Bob Dylan
“Together through life ”
Colubia rec.
Ο 67χρονος Dylan όχι μόνο συνεχίζει να είναι δημιουργικός, αλλά κατάφερε με τον καινούργιο του δίσκο να φτάσει στο νούμερο ένα των αμερικάνικων και βρετανικών chart, πουλώντας ταυτόχρονα κάνα δυο εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα. Τώρα δεν νομίζω να περιμένει κανείς καμιά μουσική καινοτομία απ’ τον Dylan, παρά μόνο αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα. Δέκα blues συνθέσεις δηλαδή, διαποτισμένες ταυτόχρονα με δόσεις πόνου και γλύκας και μια φωνή τόσο βραχνιασμένη που στιγμές εύκολα θα μπορούσε να την μπερδέψει κανείς μ’ αυτή του Tom Waits. Ένας ράθυμος δίσκος, πραγματική απόλαυση για όσους παίρνουν ακόμη ικανοποίηση από μουσικές του παλιού καλού καιρού.

Green day
“21st century breakdown”
Reprise rec.
Η φασαριόζικη ψιλό – punk εποχή του Dookie έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και οι green day έχουν γίνει πλέον μια από τις πιο δημοφιλής μπάντες διεθνώς. Το γεγονός ότι φλερτάρουν ασύστολα με το mainstream το αντισταθμίζουν με την ευθεία στιχουργική επίθεση στον σύγχρονο αμερικάνικο τρόπο ζωής. Αυτό βέβαια δεν πιάνει σ’ όλους, καθώς παρά το ολοένα αυξανόμενο κοινό τους, δεν έχουν αποφύγει το φτύσιμο από πολλούς παλιούς οπαδούς τους. Ο δίσκος τώρα δεν είναι παρά η φυσική συνέχεια του “American idiot” , τόσο φυσική που τα περισσότερα τραγούδια θα μπορούσανε να είναι b sides του προηγούμενου δίσκου τους. Κατά τ’ άλλα τα γνωστά πιασάρικα...

Animal collective
“Merriweather post pavilion”
Domino rec.
Οι A.C. αποδεικνύονται με τα χρόνια σταθερή αξία κι αναμφίβολα κάθε νέα κυκλοφορία τους εκπλήσσει ευχάριστα. Η μουσική τους συγγένεια με τους Beach Boys είναι και σ’ αυτό το δίσκο εξόφθαλμη. Παρ’ όλα αυτά παραμερίζουν την άκρατη pop αισθητική τους για να φέρουν στο προσκήνιο την διάθεσή τους για περισσότερο ηχητικό πειραματισμό. Το αποτέλεσμα είναι να θυμίζουν σε αρκετά σημεία τους Mercury rev, με το κλίμα να μετατρέπεται μέσα σε ελάχιστα λεπτά, κι από συννεφιασμένο κι υποβλητικό να γίνεται ηλιόλουστο και διασκεδαστικό. Ξεχωριστή στιγμή του δίσκου όλος ο δίσκος.

Neil Young
“Fork in the road”
Reprise rec.
Μετά την εποχή που είχε μπλέξει με τους Pearl Jam είχα χάσει την επαφή μου με τις μουσικές δραστηριότητες του Neil Young και με ευκαιρία την καινούργια του κυκλοφορία, είπα να θυμηθώ τα παλιά. Και δεν ξέρω τώρα πως του τη βάρεσε, αλλά διαβάζοντας και μόνο τους τίτλους των τραγουδιών (off the road , behind the wheel , hit the road , fork in the road ) καταλαβαίνει κανείς αμέσως το θέμα του δίσκου. Η αλήθεια είναι ότι την ακρόαση του δίσκου την ευχαριστήθηκα κυρίως γιατί μου ξύπνησε μνήμες του παρελθόντος, που αποδεικνύει ότι ο Young διατηρεί ακόμα την συνθετική του δεινότητα, αλλά κι αυτήν την αγωνία στη χροιά της φωνής του, που είναι ικανή να σε στοιχειώσει για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα.