Κοιτάζοντας τα αρχεία μου, ανέσυρα ένα κείμενο που είχα γράψει πριν από 13 χρόνια και αμέσως το συνδύασα με αυτό που έγραψα στο site της ARTA PRESS, τον προηγούμενο μήνα, όπου αναρωτιόμουν για το ρόλο των δημοσιογράφων και της ενημέρωσης σήμερα. Αναρωτιόμουν ακόμα αν η δημοσιογραφία είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία που εξυπηρετεί τα ποικίλα συμφέροντα των ιδιοκτητών και κατόχων των ΜΜΕ και αν είναι το φίλτρο που επιτρέπει να περνάνε μόνο οι ειδήσεις που επιλέγονται για πλατιά κατανάλωση.

Το κείμενο εκείνης της εποχής τιτλοφορούνταν “Οι απασχολήσιμοι” και το παραθέτω αυτούσιο:
“Μα γιατί φωνάζουν οι διάφοροι προοδευτικοί για τη νέα λέξη που κυκλοφορεί στην παγκόσμια αγορά εργασίας και πρόσφατα εισήγαγε και εδώ ο πρωθυπουργός; Προτιμούν δηλαδή να είναι άνεργοι αντί απασχολήσιμοι; Γιατί τους ενοχλεί που, ως απασχολήσιμοι, θα έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο για ξεκούραση και δεν θα τους βγαίνει το λάδι στη δουλειά; Και επιτέλους το σύνθημα “λιγότερες ώρες δουλειά” δεν ήταν ανέκαθεν στόχος του εργατικού κινήματος; Και δεν σκέφτονται, ακόμα, ότι πλήθος εργαζομένων θα μπορούν εφεξής να θεραπεύουν την Τέχνη, καθ όμοιον τρόπον με την αργόσχολη τάξη;

Οι απασχολήσιμοι είναι η νέα τάξη εργαζομένων που αναπτύσσεται στις νέες συνθήκες της αγοράς που επιβάλλουν η τεχνολογική πρόοδος και η ολοένα μεγαλύτερη συσσώρευση του πλούτου. Η νέα αυτή “μεταναστευτική” τάξη θα περιφέρεται από κλάδο σε κλάδο, χωρίς προοπτική και θα “ξεκουράζεται”, όταν της το επιβάλλουν. Τέρμα λοιπόν η σταθερή εργασία που τρώει πολύτιμο χρόνο από τη ζωή του εργαζόμενου, ζήτω η περιστασιακή απασχόληση που ανυψώνει τον άνθρωπο σε υψηλότερες σφαίρες. Στρατιές απασχολήσιμων θα ψάχνουν τη Δευτέρα για δουλειά, Τρίτη- Tετάρτη θα κάνουν κάνα μεροκάματο, Πέμπτη-Παρασκευή θα εντρυφούν στο Ντεριντά και το Σαββατοκύριακο θα κάνουν κάνουν εικαστικές παρεμβάσεις στο εξοχικό τους”.

Δεν παρέθεσα το άρθρο τόσο για την επικαιρότητα του περιεχομένου, όσο για το ρόλο ημών των δημοσιογράφων. Ο “προοδευτικός” αρχισυντάκτης του περιοδικού που δούλευα τότε, που σε δικά του άρθρα υπερασπιζόταν και ενδεχομένως να υπερασπίζεται ακόμα “τα δίκαια των ανθρώπων”, το απέρριψε ασυζητί. Τότε απέκτησα την πεποίθηση, που εξακολουθώ να έχω μέχρι σήμερα, ότι σημασία δεν έχει τι λέει κάποιος, αλλά ποιός το λέει. ‘Εκτοτε στα διάφορα έντυπα κοιτάζω πρώτα την υπογραφή και μετά διαβάζω το κείμενο...