Ένα καλοκαιρινό βράδυ με πανσέληνο, μακριά από τους μηχανικούς θορύβους του πολιτισμού μας, σήκωσα την ψηφιακή μηχανή μου που αναπαυόταν δίπλα από το άδειο ποτήρι και την έστρεψα στον ουρανό. Μηχανικά άρχισα να την περιστρέφω, διαγράφοντας κύκλους με το διάφραγμα ανοικτό και το φακό στραμμένο στο φεγγάρι. Το οπτικό αποτέλεσμα εκείνου του παιγνιδιού ήταν η φωτογραφία που βλέπετε. Από παιγνιώδη διάθεση την ονόμασα Moon cycle. Στη συνέχεια την τύπωσα και την έβαλα στο γραφείο μου. Όχι ως καλλιτεχνική δημιουργία αλλά ως μια διαρκή υπόμνηση του τυχαίου που διέπει τον κόσμο. Η εικόνα έδειχνε ένα ποδήλατο που εγώ ήθελα να δω. Δεν είχα καμία πρόθεση να κάνω κάτι τέτοιο και αυτό με έκανε να αναρωτηθώ αν πίσω από όλα τα θαυμαστά που βλέπουμε ή υποψιαζόμαστε ότι υπάρχουν κρύβεται ένας Δημιουργός που είχε κατά νου κάποιο εξαίσιο σχέδιο, όταν έφτιαχνε τον κόσμο. Υπό τον τρόμο που προκαλεί η συνδειτοποίηση της Ύπαρξης, θα ευχόμουν και εγώ, όπως εκατομμύρια άνθρωποι υποθέτω, να είμαστε το αποτέλεσμα ενός ευφυούς σχεδιασμού, προορισμένοι για τον κολασμό ή τη δωρεά. Ωστόσο το Σύμπαν που παρατηρούμε φαίνεται να χαρακτηρίζεται από τυφλές φυσικές δυνάμεις. Χορεύουμε θέλοντας και μη στο ρυθμό τους, αγνοώντας τα όρια μεταξύ του "φαίνεσθαι" και του "είναι". Όπως η ψηφιακή αποτύπωση του φεγγαριού, εκείνο το βράδυ κάποιου Ιουλίου, με κάνει να φοβάμαι ότι το ποδήλατο της εικόνας, όσο και αν ήθελα να το καβαλήσω για μια βόλτα πάνω στο φεγγάρι, υπήρχε μόνο στη φαντασία μου. Καλά όνειρα θερινής νυκτός!