Shellac
“Excellent Italian greyhound”
Tough and go rec.

Ο Steve Albini έχει καταγραφεί στη συνείδησή μας ως ένας από τους σημαντικότερους παραγωγούς της τελευταίας εικοσαετίας. Κι όμως από τις αρχές του ογδόντα είχε αρχίσει να χτίζει το προσωπικό του ηχητικό ιδίωμα με τους Big Black, το οποίο και τελειοποίησε με τους Shellac. Στιβαρές μπασογραμμές, κοφτά τύμπανα, κιθαριστικό ήχο που προκαλεί τον ακροατή να συνδέσει τον δημιουργό του με καταστάσεις σχιζοφρένειας και ερμηνείες δαιμονισμένου κήρυκα. Όλα αυτά κορυφώθηκαν το 2001 με την κυκλοφορία του 1000 hurts, με το φετινό Excellent Italian greyhound να φαντάζει σαν την ανακούφιση  της προ επταετίας εκσπερμάτωσης.

Eventless plot  Good luck Mr. Gorsky
“Eventless plot Good luck Mr. Gorsky”
Granny rec..

Η από κοινού κυκλοφορία αυτού του δίσκου συμπλήρωσε για φέτος ένα κύκλο που αποτελείται από συγκροτήματα που κινούνται στα όρια του post rock, της lo fi electronica και της do it your self αισθητικής. Κι όλα αυτά όπως και στην περίπτωση των Vokal Idiot, ως θετικά δείγματα μπορούν να αντιμετωπιστούν που μας προϊδεάζουν για μια αναμέτρηση δυνάμεων των εν λόγο συγκροτημάτων με πιο ολοκληρωμένες κυκλοφορίες στο μέλλον. Από την πλευρά των Gorsky ξεχωρίζει το Chromes που κινείται σε ύφος Vincent Gallo, ενώ από την άλλη πλευρά χαρακτηριστικό των πιο αφηρημένων Eventless plot είναι το ένδυμα της καλαισθησίας με το οποίο περιβάλλουν τον ήχο τους.

Tv on radio
“Dear science”
DGM/Interscope rec.
  
Αυτό είναι το συγκρότημα που εμπνέει εμπιστοσύνη την τελευταία δεκαετία στο χώρο της ανεξάρτητης σκηνής κι αυτό γιατί δεν κουβαλάνε πάνω τους την βρώμα της αρπαχτής. Κι ενώ το Dear science προσεγγίζει τα όρια της pop που εύκολα θα μπορούσε να προσπεραστεί, το βάθος που κρύβει δεν επιτρέπει την ανάλαφρη ακρόαση που συμπυκνώνεται στην ιδέα αν δεν μου αρέσει η εισαγωγή προχωρώ στο επόμενο κομμάτι. Αυτό βέβαια οφείλεται στο μαύρο στοιχείο των δημιουργών που μ’ ένα indie εισιτήριο μας επιτρέπουν να ταξιδέψουμε στα ηχοτοπία της jazz, blues, hip hop και funk καταγωγής τους. Έτσι λοιπόν έπειτα από δυο βαρυσήμαντες κυκλοφορίες οι Tv αποσυμπιέζουν λίγο την κατάσταση χωρίς να δίνουν δικαιώματα για αρνητικά σχόλια.

Stephen Malkmus and the Jicks
“Real emotional trash”
Matador rec.

Αυτός χαρακτηρίστηκε μουσική ιδιοφυία και οι Pavement το σημαντικότερο συγκρότημα της περασμένης δεκαετίας. Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Malkmus ήταν ο τρόπος με τον οποίο, οι απροσάρμοστες ερμηνείες του και οι στίχοι που κινούνταν μεταξύ λογικής και παραλόγου, κατάφεραν να απομυθοποιήσουν την τελειότητα ξεμπροστιάζοντας τα ψεγάδια της. Κι αν οι Jicks δεν είναι Pavement, άλλωστε κανείς δεν κατάφερε καν να τους προσεγγίσει, παρ’ όλα αυτά διατηρούνε όλα εκείνα τα στοιχεία που επιτρέπουνε, έστω και σε πιο ήπιο ερμηνευτικό βαθμό, στον Malkmus να μεγαλουργεί. Όσο για τον τρόπο που έδεσε η Jane Weiss (Sleater-Kinney) στα τύμπανα δεν είναι να απορεί κανείς καθώς οι Sonic youth- ικες καταβολές δύσκολα κρύβονται.