Όταν πριν από πολλά χρόνια ο Νίτσε έγραφε ότι η Γη δεν είναι δεδομένη για τον άνθρωπο, υποθέτω ότι υπονοούσε ότι μπορεί να στριφογυρίζει στο διάστημα και χωρίς αυτόν. Με τα ζώα, τα φυτά του και τα βράχια. Και χωρίς τον άνθρωπο που στο κάτω-κάτω της γραφής δεν πρόκειται να σκάσει και κανείς εκεί έξω αν εξαφανισθούμε ως είδος. Εξάλλου το 95% των ειδών που υπήρξαν ποτέ στον πλανήτη έχουν εξαφανισθεί. Εκτός αν πιστεύουμε ότι εμείς είμαστε άτρωτοι ως η κορωνίδα της Δημιουργίας ή έχουμε να επιτελέσουμε μια αποστολή εδώ πάνω σε αυτόν τον βράχο που γυρίζει γύρω από ένα κοινό άστρο. Αν η επιστήμη εξέλαβε τη φύση ως άπειρη δύναμη και κατά συνέπεια άτρωτη, η οικονομία την είδε ως πεδίο ανεξάντλητων πόρων. Ως οικονομικό αποτέλεσμα που μεγεθύνεται με βάση το κέρδος. Θα αναρωτιέστε γιατί γράφω όλα αυτά καλοκαιριάτικα. Αφορμή είναι η επιμονή της ιδιωτικής εταιρείας ΤΕΡΝΑ να στήσει δύο υδροηλεκτρικά εργοστάσια στα Θεοδώριανα Άρτας, καταστρέφοντας το ποτάμιο σύστημα και το μικροκλίμα μιας ολόκληρης περιοχής των ανατολικών Τζουμέρκων. Το εντυπωσιακό είναι ότι όρεξη της ίδιας εταιρείας για τα νερά της περιοχής είχε ανοίξει από παλιά. Ευτυχώς τότε (2004) το Συμβούλιο της Επικρατείας σταμάτησε την κατασκευή εργοστασίου μετά από την προσφυγή κατοίκων και συλλόγων της κοινότητας. Σήμερα η ΤΕΡΝΑ επανέρχεται με καινούρια και μεγαλύτερα σχέδια για να πατήσει πόδι στην περιοχή, παραβλέποντας όχι μόνο την προηγούμενη νομολογία αλλά και το συσχετισμό των τοπικών δυνάμεων σε επίπεδο Κοινότητας ( φορείς, σύλλογοι, κάτοικοι) αλλά και νομού και Περιφέρειας (μετά την αντίστοιχη ευνοϊκή απόφαση του ΣτΕ για το φράγμα του Αγίου Νικολάου στον Άραχθο) που τάσσονται αναφανδόν κατά των έργων.

Το επιχείρημα ότι θα ληφθεί μέριμνα για το περιβάλλον ακούγεται τουλάχιστον φαιδρό. Όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει στην πράξη. Για του λόγου το αληθές η περίπτωση της εταιρείας ΜΗΧΑΝΙΚΗ, που λειτουργεί το δικό της υδροηλεκτρικό εργοστάσιο στην ίδια περιοχή, αναιρεί στην πράξη κάθε έννοια προστασίας. Παρά τους περιορισμούς και τις υποχρεώσεις που της επιβάλλει η άδεια λειτουργίας, η εταιρεία δεν δείχνει και ιδιαίτερο ζήλο για την προστασία του περιβάλλοντος. Για παράδειγμα όχι μόνο δεν αφήνει την απαιτούμενη παροχή νερού που προβλέπει η νόμος αλλά κατά καιρούς στραγγίζει εντελώς το ποτάμι. Για τις παρανομίες της έχει τιμωρηθεί στο παρελθόν με χρηματικά πρόστιμα και αφαίρεση άδειας, αλλά σιγά τα ωά της πέστροφας (που μετά την κατασκευή του εργοστασίου έχει χάσει τον βιότοπό της). Και αυτό, δυστυχώς, δεν έχει γίνει μόνο μια φορά. Οι υπεύθυνοι της ΤΕΡΝΑ μετράνε κιλοβατώρες και κέρδη. Οι πολίτες του τόπου μένει να μετρήσουν τις δικές τους δυνάμεις για την αποτροπή ενός ακόμα περιβαλλοντικού εγκλήματος…

Υ.Γ. Έτυχε να συναντήσω πολύ πρόσφατα τον υπουργό Πολιτισμού Μιχάλη Λιάπη και βρήκα την ευκαιρία να του εκθέσω το πρόβλημα του γεφυριού (αλλά και της Παρηγορήτισσας και του Κάστρου) με την ελπίδα να κάνει κάτι πριν είναι αργά, χρησιμοποιώντας ένα όχι και τόσο κομψό επιχείρημα. “Κύριε υπουργέ -του είπα- αν καταρρεύσει το γεφύρι ή η Παρηγορήτισσα το ”το ξύλο θα το φάνε οι τοπικοί άρχοντες, αλλά η ντροπή θα είναι όλων μας”.