Cloud cult
“Feel good ghosts”
Rebel group rec.

Έπειτα από έναν μαραθώνιο κυκλοφοριών τα τελευταία πέντε χρόνια οι Cloud cult φτάσανε φέτος στο ζενίθ τους με το “Feel good ghosts”. Ο δίσκος αποτελεί εν ολίγοις την συμπύκνωση των μουσικών κατευθύνσεων του συγκροτήματος και ταυτόχρονα την αποκορύφωση της δημιουργικότητάς του, γεγονός που φαίνεται να το έχουν συνηδητοποιήσει και οι ίδιοι γι’αυτό και ετοιμάζονται για ένα μακροχρόνιο διάλειμμα. Οι ακτιβιστική δραστηριότητα του Craig Minowa  έχει επιδράσει σαφώς τον χαρακτήρα του συγκροτήματος που υφολογικά βρίσκεται πολύ κοντά μ’ αυτόν των Flaming lips. Από το ιδιόμορφο - ιδιότροπο σύνολο των δεκατριών τραγουδιών αγαπημένη στιγμή αποτελεί το “everyone here is a cloud”.

 Bonnie “Prince” Billy
“Lie down in the light”
Spunk rec.

Φαντάζει απίθανο πλέον ο πρίγκιπας να κυκλοφορήσει δίσκο που θα περάσει απαρατήρητος, γεγονός που οφείλεται στην εις βάθος μελέτη και κατανόηση της παράδοσης της αμερικάνικης μουσικής και όχι μόνο. Κάποιες από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου όπως τα “so everyone”, “for every field there’s a mole” και “you want that picture” μας φέρνουν στο μυαλό τους Neutral Milk Hotel και τους Bright Eyes μουσικούς που έχουν ασπαστεί την ίδια φιλοσοφία με τον Will Oldham. Ακούγοντας τον δίσκο πυκνά συχνά σχηματίζεται η εντύπωση ότι οι μελωδίες ταξιδέψανε στο χρόνο που ανίκανος να τις φθείρει τις παρέδωσε στον σημαντικότερο τραγουδοποιό της εποχής μας.

Mark Lenegan
Isobell Cambell
“Snday at devil dirt”
V2 rec.
  
Στο προ τριετίας άκουσμα της είδησης ότι ο Mark Lanegan θα κυκλοφορούσε δίσκο με την Isobel Cambell όλοι μείναμε σχεδόν με το στόμα ανοιχτό. Κι όμως το γλυκό έδεσε σε σημείο που οι συνεργασίες του με την Isobel να συγκρίνονται πλέον με τις προσωπικές του δουλειές. Το “Sunday at devil dirt” ακολουθεί το ύφος της πρώτης συνεργασίας τους και ο Lanegan μοιάζει να είναι πιο κοντά στο Tom Waits-ικό στοιχείο του όταν πλαισιώνεται από την Isobel παρά όταν πηγαίνει και μπλέκει σε υποθέσεις με ηλεκτρικές κιθάρες. Από τις δώδεκα υπέροχες συνθέσεις το ξεκούρδιστο “shotgun blues” ξεχωρίζει έστω κι αν ο Mark έκανε την παραχώρηση στα φωνητικά.

 Scarlett Johansson
“Amywhere i lay my head”
Rhino rec.


Μεγάλος ντόρος έγινε πριν και μετά την κυκλοφορία αυτού του δίσκου με τον Woody Allen να συμβουλεύει την καινούργια μούσα του να μην προχωρήσει στο εγχείρημα. Η Johansson δεν τον άκουσε και προχώρησε στην διασκευή δέκα τραγουδιών του Tom Waits προσθέτοντας και μια σύνθεση που την συνυπέγραψε με τον Dave Sitek, μέλος των Tv on the radio. Ουσιαστικά όλη την δουλειά στον δίσκο την έκανε ο Sitek δίνοντας προτεραιότητα στο να μην ακούγονται οι συνθέσεις πανομοιότυπες με τις πρωτότυπες. Οι ερμηνείες της Scarlett δεν θα μείνουν στην ιστορία με τους περισσότερους να της προσάπτουν ότι η φωνή της ακούγεται κουραστικά μαλακή και γλυκανάλατη. Κι αυτό είναι το λιγότερο μιας και οι μισοί κριτικοί φιλοχρήματη χωριατοπούλα την ανεβάζουν κι άλλοι μισοί ατάλαντη αγελάδα την κατεβάζουν.