2005-2012, ΠΕΡΙΟΔΟΣ Α'
Σας ευχαριστούμε
ΑRTA PRESS


Εγκατάλειψη

Δημοσίευση: 16-06-2009 - Στήλη: Τα Δημοτικά - Τεύχος: Τεύχος 42 (Ιούνιος 2009)



Θα ήταν πολύ χρήσιμο κάποιοι επώνυμοι εδώ πέρα να βρουν λίγο χρόνο και λίγη όρεξη για να βγουν έξω απ’ το κέντρο της πόλης και να περιπλανηθούν για κάμποσην ώρα στα πέριξ της. Χρειάζεται να έχει κανείς μια μικρή γενναιότητα για να δει με τα πραγματικά του μάτια και να καταλάβει με τον αναγκαίο ρεαλισμό την έκταση και το βάθος της εγκατάλειψης και του μαρασμού των μνημείων της και των πολύτιμων αγαθών της.

Τότε, λοιπόν, θα έβλεπε ένα κάστρο σχεδόν ρημαγμένο κι ένα ξενία λεηλατημένο, σαν να το κατέλαβαν ξένοι εισβολείς και να μην άφησαν όρθιο τίποτε. Θα έβλεπε ένα Τουριστικό Περίπτερο χειρότερο και απ’ το χειρότερο στάβλο, καθώς έμειναν οι τοίχοι μονάχα, που στέκουν κι εκείνοι περίλυποι ανάμεσα στα συντρίμμια του, περιμένοντας την ώρα να γκρεμιστούν μαζί μ’ όλα τ’ άλλα. Θα έβλεπε, επίσης, το παλιό δημαρχείο να στάζει και να μουχλιάζει βυθισμένο στη μοναξιά του και στην απαξία του. Θα έβλεπε κλειστή την Παρηγορήτισσα, με αμπαρωμένη την πύλη της και δακρυσμένο το μάτι του παντοκράτορα πάνω στο μεσαίο τρούλο. Θα έβλεπε το στρατόπεδο Παπακώστα με το πέτρινο διοικητήριό του ξέφραγο και παραδομένο στην απάθειά μας και στην ανικανότητά μας να το ζωντανέψουμε κάνοντάς το κομμάτι πολύτιμο της ζωής μας. Θα έβλεπε το αρχοντικό Παπακώστα να μαραζώνει μέσα σε μια βαθιά εγκατάλειψη και να γεμίζει στοιχειά και φαντάσματα. Θα έβλεπε το Ιμαρέτ ξεχασμένο, χωμένο και χαμένο μέσα στα χόρτα, στους θάμνους και στα χαμόδεντρα.

Θα έβλεπε, εν ολίγοις, την Άρτα της ιστορίας και της παράδοσης να αργοσβήνει και να μαζεύεται στοιβαγμένη στα τραπεζοκαθίσματα των λίγων τετραγωνικών της κεντρικής της πλατείας.

Και δε θα ’βλεπε σε τούτη την πόλη ένα Πνευματικό Κέντρο, μια Δημοτική ή μια Δημόσια Βιβλιοθήκη, ένα Κέντρο Πολιτισμού, ένα πάρκο, μια πρόθεση, έστω, ν’ ανοίξει ένας δρόμος για ν’ αποχτήσει ο τόπος μας χρώμα και να νιώσει μια πνοή να φυσά και να υπόσχεται. Ανησυχούν οι πολίτες. Μα είναι ανάγκη ν’ ανησυχήσουν περισσότερο και ν’ ανησυχήσουν περισσότεροι. Ίσως τότε κάτι θ’ αλλάξει.

Δημήτρης Χρ. Βλαχοπάνος