Η επιστροφή στο γενέθλιο τόπο είναι μια επιστροφή στην παιδική ηλικία. Η επιστροφή δε κατά την περίοδο της Άνοιξης, τη γιορτή του Πάσχα, είναι μια επιστροφή στην ίδια πηγή της ζωής. Τότε που ξεπηδώντας μέσα απο τη χειμερινή νάρκη, βλασταίνει ξανά εκρηκτική, θάλλουσα, λαμπρή.
Σε εκείνη την ηλικία όλα μου φαίνονταν αθώα και αιώνια. Τότε νόμιζα πως ο χρόνος δεν ξετυλιγόταν σαν κουβάρι αλλά μετεωριζόταν σαν μαγικό χαλί, πως οι ώρες διαστέλλονταν και τα λεπτά πάγωναν κυριολεκτικά σε ένα κοσμικό ενσταντανέ. Για τους μεγαλύτερους ο χρόνος έμοιαζε με ποταμό που κυλούσε αμετάκλητα προς μια κατεύθυνση, για μένα με ωκεανό που δεν είχε άκρη. Για αυτό και οίκτιρα με παιδική αφέλεια όσους δεν συμμερίζονταν την παγανιστική μου αντίληψη για τη Φύση.

Έτσι μοιραία ταύτιζα την Φύση με την Άνοιξη και την Άνοιξη με την Ανάσταση, κάτι που συμβαίνει, φαντάζομαι με τους περισσότερους ανθρώπους. Οι άνθρωποι νιώθουν να συμπλέκεται μέσα τους το θρησκευτικό δέος και η αγαλλίαση σε μια αξεδιάλυτη αίσθηση, επειδή η γιορτή της Ανάστασης συμπίπτει χρονικά με την κορύφωση της Άνοιξης.

Αυτή η περιοδική νεκρανάσταση της Φύσης οδήγησε τον άνθρωπο στην ταύτισή του με ένα Θεό που κάθε χρόνο πεθαίνει, κηδεύεται και ανασταίνεται. Από το Πεσάχ των αρχαίων Αιγυπτίων, το εβραϊκό Πάσχα, το Μίθρα των Περσών, τον Ορφέα και την Περσεφόνη των αρχαίων Ελλήνων μέχρι το Χριστιανικό Πάσχα όλες οι λατρείες και θρησκείες φαίνεται να αναζητούν το ίδιο νόημα: την υπέρβαση, την κατάλυση του θανάτου με τη συμμετοχή του ανθρώπου στην αιώνια ανακύκληση της ζωής. Άλλους τους οδηγεί σε αναζήτηση του νοήματος της ζωής με την απελευθέρωσή τους από τα γήινα και την ένωσή τους με το Θείο και άλλους με το κάψιμο του φθαρτού της ύπαρξής τους στο μοναδικό χρόνο που τους εδωρήθη.

Ενήλικας πιά και με επίγνωση του αναπόδραστου του τέλους, αγαλλιάζω κάθε φορά από τον ερχομό της Άνοιξης, μεθώ από τη μεθυστική ευωδιά των λουλουδιών, εξακολουθώ να θέλω να γευτώ τις πασχαλιές ( υποψιάζομαι δε ότι σε όποια εποχή και αν ζούσα θα ένιωθα την ίδια παγανιστική ευφορία να με καταλαμβάνει) αλλά ο χρόνος πια δεν στέκει ασάλευτος και ούτε εγώ μετεωρίζομαι αιωνίως μέσα του. Μαγεύομαι από την ευωδιά των ανθισμένων πορτοκαλεώνων - όσοι υπάρχουν ακόμα- που απλώνουν το μυροβόλο πέπλο τους πάνω από τον κάμπο και την πόλη και αφουγκράζομαι να ακούσω, τη νύχτα, τα μοναχικά αηδόνια.

Δεν θέλω να σκέφτομαι, με πεζό πλην όμως επιστημονικό τρόπο, ότι αν ο άξονας περιστροφής της Γης ήταν κάθετος στο επίπεδο της τροχιάς της και δεν είχε την κλίση των 23.4 μοιρών, δεν θα υπήρχαν εποχές, Ανοιξη, Επιτάφιος, Ανάσταση και προτιμώ να βυθίζομαι στους στίχους του ποιητή " έστησε ο Έρωτας χορός με τον ξανθό Απρίλη, κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκειά της ώρα..."