Εικοστό τεύχος; Πέρασαν κιόλας είκοσι μήνες; Χμ, καθόλου άσχημα για μια έκδοση που ήρθε απέξω για να μιλήσει για τα μέσα αυτής της πόλης, μ΄ έναν τρόπο διαφορετικό από ό,τι συνηθίζεται. Αν και βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, οτιδήποτε καταγράφεται ως παρελθόν, περνάει οριστικά στη χώρα της μή ύπαρξης και μόνο η μνήμη, η ενάντια στη λήθη μνήμη, προσδίδει νόημα στα πράγματα που έχουν ανεπιστρεπτί παρέλθει.
Κοιτώντας λοιπόν τα φύλλα της ARTA PRESS, αραδιασμένα το ένα πίσω στο άλλο, μπορώ να πω ότι έ! κάτι έγινε. Και αν δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο, από εκδοτικής πλευράς, το γεγονός και μόνο ότι βρήκαν βήμα σε αυτήν την εφημερίδα νέα παιδιά για να μιλήσουν -με τρόπο εφάμιλλο, θα έλεγα, μεγάλων εντύπων- για ουσιαστικά πράγματα της ζωής, εμένα τουλάχιστον με κάνει υπερήφανο. Για τους καταξιωμένους δε δημοσιογράφους και συγγραφείς, όπως ο Γιώργος Παπασωτηρίου ή ο Κώστας Κατσουλάρης, που εμπιστεύτηκαν τις υπογραφές τους στην εφημερίδα, θέλω μόνο να πω ότι η φιλία τους με τιμά και μου δίνει χαρά.
Για τα νεαρά παιδιά όμως που δέχτηκαν με όρεξη να γράφουν, επιτρέψτε μου, να γράψω και εγώ δύο αράδες παραπάνω: ο Γιώργος, ο Θύμιος, ο Θοδωρής, ο Χάρης, η Βάσια, η Αθηνά, η Αγνή είναι παιδιά που έχουν όρεξη για ζωή, δίψα για μάθηση, ανάγκη για έκφραση και δεν θέλουν επ' ουδενί να γίνουν “γλάστροι” και γλάστρες σε αυτό το νεοελληνικό κακόγουστο σκηνικό της τηλε-δημοκρατίας μας. Φαίνεται να τους απασχολεί η γνώση περισσότερο από την βολή και η έκφραση από την προβολή. Έχουν κρίση, προσπερνούν το ευτελές και δεν αρέσκονται να παίζουν το ρόλο άβουλων αθυρμάτων, με αντάλλαγμα να κερδίσουν και αυτοί τα 15 λεπτά γκλαμουριάς που “δικαιούται” ο κάθε τηλεό-πληκτος και τηλε-πληκτικός κάτοικος αυτής της χώρας.
Σε όλο αυτό το διάστημα νομίζω ότι αρκετοί Αρτινοί, κυρίως από το χώρο της Τέχνης, είχαν την ευκαιρία να εκθέσουν τους εαυτούς τους και να παρουσιάσουν το έργο τους.
Ειλικρινά δεν γνωρίζω πόσοι Αρτινοί κάνουν ενδιαφέροντα πράγματα, πόσοι δημιουργούν, πόσοι έχουν να πουν κάτι, μακριά από τα φώτα της πλατείας, αλλά να είναι βέβαιοι ότι οι σελίδες της ARTA PRESS θα είναι πάντα διαθέσιμες για αυτούς. Δυστυχώς δεν διαθέτουμε χώρο για όλους εκείνους που λικνίζονται σε ρυθμούς αβάσταχτης τσιφτελοπόπ ελαφρότητας, αλλά είμαι βέβαιος ότι και αυτοί δεν μας έχουν καμία ανάγκη. Έκαστος εφ ω ετάχθη λοιπόν και ο Λουμίδης στους καφέδες.
Ήδη όπως θα έχετε διαπιστώσει η ARTA PRESS απέκτησε και διαδικτυακή υπόσταση. Ελπίζω ότι θα βρείτε ενδιαφέρουσα την προσπάθεια και εδώ είμαστε να ακούσουμε και να υποδεχτούμε και τις δικές σας απόψεις. Εξάλλου στο Διαδίκτυο οι λεωφόροι είναι πλατιές και θα χαρώ πολύ να μας προσπερνάτε με τις ιδέες σας.