Πριν από μερικά χρόνια μπήκε για πρώτη φορά στη ζωή μας η λέξη "απασχόληση" που έμελλε να αντικαταστήσει την λέξη "εργασία".  Έτσι, οι άνθρωποι έπαυαν να είναι εργαζόμενοι με δικαιώματα και μετατρέπονταν σε αναλώσιμες μονάδες απασχόλησης, εξ ου και η μετονομασία του Υπουργείου Εργασίας σε Υπουργείο Απασχόλησης. Δούλευα τότε σε ένα γνωστό περιοδικό και κάθησα και έγραψα ένα άρθρο με τον τίτλο "Οι απασχολήσιμοι", θέλοντας να σχολιάσω τα νέα ήθη. Ο  αρχισυντάκτης, σταρ, σήμερα, της τηλεόρασης, το έκοψε επειδή προφανώς δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να ενοχλήσει τους αποπάνω. (Η ανεξαρτησία της δημοσιογραφίας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι ένας άλλος μύθος της εποχής μας). Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Απλούστατα επειδή επανέρχεται, εκ του πονηρού,  η συζήτηση για την εγκυρότητα της ιντερνετικής δημοσιογραφίας. Eντάξει, στην εποχή του Διαδικτύου ο καθένας μπορεί να γράψει ό,τι του κατέβει. Και χωρίς μάλιστα να δώσει λογαριασμό σε κανένα. Σήμερα υπάρχουν περισσότερα από εκατό εκατομμύρια ιστολόγια (blogs) σε όλον τον κόσμο και πάνω από σαράντα χιλιάδες στην Ελλάδα. Από όλα έχει ο ιντερνετικός μπαξές: ενημερωτικά, πολιτικά, οικονομικά, επιστημονικά, αθλητικά, ταξιδιωτικά, προσωπικά blogs. Ιστολόγια που περιέχουν από απλοϊκά κείμενα μέχρι φιλοσοφικές αναζητήσεις και από φτηνά κουτσομπολιά μέχρι υποδειγματική ενημέρωση.
Όπως καταλαβαίνετε εύκολα μπορεί να πελαγοδρομήσει κανείς και να χαθεί μέσα σε αυτόν τον ιντερνετικό ωκεανό. Βασική προυπόθεση για τον σέρφερ, τον αναγνώστη είναι η ικανότητα αξιολόγησης, δηλαδή να μπορεί να δια-κρίνει το ουσιώδες από το ανούσιο, το σπουδαίο από το ευτελές, το διαμάντι από το κάρβουνο. (Με τα blogs που "τα πετάνε όλα έξω" αυτό είναι εύκολο να γίνει, τι γίνεται όμως με τα άλλα, τα συγκαλυμμένα κάτω από τον μανδύα της σπουδαιοφάνειας;)
Σήμερα, ο καθένας μπορεί να φτιάξει ένα blog, αφού ούτε γνώσεις πληροφορικής χρειάζεται ούτε χρήματα.   Ωστόσο το "μπλογκάρισμα" δεν σημαίνει απαραίτητα και δημοσιογραφική ποιότητα. Αλλά μήπως τα παραδοσιακά Μέσα ξεχειλίζουν από ποιότητα; Με άλλα λόγια, ό, τι κουσούρια υπάρχουν στα ελληνικά Μέσα εμφανίζονται και στα ιστολόγια. Άλλο αυτό όμως και άλλο ο έλεγχος (: λογοκρισία) που θα ικανοποιεί είτε τους ιδιοκτήτες των παραδοσιακών Μέσων που χάνουν πελάτες είτε τους δημοσιογράφους που χάνουν την αποκλειστικότητα.
Κάθε εφημερίδα, τηλεόραση, ραδιόφωνο έχει ένα κέντρο, από το οποίο εκπέμπεται μονόδρομα το ελεγχόμενο μήνυμα στους αναγνώστες, τους τηλεθεατές, τους ακροατές, εν γένει στους πελάτες. Αντιθέτως στο Διαδίκτυο οι πομποί είναι αμέτρητοι και μη ελεγχόμενοι. Αυτή είναι η ελευθερία του μέσου και ταυτόχρονα η αδυναμία του: με ευκολία εμφιλοχωρεί η χυδαιότητα και η συκοφαντία ανάμεσα στο πλήθος των πομπών (όχι ότι απουσιάζουν οι εκβιασμοί στον τύπο και την τηλεόραση). Είναι όμως αυτός λόγος για να ασκηθεί λογοκρισία στο Διαδίκτυο ή να παραμείνει η ενημέρωση αποκλειστικά στα παραδοσιακά Μέσα;
Η απάντηση είναι αρνητική τόσο επί της αρχής (ποιός και γιατί  αποφασίζει τι πρέπει να γνωρίζω από όσα συμβαίνουν γύρω μου;) όσο και επί του πρακτέου (το διαδίκτυο είναι η νέα πραγματικότητα, όπου ο έλεγχος είναι τεχνολογικά αδύνατος)
Ούτως ή άλλως το ζήτημα του ελέγχου είναι παλιά ιστορία. Η κυβέρνηση Κλίντον είχε περάσει το 1996 ένα νόμο με το πρόσχημα την πάταξη της διακίνησης της πορνογραφίας. Ήταν το Διάταγμα περί Ευπρέπειας στις Επικοινωνίες (Communication Decency Act) που κατέπεσε μέσα σε έξι μήνες, μετά από απόφαση του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου της Φιλαδέλφειας. Έλεγε εκείνη η απόφαση: " Όπως ακριβώς η δύναμη του Internet είναι το χάος, έτσι  και η δύναμη της ελευθερίας μας εξαρτάται από το χάος, την κακοφωνία και τον ελεύθερο λόγο τον οποίο προστατεύει η Πρώτη Συνταγματική Τροπολογία".
Συμπέρασμα; Καλύτερα να ψάχνουμε μόνοι μας, ελεύθεροι, για χρυσάφι στη λάσπη, παρά να μας ταίζουν γοβιούς για μπαρμπούνια...