Eίναι μερικά πράγματα που δεν καταλαβαίνω και όχι επειδή είμαι άσχετος με τα οικονομικά. Έγραφα στο τεύχος του Νοεμβρίου ότι εντάξει ο αγώνας και η προσπάθεια για την επιβίωση, αλλά δεν αρκούν μόνο αυτά. Το ευάερο, ηλιόλουστο και ιστορικό οικόπεδο που λέγεται Ελλάς χρειάζεται κάτι παραπάνω και από πάνω. Διαφορετικά τα λεφτά που θα μαζέψουμε από τα τσιγάρα, τα ποτά και τα καύσιμα θα μας φτάσουν μόνο για να πληρώσουμε το επόμενο νοίκι. Σήμερα βρισκόμαστε ακριβώς σε αυτό το σημείο. Τρέχουμε ως χώρα να δανειστούμε για να πληρώσουμε το νοίκι του επόμενου μήνα. Και αν μάλιστα καταφέρουμε να βρούμε τα δανεικά, το διατυμπανίζουμε και από πάνω σαν να ανακαλύψαμε φλέβα χρυσού στο χωράφι μας.

Πού να το φανταζόταν η γενιά της Μεταπολίτευσης ότι το όραμα της Ελλάδος, εν έτει 2010, θα ήταν ο εθνικός δανεισμός; Τότε μιλούσαν για εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, λαϊκή κυριαρχία, αυτοδιαχείριση και άλλες τέτοιες ακατάλληλες λέξεις για τη σημερινή συγκυρία, τώρα μιλάμε για το πόσο έχουν ανέβει τα σπρέντς. Λένε ότι το πρόβλημα δεν είναι τα ελλείματα (σχεδόν δεν υπάρχει χώρα που να μην εμφανίζει τέτοια), αλλά η ύφεση μακράς διάρκειας στην οποία φαίνεται ότι μπαίνουμε.

Γράφεται ότι το δημόσιο έλλειμμα της χώρας μας δεν πρόκειται να θεραπευθεί με μέτρα περικοπών στις δημόσιες δαπάνες, αλλά με την αύξηση των δημοσίων εσόδων από την άμεση φορολογία εισοδήματος, που στην Ελλάδα αποδίδει μόλις 6% του ΑΕΠ, όταν στις χώρες της Ε.Ε. είναι μεταξύ 12% και 18%. Κάποιοι δηλαδή όχι μόνο δεν πληρώνουν τους φόρους
που τους αναλογούν, αλλά επιπλέον φροντίζουν, ως γνήσιοι "πατριώτες", να φυγαδεύσουν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό, στραγγίζοντας ακόμα περισσότερο τη ρευστότητα της χώρας.

Λένε ακόμα ότι η ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να εξυγιανθεί με τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και τον περιορισμό της ζήτησης, αλλά με την ανάπτυξη, τις επενδύσεις και την τόνωση της προσφοράς.

Τότε γιατί δεν επιλέγεται αυτή η πολιτική από εκείνους που κατευθύνουν τις τύχες μας από την Αθήνα, τις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη και αλλού, αλλά αντιθέτως μας παρουσιάζεται ως μονόδρομος το δράμα που ζει σήμερα η χώρα μας (αλλά και άλλες ευρωπαϊκές χώρες), θα ρωτήσουμε αφελώς όλοι εμείς οι αδαείς περί τα οικονομικά;

Υ.Γ. Η ARTA PRESS κλείνει αισίως τα 50 τεύχη της και σας ευχαριστεί από καρδιάς που όλα αυτά τα χρόνια αναγνωρίζετε την προσπάθειά της.