σεβασμό για τον άνθρωπο, αξιοπρέπεια, σεβασμό στην παράδοση και τον πολιτισμό μας και τέλος συνεχής αγώνας για καλύτερη ποιότητα ζωής, για μας και για τα παιδιά μας που θα αφήσουμε πίσω μας.