The White Stripes
“Under great white northern lights”
Warner Bros rec.
Χρειάστηκε πάνω από μια δεκαετία για να κυκλοφορήσουνε οι White Stripes ένα live δίσκο, ο οποίος επ’ουδενί δεν θα μπορούσε να ιδωθεί ως ένα είδος best of. Ως γνωστόν ο Jack White είναι σκέτος δυναμίτης επί σκηνής κι είναι ν’ απορείς στιγμές πως ένας άνθρωπος μπορεί να προκαλέσει τέτοιο ορυμαγδό μόνος του! Η αρχή του δίσκου είναι χειμαρρώδης, αλλά νομίζω ότι αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον στις ήρεμες στιγμές του όπως στο “300 MPH..” και στο “I just don’t know what to do with myself” που ο Jack το εκτελεί σόλο. Άλλες αξιοσημείωτες στιγμές είναι η διασκευή του “Jolene” και το κλείσιμο με το “Seven nation army”’.




Peaches
“I feel cream”
XL rec.
Αρκετά ραφιναρισμένος ο τελευταίος δίσκος της Peaches, μέρος του οποίου θα παρουσιάσει αρχές Ιουνίου στο synch festival στην Αθήνα. Εδώ δεν χρησιμοποιήθηκαν καθόλου κιθάρες, τα ηλεκτρονικά στοιχεία κυριαρχούνε και πρόκειται για ένα πέρα για πέρα χορευτικό δίσκο. Η Peaches ασχολείται ως συνήθως με τα αγαπημένα της θέματα, σεξ, μουσική και pop κουλτούρα. Το πιο διεστραμμένο κομμάτι του δίσκου είναι το “Mommy complex” και το πιο αποτυχημένο το μπαλαντοειδές “Mud”. Αξίζει να σημειωθεί και η συμβολή για την ολοκλήρωση του εγχειρήματος των Soulwax και Drums of death.



The thilight sad
“Forget the night ahead”
Fat car rec.
Στη τελευταία τους περιοδεία οι Twilight συνοδέψανε τους Mogwai γεγονός που επηρέασε αρκετά τον κιθαριστικό προσανατολισμό τους. Παρόλα αυτά η ατμόσφαιρα παραμένει σκοτεινή, ο James Graham έχει μεγάλα κέφια και φορές φέρνει έντονα στο μυαλό τον Morissey. Δεν είναι όμως μόνο αυτή η ροπή προς το new wave που απομένει καθώς δύο από τις πιο εντυπωσιακές στιγμές του δίσκου είναι το “I became a prostitute” και το “That birthday present” όπου συγκεράζεται η νεφέλη των My bloody valentine με την ψυχιατρικά ανεξιχνίαστη ακόμη περίπτωση που ονομάζεται Shellac.



Gorillaz
“Plastic beach”
EMI rec.
Σ’ αυτό το τρίτο δίσκο τους οι Gorillaz συνταιριάζουνε πλέον απόλυτα τη μουσική με την εικόνα που είχανε κτίσει γύρω από το όνομά τους, καθώς το Plastic beach θα μπορούσε άνετα να ήταν η επένδυση μιας ταινίας κινουμένων σχεδίων. Το εξώφυλλο και ο τίτλος του δίσκου από μόνα τους αποκαλύπτουνε την πρόθεση του Albarn να καταπιαστεί με τις μελλοντικές αλλαγές που θα επέλθουνε στον πλανήτη μας. Οι συνεργασίες είναι πολλές και ανάμεσά τους οι πιο σημαντικές αυτές με τον Reed και τον Snoop dog, με τον Gruff Rhys πάντως των Super furry animals να κλέβει την παράσταση λόγω και του παρεμφερούς μουσικού παρελθόντος με τον Albarn. Ο τελευταίος πάντως σε κανένα σημείο δεν χάνει την εποπτεία του υλικού αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά πόσο μεγάλος καλλιτέχνης είναι!