Ξύπνησα στις έξι το πρωί, για να πάρω το υπεραστικό λεωφορείο από τη στάση στις επτά παρά πέντε (βλέπετε δυστυχώς μένω εκτός Άρτας) και να φτάσω τελικώς στην πόλη επτά και κάτι από όπου θα συνεχίσω για τα Τ.Ε.Ι. Η διάθεση μου δεν είναι και ό,τι καλύτερο, αφού κάθε χαμογελαστή απόπειρα καταπνίγεται από το τσουχτερό πρωινό κρύο. Το φοιτητικό εισιτήριο ακυρώνεται από το μηχάνημα του αστικού και μου παραχωρεί μια θέση μέσα σε αυτό. Φτάνοντας στο χώρο του Τ.Ε.Ι κατευθύνομαι βιαστικά στο καινούργιο κτίριο, όπου στεγάζεται, πλέον, το τμήμα που φοιτώ. Σημειωτέον, ωραίο είναι, μα μου θυμίζει λίγο ...νοσοκομείο. Εύστοχα αναφώνησε ο κολλητός μου καθώς ψάχναμε την αίθουσα που δίναμε εξετάσεις «Μα που είναι επιτέλους το ακτινολογικό;» Παρατηρώ πως έχουν κρεμάσει στον πίνακα τα αποτελέσματα κάποιων μαθημάτων. Ας κοιτάξουμε! Η περιέργεια αυτή την φορά σκότωσε την ψυχολογία μου. Καθώς βγαίνω από την αίθουσα που «έγραφα» (ας μην το αναλύσουμε αυτό…) πάω να ψάξω να βρω, τελικώς ανάμεσα σε πολλές, μια βεβαίωση σπουδών που χρειαζόμουν. Να ένα πράγμα που αποδεικνύει πως φοιτώ ακόμα εδώ, σκέφτηκα καθώς την τοποθετούσα στη τσέπη. Άλλη μια «όμορφη» εξεταστική περίοδος πέρασε. Θα μου πείτε βέβαια, ποιος νοιάζεται; Μα ανεχτείτε με, κάπου πρέπει να πω τον πόνο μου. Μου δίνετε την ευκαιρία να σας γράψω και το ίδιο θα ήθελα να κάνετε εσείς σε μένα (να μου γράψετε). Μα εκεί έξω υπάρχουν κάποιοι που απλά «μας γράφουν» εδώ και πολύ καιρό και πιστέψτε με δεν αρκεί απλά να τους αγνοούμε.