Εξήντα χρόνια μετά την διακήρυξη του Ρομπέρ Σουμάν -Υπουργού Εξωτερικών της Γαλλίας και ενός από τους "πατέρες" της Ευρωπαϊκής Ένωσης- για τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, τα ερωτήματα για την πορεία της Ευρώπης παραμένουν.

Που βαδίζει η Ευρώπη; Γιατί το όραμα της πολιτικής ένωσης ξεθωριάζει με τον καιρό; Γιατί η περίφημη κοινοτική αλληλεγγύη παραμένει νεκρό γράμμα μέσα στις πολυσέλιδες συνθήκες της Ένωσης;

Μακάρι το πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σήμερα να ήταν απλώς μόνο η Ελλάδα, δηλαδή ενός άτακτου μέλους που αρνείται να πειθαρχήσει σε (δημοσιονομικούς) κανόνες. Δυστυχώς το πρόβλημα είναι βαθύτερο και έχει να κάνει με την ίδια δομική ανισορροπία της Ε.Ε. Φαίνεται ότι κάποια μέλη της Ευρωζώνης που είναι πιο «ίσα» από τα άλλα, με χαρά θα πετούσαν έξω από το ευρωπαϊκό σπίτι κάποια άλλα, λιγότερα «ίσα». Δυστυχώς, η κοινή ευρωπαϊκή πορεία, μέσω της συναπόφασης και της σύγκλισης των κρατών-μελών, φαίνεται να υπάρχει μόνο στα χαρτιά, αφού στην πράξη υφίσταται μια άτυπη αλλά ουσιαστική πολιτική ηγεμονία του ισχυρότερου μέλους της Ευρωζώνης, δηλαδή της Γερμανίας. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι σήμερα το ευρωπαϊκό νόμισμα δεν είναι παρά το μάρκο μεταμφιεσμένο σε ευρώ. Μέχρι πότε όμως μπορεί να συνεχιστεί αυτό, δηλαδή το ισχυρότερο μέλος της Ευρωζώνης να επωφελείται από το κοινό νόμισμα (που εξυπηρετεί τις πιο ανταγωνιστικές οικονομίες, όπως είναι η γερμανική) και να επιβάλλει τους όρους του σε βάρος των γουρουνιών του Νότου αλλά και της Γαλλίας; Γιατί μέχρι σήμερα δεν υπάρχει μια κοινή οικονομική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αποτέλεσμα να αφήνεται κάθε αδύναμο μέλος της βορά στις διεθνείς αγορές;

Γιατί ακόμα, δεν υφίσταται κοινή εξωτερική πολιτική που θα εγγυάται, για παράδειγμα τα σύνορα της Ε.Ε. προς ανατολάς ή θα διαμορφώνει την ενεργειακή πολιτική; Γιατί οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις συναντούν τόσα εμπόδια;

Οι απαντήσεις στα προηγούμενα ερωτήματα προϋποθέτουν αλλά και οδηγούν στην πολιτική ένωση της Ευρώπης. Κάτι που σήμερα δεν φαίνεται τόσο αυτονόητη, όσο πριν από μερικά χρόνια. Ο Δίας να βάλει το χέρι του…