Δεν είμαι οικονομολόγος για να μπορώ να ερμηνεύσω τι κρύβεται πίσω από όλους αυτούς τους όρους που εισέβαλλαν μαζί με την κρίση, στη ζωή μας το τελευταίο διάστημα. Εκείνο που καταλαβαίνω, ως πολίτης αυτού του κόσμου, είναι ότι το Σύστημα προσπαθεί να "αυτορρυθμιστεί" και να επιβιώσει, καταγέλλοντας, από μόνο του, την ασύδοτη πλευρά του εαυτού του.

Καταγγέλοντας δηλαδή το νεοφιλεύθερο καπιταλισμό, που με την απληστία του άρχισε να καταβροχθίζει το ίδιο του το σώμα - όπως το βιβλικό φίδι που τρώει την ουρά του- ευελπιστεί ότι θα γλυτώσει τα χειρότερα. "Εξετράπην λίγο αλλά τώρα είμαι εδώ για να επανέλθω στο σωστό δρόμο"είναι σαν να λέει.

Η συγκεκριμένη αλλαγή στη στάση του γίνεται ακριβώς για να μην αλλάξει τίποτα. Για να προστατευθεί η άρχουσα τάξη από την οργή των κάτω. Για να επανέλθει ο καπιταλισμός στη φυσιολογική λειτουργία του, χωρίς να κινδυνεύουν να ανατραπούν οι δομές του, εξαιτίας της απληστίας που επέδειξε τα τελευταία χρόνια πουλώντας, κυρίως μέσω των Τραπεζών, αέρα κοπανιστό με τη μορφή διάφορων χρηματοπιστωτικών προϊόντων.

Υποθέτω ότι για αυτό το λόγο -και πιθανόν μια σειρά άλλους που εμείς οι κοινοί θνητοί δεν γνωρίζουμε- οι πλούσιοι τα "βρήκαν" μεταξύ τους στη σύνοδο των ηγετών της G20 στο Λονδίνο, γεφυρώνοντας τις αντιθέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Βρεττανίας από τη μια μεριά και της Ευρώπης (Γαλλία -Γερμανία) από την άλλη και εξουσιοδότησαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να στηρίξει την παγκόσμια οικονομία με 1,1 τρις δολάρια.

Ωστόσο διαισθάνομαι ότι το αύριο θα έχει μικρή σχέση με το σήμερα, όσο και αν το σύστημα δείχνει άτρωτο. Και ο λόγος είναι ότι η κρίση δεν αφορά μόνο στην οικονομία. Το παιγνίδι παίζεται, ήδη, σε περισσότερες πίστες: περιβάλλον, κοινωνία, μετανάστευση, πολιτισμός. Η καρτεσιανή λογική με την οποία ο άνθρωπος αντιμετώπιζε τη Γη ως τόπο απεριόριστων και ανεξάντλητων πόρων, άρα ως πεδίο συνεχούς εκμετάλλευσης υπονομεύεται από την ίδια την παγκοσμιοποίηση. Σχεδόν όλοι γνωρίζουν σήμερα ότι η πολλά υποσχόμενη ποσοτική ανάπτυξη δεν έφερε την πραγματική ευτυχία στους ανθρώπους. Οι περισσότεροι κάτοικοι του παγκόσμιου χωριού, που είναι ο πλανήτης μας σήμερα, είναι δυστυχείς εξαιτίας της φτώχιας τους. Και αυτή είναι μια εξοργιστική ανισορροπία που κανείς δεν ξέρει που θα οδηγήσει.

Υ.Γ. Ο τίτλος του εντιτόριαλ αφορά στα σαράντα τεύχη που φτάσαμε αισίως με το σημερινό και με την ευκαιρία αυτή θέλω να σας ευχαριστήσω για την αγάπη που δείχνετε όλο αυτόν τον καιρό στην ARTA PRESS.
Καλή Ανάσταση!