ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΣΟΥΛΑΡΗΣ

του Ντίνου Γιώτη

"Η ευτυχία στην ανάγνωση είναι το να μην είμαι ο εαυτός μου."

Γεννήθηκε στην Άρτα το 1968.Είναι απόφοιτος του Οικονομικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Σπούδασε ιστορία του κινηματογράφου, ανάλυση φιλμ και αφηγηματολογία στο τμήμα «Τέχνες και θεάματα» στο Paris III (Sorbonne Nouvelle).
Το 1997 κυκλοφόρησε το πρώτο του πεζογράφημα, “Ιστορίες από τον αφρό”.
Το 1998 “Το σύνδρομο της μαργαρίτας”. Ακολούθησαν “Ο παραθεριστής” ( 2001), Ο αντίπαλος (2005), Μικρός δακτύλιος (2007).
Έχει συνεργαστεί στη συγγραφή κινηματογραφικών σεναρίων, ενώ τη σεζόν 2004-2005 ανέβηκε στο Θέατρο Σημείο το έργο του “Όταν ο λύκος είναι εδώ” (Εκδόσεις Πόλις).
Για πολλά χρόνια συνεργάστηκε σταθερά με το κυριακάτικο Βήμα στην κριτική-παρουσίαση βιβλίων. Άρθρα ή κριτικές του εμφανίζονται τακτικά στο Διαβάζω, και σε άλλες περιοδικές εκδόσεις λόγου και τέχνης.
Μεταφράζει από τα γαλλικά, κυρίως πεζογραφία, κι έχει κατά καιρούς εμψυχώσει σεμινάρια Λογοτεχνικής Μετάφρασης, Κριτικής ή Δημιουργικής Γραφής στο ΕΚΕΜΕΛ, στο ΕΚΕΒΙ, κ.ά.
Σήμερα εργάζεται στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής ως υπεύθυνος του ενθέτου για το βιβλίο και τις ιδέες. Eπίσης είναι υπεύθυνος για τη στήλη του βιβλίου στην ARTA PRESS.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΝΤΙΝΟΣ ΓΙΩΤΗΣ

Είσαι συγγραφέας και βιβλιοκριτικός. Πώς προέκυψε;
Πρώτα ήμουν αναγνώστης. Δεν γίνεται αλλιώς. Η γραφή είναι, καταρχάς, μίμηση. Έγινα συγγραφέας, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ο βιβλιοκριτικός είναι κάποιος που περιγράφει γραπτώς την περιπέτεια μιας ανάγνωσης. Χρειάζεται δηλαδή να έχει εξασκηθεί στην ανάγνωση και στη γραφή. Μένει πάντοτε ένα υπόλοιπο επιθυμίας, λόξας ή ματαιοδοξίας, με όποια σειρά ή ένταση φαντάζεστε.

Ίντερνετ και λογοτεχνία. Tι είδους σχέση;
Το διαδίκτυο αλλάζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε, λειτουργούμε, πληροφορούμαστε. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Ένας αδιανόητο τοπίο, μια ασύντακτη ακόμη δυνατότητα, που διαμορφώνει καινούργιους κόσμους επικοινωνίας και ανταλλαγής. Ταυτόχρονα, είναι ένας τεράστιος σκουπιδότοπος, μέσα στον οποίο μπορεί κανείς να «πετάξει» ό,τι θελήσει, συχνά ανωνύμως, διαβάλλοντας, συκοφαντώντας, παρανομώντας ποικιλοτρόπως. Η ζωντανή λογοτεχνία, ως το πιο ευαίσθητο «αφτί» κάθε εποχής, μοιραία αντανακλά όλες αυτές τις πλευρές του πράγματος, με τα αντίστοιχα αποτελέσματα. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και εντελώς νέες μορφές αφηγήσεων που «ζουν» μονάχα στο διαδίκτυο, με multimedia εφαρμογές και χρήση ποικίλων μέσων, αλλά αυτά δεν είναι πια λογοτεχνία, είναι κάτι άλλο που στην πορεία θα βρει το όνομά του.

Ζούμε στην εποχή της εικόνας. Πιστεύεις ότι η τηλεόραση έχει επιβάλλει, ανεπιστρεπτί, την εύκολη θέαση και κατά συνέπεια η ανάγνωση παραμερίζεται;
Το θέμα δεν είναι τι πιστεύω εγώ, αλλά τι λέει η πραγματικότητα. Για να μην γενικεύουμε, ας μιλήσουμε για τη χώρα μας. Είμαστε πρώτοι πανευρωπαϊκά σε τηλεθέαση, τελευταίοι σε αναγνωσιμότητα. Η άποψή μου είναι ξεκάθαρη: Ο τρόπος που αφέθηκε να λειτουργήσει, να ενδυναμωθεί και στη συνέχεια να χειραγωγήσει το πολιτικό και κοινωνικό «παιχνίδι» η ιδιωτική τηλεόραση στη χώρα μας, ήταν πολιτικό έγκλημα, οι δράστες του οποίου είναι σήμερα πρωταγωνιστές στην κεντρική πολιτική σκηνή. Το κακό που έκαναν δεν συγκρίνεται παρά μονάχα με την επταετή επέλαση των ανεγκέφαλων συνταγματαρχών και της παρέας τους. Είναι όμως βαθύτερο και, αλίμονο, διαρκεί πολύ περισσότερο. Κατά τα λοιπά, θεωρώ την τηλεόραση δυνάμει θαυμάσιο μέσο με εξαιρετικές επιμορφωτικές δυνατότητες, αλλά στα χέρια άλλων ανθρώπων σε άλλο πλαίσιο.

Βρίσκεις κάποιου είδους ευτυχία στην ανάγνωση των βιβλίων;
Τη μεγαλύτερη. Την ευτυχία να μην είμαι ο εαυτός μου. Την ίδια στιγμή, βρίσκω την ευτυχία που σου δίνει η γνώση, να ανακαλύπτεις νέους τρόπους θέασης του κόσμου, της ζωής, των άλλων.

Τί θα άλλαζες από την σημερινή εικόνα της Ελλάδας;
Τίποτε. Είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου, με τους πιο θαυμάσιους και μεγαλόψυχους ανθρώπους, λίκνο του αρχαίου όσο και του σύγχρονου πολιτισμού. Μια ματιά στις πόλεις όπου ζούμε να ρίξει κανείς, αρχίζοντας από το λεκανοπέδιο και τις επαρχιακές μικρογραφίες του, αντιλαμβάνεται το μεγαλείο... Σοβαρά τώρα, προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά, να μην μιζεριάζω ο ίδιος και να μην μιζεριάζω και τους άλλους. Ωστόσο, έχοντας ως κεντρική φιλοσοφία ότι η αλήθεια βρίσκεται σε αυτό που βλέπεις, στην επιφάνεια δηλαδή, αντιλαμβάνεστε το αδιέξοδο.

Εξακολουθείς να επιστρέφεις στο γενέθλιο τόπο, κυριολεκτικά και μεταφορικά;
Χάρη σε εσάς, κι ορισμένα αγαπημένα ξαδέρφια, κάπως τα καταφέρνω τα τελευταία τρία τέσσερα χρόνια. Μεταφορικά μιλώντας, τι να πω; Υπάρχουν ψηφίδες της παιδικής μου ηλικίας που εδράζονται εδώ, χωριά, αναμνήσεις, παππούδες και γιαγιάδες που χάθηκαν, λαλιές οικείες, μουσικές. Ένα μέρος του εαυτού μου βρίσκεται εδώ, καθώς ένα άλλο τρέχει προς το άγνωστο.

Τί σου αρέσει από (σ)την 'Αρτα;
Το γιοφύρι. Ο λόφος στο κέντρο της πόλης. Η πλατεία. Οι πεζοδρομήσεις. Οι πορτοκαλεώνες. H Arta Press.

Τί δεν σου αρέσει από (σ)την Άρτα;
Ό,τι δεν μου αρέσει και στις περισσότερες επαρχιακές πόλεις. Η απουσία αρχιτεκτονικής, αισθητικής, σχεδίου. Ο νεοελληνικός αχταρμάς, ο ψωροπερήφανος επαρχιωτισμός, οι φοβίες για το διαφορετικό, ο κοινωνικός συντηρητισμός.

Ποιά είναι τα σχέδιά σου για το άμεσο μέλλον;
Να ζω. Να γράφω. Να διαβάζω. Στο καλύτερο δυνατό συνδυασμό.

Ποιά συμβουλή έχεις κρατήσει για τη ζωή, ως μότο, από τους γονείς σου;
Να σκέφτομαι τους γέρους, τους αδύναμους. Να αγαπάω τα παιδιά, να μην ξεχνάω ότι είμαστε «περαστικοί».