Φθάνω στα Τ.Ε.Ι, φοιτητές μοιράζουν φυλλάδια και γενικά πληροφορούν σχετικά με μια ομιλία με θέμα τις επιπτώσεις του νόμου πλαισίου (σκέφτομαι για άλλη μια φορά πως κάποιες πληγές ακόμα να κλείσουν). Μα αυτή τη φορά δεν θέλω να μιλήσω για αυτό. Θέλω να σχολιάσω κάτι για το οποίο έχω  ξαναγράψει. Με αφορμή τη μουσική που ακουγόταν στο χώρο του Τ.Ε.Ι στα πλαίσια της ομιλίας, μου ήρθε τελείως συνειρμικά η ιδέα μιας συναυλίας.

Είναι αλήθεια πως έχω ξαναπεί το πόσο θα μου άρεσαν ιδέες σαν αυτή μιας φοιτητικής συναυλίας, με διάφορα είδη μουσικής ή γενικότερα εκδηλώσεις που αφορούν την τέχνη, την κουλτούρα και το πολιτισμό. Μα με λύπη μου διαπιστώνω πως δεν υπάρχει καμιά πρωτοβουλία σχετικά. Παρ’ όλα αυτά δεν βαριέμαι να το ξανά-αναφέρω σαν ιδέα με την ελπίδα να ακουστεί και τελικά να συμβεί κάτι (βέβαια δεν ξέρω αν εσείς βαριέστε να με ακούτε, ελπίζω πως όχι). Συνεχίζοντας θα ήθελα να σας μεταφέρω μερικά παράπονα, όσον αφορά λειτουργικές ανάγκες. Σας προκαταλαμβάνω λέγοντας σας πως δεν είναι γελοίο, γιατί ίσως να σας φανεί. Πολλές φορές για να μην πω πάντα, το χαρτί στις τουαλέτες είναι ανύπαρκτο. Μπορεί να ακούγεται αστείο μα όταν παραμένεις στο Τ.Ε.Ι για 5 ή 8 ώρες κάποιες φορές είναι αναγκαίο.

Ανύπαρκτο ακόμα είναι πλέον και το κυλικείο όπου υπήρχε. Και αντί για αυτό σε χρέη κυλικείου συναντάμε μια καντίνα. Δεν θέλω να προσβάλλω κανένα μα δεν νομίζω πως είναι η κατάλληλη λύση. Ακόμη θα ήθελα να σχολιάσω κάτι που τόσο καιρό μου διέφευγε. Αντίθετα με όλα αυτά η λέσχη του Τ.Ε.Ι μπορώ να πω, πως σε σχέση με άλλες που έχω επισκεφθεί είναι πολύ καλύτερη, κάτι που αν μή τι άλλο εξυπηρετεί τους φοιτητές.