Piano magic
“Dark horses”
Make mine music rec
Κινούμενοι διαρκώς στα όρια της εναλλακτικής pop και εκμεταλλευόμενοι στο έπαρκο αυτό το γεγονός, ώστε ν’ αλλάζουν και να μετακινούνται χωρίς να  μεταμορφώνονται, οι Piano magic μας έχουν χαρίσει μια πλειάδα δίσκων με αποκορύφωμα το “low birth weight”. Μετά τον ένατο περσινό “part monster” συνεχίζουν προλειαίνοντας το έδαφος με μια μικρής διάρκειας κυκλοφορία τεσσάρων τραγουδιών. Η ατμόσφαιρα, ως συνήθως, είναι υποβλητική ρίχνοντας αυτή τη φορά κλεφτές ματιές προς την μεριά του Μάντσεστερ της δεκαετίας του΄80. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κυκλοφορίας αποτελούν οι χθόνιες, αλλά όχι θαμμένες, ερμηνείες στα τρία από τα τέσσερα τραγούδια, μια ενδιάμεση στιγμή στιλπνότητας με το “vacancies” και τα υπόκωφα τύμπανα στο “a book I should not read” .

Dump
“A grown-ass man”
Shrimper rec.
Η επίμονη και διαρκής μουσική αναζήτηση ορισμένων ανθρώπων φέρνει όχι σπάνια στην επιφάνεια μικρά διαμάντια. Δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιον τυχαίο δημιουργό αλλά με τον James McNew, μπασίστα των Yo la tengo. H αισθητική επένδυση του δίσκου φέρνει αυθωρεί στο μυαλό τους Dinosaur Jr και το περιεχόμενο δεν μας διαψεύδει, με την διαφορά όμως, ότι ενώ ο McNew ασπάζεται τον κιθαριστικό προσανατολισμό του Mascis, φαίνεται να κλίνει περισσότερο προς την ευάλωτη -με την καλή έννοια- πλευρά του Lou Barlow, όπως αυτή εκφράστηκε με τους Sebadoh. Φυσικά λιγότερη έκπληξη προκαλούν όλα εκείνα τα στοιχεία που έχουν ενσταλαχτεί στον McNew από την συμμετοχή του στους Yo la tengo. Κορυφαία στιγμή του δίσκου το ‘I’ m on your side’ που αν δεν μ’ ενημερώνανε πρωτύτερα θα έκοβα το χέρι μου ότι επρόκειτο για τον Barlow που ερμηνεύει και τον Mascis που σολάρει, έπειτα κι από την πρόσφατη επανασύνδεσή τους.

People in planes
“Beyond in planes”
Wind-up rec.
Ο Gareth Jones και ο Peter Roberts μοιραστήκανε την αγάπη τους για την βρετανική pop σκηνή σχηματίζοντας τους People in planes για να προσομοιάσουν, όπως δηλώνουν οι ίδιοι, όσο περισσότερο μπορούσαν στους Supergrass. Στην πορεία τα πράγματα πήραν άλλη τροπή και καταλήξανε στον πρώτο δίσκο τους “As far as the eye can see”. Στο “Beyond the horizon” προχωρούν ένα βήμα πιο πέρα και αναμιγνύουν την βρετανική αισθητική τους με αμερικοκαναδικά στοιχεία. Ποιοι άλλοι το είχαν επιχειρήσει αυτό παλιότερα; Τους θυμάστε τους Our lady peace; Ε, τώρα θέλετε να σας πω ότι είναι τυχαία η συμβολή του Raine Maida, τραγουδιστή των τελευταίων, στην παρούσα κυκλοφορία; Σίγουρα υπάρχουν αρκετές αξιοσημείωτες στιγμές στον δίσκο, όμως αυτήν την μείξη δεν την είχα πάρει με καλό μάτι από παλιότερα.