Black lips
“200 million thousand”
Vice rec.
Στο πέμπτο δίσκο των Black lips τίποτα δεν αλλάζει επί της ουσίας, όμως ίσως είναι η καλύτερη ως τώρα κυκλοφορία τους. Τα “200 million thousand” μοιάζει σαν να ‘χει ξεπηδήσει από την δεκαετία του ‘60 με το “let it grow” να αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα. Άλλες αξιοσημείωτες στιγμές είναι το καταιγιστικό “take my heart”, το “starting over” με τα απίθανα δεύτερα φωνητικά, η διασκευή στο “again & again” που είχε ερμηνεύσει ο Iggy Pop όταν ήταν μέλος των Iguanas, καθώς και το “short fuse” που δυσκολεύτηκα να μην το συγκρίνω με το “capitalism stole my virginity ” των I nternational noise conspiracy . Επικρατήσανε οι δεύτεροι.

The horrors
“Primary colours”
XL rec.
Μετά τον πρώτο δίσκο τους “strange house” το 2007 κανείς δεν περίμενε τέτοια συνέχεια από τους Horrors. Το λήμμα ωρίμανση δεν αρκεί για να αποδώσει την εξέλιξη των Βρετανών. Καταρχήν η θολή εικόνα του εξωφύλλου μας δίνει ένα σαφές μήνυμα για το περιεχόμενο. Shoegaze προτεραιότητα. Κι όντως με το εναρκτήριο κιόλας “mirror’ s image” οι κιθάρες αρχίζουν να fuzz-άρουν, ενώ στο επόμενο “three decades” καθορίζουν την ονειρική (dream pop) ατμόσφαιρα κι έτσι πάει μέχρι τέλους. Η συνταγή συμπληρώνεται με τις post punk ερμηνείες του Faris Badwan και την garage αισθητική που διαπνέει όλο το δίσκο. Το “primary colours” άλλοτε βίαιο, άλλοτε υπνωτικό, σίγουρα αποτελεί μια από τις εκπλήξεις της χρονιάς και οι Horrors ανεβάζουν πλέον τις προσδοκίες μας για το μέλλον.

Sonic Youth
“ Eternal ”
Matador rec.
Απτόητοι οι Sonic Youth αποχαιρετούν την τρίτη δεκαετία της δισκογραφικής τους δραστηριότητας με την κυκλοφορία του δίσκου “eternal”. Σε σχέση με τις τρεις προηγούμενες δουλειές τους εδώ ο ήχος γίνεται πιο σκληρός και στιγμές αναβιώνει το θρυλικό πλέον “sister”. Το εναρκτήριο “sacred trickster” δίνει αφορμή στην Kim Gordon για μια ερμηνεία που περνάει κι αυτή στις κλασικές, ενώ το ντουέτο με τον Moore στο τραγούδι που ακολουθεί μόνο ανοργασμικό δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, παρά τον παραπλανητικό του τίτλο. Η αργόσυρτη ερμηνεία, σήμα κατατεθέν, του Thurston σφραγίζει το “antenna”, όμως η έκπληξη έρχεται στο “thunderclap” όπου o Moore ακούγεται σαν τον Darby Crash των Germs. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Sonic Youth έπειτα από 20 και βάλε χρόνια συνεργασίας με την Geffen records μετακομίσανε στην Matador.

Low frequency in stereo
“Futuro”
Rune grammofon rec.
Οι Νορβηγοί Low frequency έχουν καθιερωθεί στη συνείδησή μας ως μια κιθαριστική pop μπάντα με έντονες επιρροές από του Joy division, τους Can και τους Sugarcubes. Και σ’ αυτό το δίσκο πρωταρχικό ρόλο παίζουν οι στιβαρές μελωδίες και το ογκώδες μπάσο, αλλά σε αντίθεση με τις πιο μουντές ατμόσφαιρες που μας είχαν συνηθίσει εδώ δεν διστάζουν να γίνουν πιο παιχνιδιάρηδες και ερμηνευτικά και ηχητικά θυμίζοντας αρκετά τους Stereolab. Ενώ ξεκινούν, λοιπόν, με το ανεβαστικό “Texas fox”, συνεχίζουν με το post punk “Geordie la forge”, περνούν στο πιο υποτονικό “Mt Pinatubo” και καταλήγουνε στο αλά krautrock “solar system” κλείνοντας τον δίσκο.