Woven Hand
“Ten stones”
Soundsfamilyre rec.
Ο David Eugene Edwards μας έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του παλαιότερα με τους 16 horsepower και τα τελευταία χρόνια απλώς αβγατίζει το ταλέντο του με όχημα τους Woven Hand. Καμιά έκπληξη λοιπόν στο “Ten stones” με την μελοδραματικότητα να διέπει κάθε πτυχή του δίσκου, το φολκλορικό στοιχείο σταθερά παρόν να αναδεικνύει μια spaghetti western αισθητική και τον Edwards να σχοινοβατεί ερμηνευτικά μεταξύ του David Bowie και του Nick Cave, επιβεβαιώνοντας στιχουργικά, για ακόμη μια φορά, τις ερεβώδεις ζυμώσεις του μυαλού του. Ξεχωριστές στιγμές τα “white knuckle grip”, “kicking bird” που ο Edwards μοιάζει να αφυπνίζεται καθώς και το ‘the beautiful axe’ που μ’έναν όχι και τόσο παράδοξο τρόπο θυμίζει Screaming trees.

Shearwater            
“Rook”                 
Matador rec.
Πολλά και διάφορα ονόματα - κυρίως τραγουδοποιών- παρέλασαν από το μυαλό μου κατά την διάρκεια του δίσκου, μ’ αυτά του Billy Callahan και του Antony να επικρατούν το πρώτο λόγω της κρυστάλλινης διαύγειας του ήχου και το δεύτερο εξαιτίας της ερμηνευτικής συγγένειας που εμφανίζεται σε συγκεκριμένα σημεία συγκεκριμένων τραγουδιών. Αν και η ατμόσφαιρα στιγμές τείνει να γίνει θρηνητική (on the death of the waters, Leviathan bound) διογκώνοντας όλο και περισσότερο ένα αόριστο αίσθημα απώλειας, η γάργαρη χρήση του πιάνου και του μεταλόφωνου απλώνει ένα πέπλο λευκότητας που επισκιάζει κάθε ίχνος ζοφερότητας. Και σε αντίθεση μ’ όλα αυτά πείτε ποιος μπορεί ν’ αντισταθεί στο βαρβάτο groove του “century eyes”;

The big sleep
“Sleep forever”
French kiss rec.
Τα δυο πρώτα τραγούδια που έπονται της εισαγωγής δίνουν την εντύπωση ότι θα ακολουθήσει ένας φρενήρης post rock δίσκος με το “bad blood” που ακολουθεί, αν εξαιρέσουμε τα φωνητικά της Sonya Balchandans, να συνηγορεί προς την ίδια κατεύθυνση.Ξαφνικά όμως, ποιος ξέρει τί νοσταλγία τους έπιασε, και το γυρίσανε σε slow μελαγχολικά. Όχι ότι στεναχωρήθηκα αλλά ως εκεί, μιας και οι The big sleep έχουν την στόφα του φασαριόζικου συγκροτήματος. Το “tigers in our hearts” βάζει τα πράγματα στη θέση τους κι έπειτα όλα καλά κι ωραία πάλι. Δεν θα μπορούσα να αποφύγω την ξέχωρη μνεία στη φωνή της Balchandans με τον Danny Barria όμως να κλέβει την παράσταση στο “pinkies” με ερμηνεία που φέρνει στο μυαλό τις καλές εποχές του Scott Weiland.

David Cronenberg’s wife
Bluebeard΄s room”                                     
Blang rec.
Μεγάλη τραγωδία το θεωρώ που αυτός ο δίσκος έχει περάσει απαρατήρητος και δεν εννοώ το ευρύτερο μόνο κοινό. Καταρχήν η επιλογή να μπλέξουν στην υπόθεσή τους το όνομα του David καταδεικνύει μια σαρκαστικοβλαβερουπερσουρεαλιστική προδιάθεση ή κοινώς ανωμαλία που την αποτυπώνουν  σ’ αισθητικό και  στιχουργικό επίπεδο. Μετά τις εντυπώσεις το ενδιαφέρον εστιάζεται στα ποιο ουσιώδη και θεέ μου τι αλητεία είναι αυτή; Rock ‘n’ roll, garage, punk ή rockabilly; Ή μήπως όλα  αυτά μαζί; Πραγματικά δεν ξέρω! Τόσο που κάποια στιγμή παραληρούσα αναρωτώμενος αν ο Mark E. Smith υπήρξε ποτέ μέλος των Television personalities. Πιστέψτε με αυτός ο δίσκος είναι τόσο γ*μ*τος όσο η ηδονική ενοχή που προξενεί η εικόνα μιας δεκαοκτάχρονης που σκύβει, ενώ φορά καρό μίνι φούστα και έχει ακόμη όλες τις καμπύλες στη θέση τους, για να ασπαστεί την εικόνα του Αγίου προστάτη της μέσα σ’ ένα ορθόδοξο ξωκλήσι.