Σπύρος Βλέτσας
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
«Θαυμάζω τους μεγάλους καλλιτέχνες της Αναγέννησης που ασχολούνταν ταυτοχρόνως όχι μόνο με πολλές τέχνες αλλά και με πολλές επιστήμες»
Ο Σπύρος Βλέτσας γεννήθηκε το 1964 στα Ιωάννινα και σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα.  Σκηνοθέτησε τις μικρού μήκους ταινίες “Κατάθεση” και “Προς το τέλος της διαδρομής”, που πήραν μέρος σε ελληνικά και διεθνή φεστιβάλ. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 δημοσιεύει κείμενα και ποιήματα. Το 2006 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μελάνι η ποιητική συλλογή του “Επί των στρωμάτων”. Το 2009 εκδόθηκε το βιβλίο του “Ευ ζην, όχι lifestyle! Αποφεύγοντας τις παρενέργειες της κατανάλωσης”, πάλι από τις εκδόσεις Μελάνι.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΝΤΙΝΟΣ ΓΙΩΤΗΣ


Είστε σκηνοθέτης και συγγραφέας. Πώς προέκυψε;
Πιθανόν από την ίδια δημιουργική ανησυχία. Ζούμε στην εποχή της εξειδίκευσης. Πολλά από τα συναρπαστικά επιτεύγματα της τέχνης της επιστήμης είναι αποτελέσματα επίπονης και εξειδικευμένης εργασίας. Σε μένα, όμως, αρέσει να γνωρίζω διαφορετικά πεδία έκφρασης και να εξασκούμαι σ’ αυτά, χωρίς να αγνοώ τους κινδύνους. Έστω κι αν έτσι απομακρύνεται η πιθανότητα να προκύψει κάποιο αριστούργημα, η ανταμοιβή προέρχεται από τη γνώση και τον εσωτερικό πλούτο που προσφέρουν οι διαφορετικές μορφές δημιουργίας. Εξάλλου θαυμάζω (χωρίς να τους μοιάζω) τους μεγάλους καλλιτέχνες της αναγέννησης που ασχολούνταν ταυτοχρόνως όχι μόνο με πολλές τέχνες αλλά και με πολλές επιστήμες.

Ίντερνετ και λογοτεχνία. Tί είδους σχέση;
Περισσότερο συμπληρωματική και λιγότερο ανταγωνιστική. Αν και είναι νωρίς για να αποτιμήσουμε την επίδραση του ίντερνετ, δεν νομίζω ότι μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη λογοτεχνία. Από την άλλη το διαδίκτυο προσφέρει νέους τρόπους επικοινωνίας που ενδεχομένως να ωφελήσουν τη διάδοση του γραπτού λόγου.

Ζούμε στην εποχή της εικόνας. Πιστεύετε ότι η τηλεόραση έχει επιβάλλει, ανεπιστρεπτί, την εύκολη θέαση και κατά συνέπεια η ανάγνωση παραμερίζεται;
Όντως ζούμε στην εποχή της εικόνας, η οποία συνεχώς καταλαμβάνει έδαφος από το μεγάλο αντίπαλό της τον λόγο. Μαθαίνουμε να επικοινωνούμε μέσα από την ανταλλαγή εικόνων, η οποία μπορεί να είναι γοητευτική, ωστόσο, δεν μπορεί να  υποκαταστήσει το λόγο. Ακούμε συχνά πως μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Αλλά δεν φτάνουν ένα εκατομμύριο εικόνες για να αποδώσουν μια έννοια, όπως για παράδειγμα η δικαιοσύνη. Η ανάγνωση δείχνει να παραμερίζεται, ιδιαίτερα στη χώρα μας αλλά και εδώ πιστεύω ότι το παιχνίδι παραμένει ανοιχτό.

Βρίσκετε κάποιου είδους ευτυχία στην ανάγνωση των βιβλίων;
Βρίσκω, συχνά, μεγάλη ικανοποίηση. Είναι ένα είδος ταξιδιού.

Τί θα αλλάζατε απο την σημερινή εικόνα της Ελλάδας;
Ο καθένας από μας θα άλλαζε πάρα πολλά. Εγώ θα ήθελα να εκλείψει ο αυτοκαταστροφικός παραλογισμός που δεν αφήνει τη χώρα να κατακτήσει αυτά που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι αυτονόητα . Αυτή η ισχυρή δύναμη καθυστέρησης είναι πανταχού παρούσα από την πολιτική ζωή και τη δημόσια διοίκηση έως την εικόνα των πόλεων και τον εγκληματικό τρόπο που χειριζόμαστε τα αυτοκίνητα.

Εξακολουθείτε να επιστρέφετε στο γενέθλιο τόπο, κυριολεκτικά και μεταφορικά;
Βεβαίως.

Τί σας αρέσει από (σ)τα Ιωάννινα;
Τα Γιάννενα είναι μια όμορφη και ζωντανή πόλη και σε ορισμένα σημεία έχει ιδιαί τερο χαρακτήρα και μια μαγευτική ατμόσφαιρα.

Τί δεν σας αρέσει από (σ)τα Ιωάννινα;
Η υποβάθμιση που υφίσταται ο δημόσιος χώρος της πόλης από τον τρόπο που οισυμπολίτες μου και οι τοπικοί άρχοντες τον αντιμετωπίζουν . Για παράδειγμα, η πόλη είναι πνιγμένη από τα αυτοκίνητα που φθάνουν να κάνουν μισή ώρα για μια διαδρομή που με τα πόδια διαρκεί 10 λεπτά. Αρκετοί παίρνουν το αυτοκίνητο ακόμη και για να πάνε στο γυμναστήριο για να περπατήσουν εκεί στον κυλιόμενο διάδρομο. Οι βιώσιμες πόλεις δεν είναι είδος πολυτελείας, αλλά είδος πρώτης ανάγκης για την ποιότητα της ζωής μας. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η κατανάλωση αφήνει το αποτύπωμά της και στις πόλεις και χρειάζεται να αναθεωρήσουμε τη στάση μας.

Ποιά είναι τα σχέδιά σας για το άμεσο μέλλον;
Καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν. Μετά την έκδοση του βιβλίου μου “Ευ ζην, όχι lifestyle!/ Αποφεύγοντας τις παρενέργειες της κατανάλωσης” θέλω να διαβάσω ορισμένα πράγματα, που παραμέλησα στη διάρκεια της συγγραφής του και ναξανακοιτάξω μερικά ανέκδοτα παλιότερά μου κείμενα.

Ποιά συμβουλή έχετε κρατήσει για τη ζωή, ως μότο, από τους γονείς σας;
Όταν έπρεπε να μοιραστούμε ένα λαχταριστό έδεσμα με τον αδελφό μου οι γονείς μας πρότειναν ο ένας να μοιράσει και ο άλλος να διαλέξει. Έτσι αποφεύγονταν η αδικία- και οι καβγάδες- καθώς αυτός που μοίραζε έπρεπε να μπει και στη θέση το άλλου. Το ζήτημα αυτό είναι πάντα επίκαιρο, τόσο στις προσωπικές μας σχέσεις, όσο και στη συγκρότηση της κοινωνίας.