2005-2012, ΠΕΡΙΟΔΟΣ Α'
Σας ευχαριστούμε
ΑRTA PRESS


Μουσική 45

Δημοσίευση: 22-10-2009 - Στήλη: Μουσική - Τεύχος: Τεύχος 45 (Οκτώβριος 2009)



 

Mum
“Sing along to songs you dont ΄ t know”
Hostess rec.
Ήδη από τον προηγούμενο δίσκο τους οι Mum φανερώσανε την πρόθεσή τους να ομαλοποιήσουνε τις συνθέσεις τους σε σχέση με τους τρεις πρώτους δίσκους τους. Με την φετινή κυκλοφορία τους επικυρώνουν αυτή τους τη διάθεση, γι’ αυτό τους κολλήσανε πλέον την ταμπέλα της indie pop μπάντας. Η ομοιογένεια των τραγουδιών είναι τέτοια που εύκολα θα μπορούσανε να πασάρουνε τον δίσκο σαν μια ενιαία σύνθεση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι απουσιάζει η ρευστότητα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι ότι τα τραγούδια αναδεύουν μια έντονη βουκολική αίσθηση. Ξεχωρίζει το “Prophecies and reserved memories” με το ukulele και το “A river don’t stop to breathe ” με την marimba . Δεν ξέρω πόσο θα ξινίσουν όσοι προτιμούσαν τις πιο πειραματικές συνθέσεις των Mum πάντως στον συγκεκριμένο δίσκο αξίζει να δοθεί μια ευκαιρία.


We were promised jetpacks
“These four walls”
Fat cat rec.
Η fat cat είναι μια δισκογραφική που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς τις κυκλοφορίες της, μιας και ειδικεύεται στην ανίχνευση φρέσκων και λίγο περίεργων συγκροτημάτων, τα οποία δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να γίνουνε ευρέως γνωστά... Ο ήχος των We were promised είναι ένα αμάγαλμα pop και post punk με γερές δόσεις ανωμαλίας, όπως καταδεικνύει και το ότι να ‘ναι όνομά τους. Κυριαρχούν οι γρήγοροι ρυθμοί, οι ζωηρές συνθέσεις, οι δυναμικές μεταβολές και σ’ ορισμένα κομμάτια, όπως το “This is my house , this is my home ”, η επαναληπτικότητα. Πάντως η καλύτερη στιγμή του δίσκου είναι το μελαγχολικό “Quite little voices”.  


Hornet leg
“Ribbon of fear”
k rec.
Αυτός είναι ο τρίτος δίσκος του Chris Sutton, η κινητήρια δύναμη των Hornet leg, μιας και σε κάθε δίσκο αλλάζει συνεργάτες αναλόγως με το ύφος που επιθυμεί να προσδώσει στο υλικό του. Και σ’ αυτό το δίσκο ο Sutton έκανε τουρλού. Χρησιμοποίησε όλα τα στοιχεία των προηγούμενων δίσκων του αλλά και της πρότερης μουσικής του σταδιοδρομίας (αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν μέλος των Dub narcotic sound system μαζί με τον Calvin Johnson, ιδρυτή της K records) και το αποτέλεσμα που προέκυψε είναι ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ως τώρα. Τι θ’ ακούσετε σ’ αυτόν το δίσκο; Κυρίως art punk, garage και καταθλιπτική pop. Όλα τα χωράει ο μπαχτσές. Πάντα τέτοια.


Bonnie “Prince” Billy
“Beware”
Drag city rec.
Ο πρίγκιπας πλέον δεν βγάζει δίσκους, παραδίδει μαθήματα. Στα πρώτα μόλις τρία τραγούδια δείχνει τον τρόπο που θα ‘πρεπε να παίζει μια μπάντα στον εικοστό πρώτο αιώνα, πως μπορεί να εξελιχθεί η παραδοσιακή folk και κατοχυρώνει ταυτόχρονα το όνομά του δίπλα στο λήμμα τραγουδοποιός. Το “ Beware ”είναι της ίδιας κλάσης με το “ Sings greatest palace music ’ και το ‘ I see darkness ”. Αξίζει να δώσει κανείς ιδιαίτερη προσοχή στους στίχους για να συνειδητοποιήσει ότι ο Oldham εκτός από ξεχωριστός συνθέτης, έχει εξελιχθεί σ’ ένα στιχουργό που ξεφεύγει πλέον από τις συμβατικές φόρμες. Όσο για την αισθητική του εξωφύλλου αντικατοπτρίζει απόλυτα το περιεχόμενο του δίσκου. Ακούστε και θα καταλάβετε.