Κάθε φορά που επιστρέφω στην Άρτα, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να μού θέτει βασανιστικές ερωτήσεις:
Πόσο καλύτερα είναι οργανωμένη η σύγχρονη Άρτα, τρεις χιλιάδες χρόνια μετά την αρχαία Αμβρακία των είκοσι πέντε χιλιάδων κατοίκων ή ακόμα περισσότερο τη Νικόπολη των εκατό χιλιάδων; Πόσο πιο όμορφη; Πόσο πιο ανθρώπινη;
 
Και όχι μόνο η Άρτα, αλλά και η Πρέβεζα, το Αγρίνιο, το Άργος, η Καρδίτσα, η Κατερίνη, η Λαμία...
 
Τί πάθαμε και φτιάξαμε τις σύγχρονες πόλεις μας ακαλαίσθητες, ασφυκτικές, κατ’ εικόνα της πρωτεύουσας; Και αν η τελευταία δεν μπόρεσε να αντέξει και να διαχειριστεί το τεράστιο οικιστικό και κοινωνικό κύμα που δέχτηκε από τις αρχές του 20ου αιώνα, οι μικρότερες πόλεις της  περιφέρειας γιατί υπέκυψαν και αυτές τόσο εύκολα στην ανεξέλεγκτη επέκταση και την άναρχη δόμηση;
 
Γιατί τόση απώλεια του μέτρου και της αρμονίας; Δεν χρειάζεται κανείς να είναι ειδικός για να διαπιστώσει τη θλιβερή εικόνα της πολεοδόμησης που επικρατεί στην σημερινή Ελλάδα. Η αυθαιρεσία και η κακογουστιά εξαπλώνονται παντού, σαν μεταδοτικός ιός, σε ακτογραμμές και παραλίες, σε βουνά και δάση, σε λίμνες και ποτάμια. Τελευταία δε και στα νησιά που διατήρησαν επί αιώνες αναλλοίωτη την παραδοσιακή αρχιτεκτονική τους.
 
Είμαστε μια χώρα που δεν σέβεται τους νόμους, που κινείται παραβατικά μεταξύ της νομιμότητας και της παρανομίας. Που επιζητά όχι τη νομιμότητα αλλά την «τακτοποίηση». Όπως με τους ημιυπαίθριους χώρους του Σουφλιά.
 
Ελάχιστοι τοπικοί άρχοντες και πολίτες αυτού του τόπου προσπαθούν με νύχια και με δόντια, κόντρα σε ισχυρά κατασκευαστικά συμφέροντα, να περισώσουν ό,τι μπορεί να περισωθεί. Αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτό, δηλαδή τι κάνουν μερικοί αιθεροβάμονες κόντρα στις «αρπαχτές» των καιρών. Δεν είναι οι φωτεινές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Το ζήτημα είναι γιατί ως λαός έχουμε απωλέσει το μέτρο. Αλλά μήπως, ως Νεοέλληνες, δεν το είχαμε ποτέ;