The Kills
"Midnight boom"
Domino rec.

Διατηρώντας την μινιμαλιστική αισθητική τους κι ένα σταθερά υποχθόνιο groove οι Kills κυκλοφορήσανε τον τρίτο και πιο μεστό τους δίσκο. Το Midnight boom είναι ηχογραφημένο στα πρότυπα των κλασσικών pop δίσκων έχοντας λίγο απ’ όλα. Βρώμικες pop στιγμές όπως το “hook and lines”, μπαλάντες σαν το “black balloon”, το “goodbye bad morning” να μοιάζει σαν b- side του “Sunday morning” και το “alphabet pony” μαζί με την ξέχειλη σεξουαλικότητα της VV να αποτελούν τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Πέρα από τους εξαιρετικούς τους δίσκους οι Kills με τις δημόσιες σχέσεις και την επιμελώς ατημέλητη εικόνα τους είναι πλέον δύσκολο να περάσουν απαρατήρητοι.

 Sons and daughters 
“This gift”
Domino rec.

Στο “This gift” οι Sons and daughters επιλέξανε μια καλογυαλισμένη παραγωγή γεγονός που άλλαξε κατά πολύ ύφος του συγκροτήματος, προκαλώντας ανάμικτα συναισθήματα στους οπαδούς τους και αφαιρώντας κατά την γνώμη μου το πιο ουσιαστικό στοιχείο της χημείας τους. Μπορεί λοιπόν οι συνθέσεις τους ν’ ακούγονται στιβαρές, κρυστάλλινες και καλοκαιρινά διασκεδαστικές, με την Adele Bethel να κλέβει με τις ερμηνείες την παράσταση, όμως η αποστασιοποίησή τους από την post punk αισθητική αφαίρεσε την ευθραυστότητα και την αβεβαιότητα που όπως και να το κάνουμε πάντα γοήτευε περισσότερο από τα φρεσκοπλυμένα να…νανανα…νανανα…νανανα…

 The gutter twins
“Saturnalia”
Sub pop rec.

Δυο από τις εμβληματικές μορφές της εποχής του grunge, o Mark Lanegan και ο Greg Dulli, κυκλοφορήσανε την πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά έπειτα από την πρώτη κρούση που είχανε κάνει μ’ ένα ep. Το ύφος του Saturnαlia είναι πολύ κοντά σ’ αυτό των Twilight Singers το τωρινό συγκρότημα του Dulli. Από κει και πέρα το αποτέλεσμα λίγο πολύ αναμενόμενο με την βαθιά ναρκισσιστική φωνή του Lanegan να συνδιαλέγεται με τον ερωτισμό του Dulli για να αφηγηθούνε ιστορίες αγάπης, βίας, πόνου και απόγνωσης προσπαθώντας να εξιλεωθούνε μέσα από την αφήγηση. Μια ιστορία που κρατάει και μας κρατάει χρόνια.

 Gravenhurst
‘The western lands’
Warp

Απρόσμενα pop θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το ‘western lands’  ο τρίτος δίσκος των gravenhurst. Για την ακρίβεια τραγούδια όπως τα ‘she dances’, ‘trust’ και ‘farewell farewell’  μας γυρίζουν πίσω στην εποχή της dream pop που στιγματίστηκε από συγκροτήματα όπως οι slowdive και οι ride, ενώ το ‘hollow men’ δεν αποτελεί παρά φόρο τιμής στους shoegazers my bloody valentine που τόσο είχαν γοητεύσει τον Nick Talbot. Πέρα από αυτά, το ‘song among the pine’ μια folk μπαλάντα με την ερμηνεία του Talbot να τσακίζει κόκκαλα και το ‘grand union canal’ με πιο jazz αποχρώσεις αποτελούν περισσότερο ένα διάλειμμα εν μέσω ενός δίσκου που ήρθε να μας θυμίσει μια σκήνη που ξεθώριασε κάπως άδοξα.