Black rebel motorcycle club
“Beat the devil’ s tattoo”
Vagrant rec.
Πολλοί είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε εξαιτίας των τελευταίων δειγμάτων ότι δεν πρόκειται να ακούσουμε ξανά τίποτα της προκοπής από τους Black rebel motorcycle club. Όμως εδώ χτυπήσανε μπλε φλέβα. Ο δίσκος αρχίζει εντυπωσιακά με το σερνάμενο ομώνυμο κομμάτι και ακολουθεί το “Consience killer” δείγμα των παλιών καλών καιρών. Άλλες αξιοσημείωτες στιγμές το stoner “War machine” και το παράταιρο ακουστικό folk “Sweet thing”. Γενικώς η ατμόσφαιρα είναι υποχθόνια, βρώμικα υποχθόνια. Ελάχιστες οι groove, να τις πούμε έτσι, στιγμές όπως το “Mama taught me better”. Πάντα τέτοια.

Gill Scott Heron
“I’ am new here”
XL rec.
Με μια ντουζίνα δίσκους στο ενεργητικό του και έπειτα από δεκάξι χρόνια σιωπής ο Heron επιστρέφει και δίνει τα ρέστα του μέσα σε είκοσι οχτώ λεπτά. Η αρχή γίνεται με το πρώτο μέρος του ποιήματος “On coming from a broken home”, το δεύτερο μέρος κλείνει το δίσκο. Στο ομώνυμο “I’m new here” του Bill Callahan ο Heron μοιάζει να καταθέτει ψυχή και σώμα. Ο δίσκος είναι τραχύς, σκοτεινός και η ιδέα του θανάτου κόβει βόλτες τριγύρω. Δεν λείπουνε πάντως και οι τρυφερές στιγμές όπως η διασκευή στο “I’ll take care of you”. Ένας δίσκος βαθύς, αφοπλιστικά ειλικρινής από έναν άνθρωπο που κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ πριν από σαράντα χρόνια.

Deftones
“Diamond eye”
Reprice rec.
Ως γνωστόν ο μπασίστας Chi Cheng έπειτα από αυτοκινητικό ατύχημα βρίσκεται εδώ και τρία χρόνια σε κωματώδη κατάσταση, γεγονός που λογικά αποτέλεσε τροχοπέδη στην πορεία της μπάντας. Τελικά αντικατάσταση έγινε από τον Sergio Vega και οι Deftones είναι και πάλι εδώ. Το Diamond eyes μπορεί να μην είναι η καλύτερη δουλειά τους αλλά είναι η πιο ώριμη. Σε σημεία περισσότερο μελωδικοί παρά ποτέ. Δεν υπάρχουν μέτριες στιγμές. Στο “you’ve seen the butcher”, η κορύφωση του δίσκου δημιουργείται η εντύπωση ότι εκτελούνε οι Tool.

Fuck Buttons
“Tarot sport”
ATP rec.
Πειραματικό δίδυμο από το Μπρίστολ της Αγγλίας. Σ’αυτό το δίσκο στρέφονται προς τον ηλεκτρονικό ήχο. Το εναρκτήριο “surf solar” έρχεται από το διάστημα, ή μάλλον απευθύνεται σε μη γήινα όντα. Το “olympians” αποτελεί την πιο ευχάριστη, σχεδόν ευφορική, στιγμή του δίσκου. Τα κομμάτια απέχουν πολύ από αυτό που λέγεται χορευτική μουσική, παρόλα αυτά η ευρηματικότητα των buttons δεν επιτρέπει στιγμές χαλάρωσης. Νομίζω ότι είναι ένας καθαρά εγκεφαλικός δίσκος που επιτρέπει στον ακροάτη να τον χειριστεί κατά πως θέλει ο ίδιος.