Το 1955 ο συγγραφέας Νόρμαν Μέιλερ και οι φίλοι του δημοσιογράφοι Νταν Γουλφ και Εντ Φέιντσερ εξέδωσαν στη Νέα Υόρκη,μια πρωτοποριακή και ανεξάρτητη εφημερίδα ( The Village Voice), που διανέμοταν δωρεάν. Ήταν η αρχή των free press εντύπων.
Η νέα αυτή τάση στον έντυπο τύπο πέρασε στην Ευρώπη και τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα με αποτέλεσμα δεκάδες δωρεάν εφημερίδες και περιοδικά να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια κάθε χρόνο στην μικρή αγορά της χώρας, τελευταία δε και στην επαρχία.
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η ραγδαία ανάπτυξη του free press αυτόματα σημαίνει παράλληλα με τον πλουραλισμό στην ενημέρωση και την ποιοτική αναβάθμιση της δημοσιογραφικής ύλης. Θα περίμενε κανείς ότι τα επαρχιακά free press, έξω και  μακριά από τα μεγάλα εκδοτικά σχήματα και συνακόλουθα τα συμφέροντα που εκφράζουν αυτά,  θα πορεύονταν με άλλο αέρα στα πανιά τους: ελευθερία γνώμης, ανεξάρτητη φωνή, εναλλακτική ενημέρωση, αισθητική πρωτοτυπία, και τέλος έλεγχος κάθε εξουσίας, για να μην ξεχνάμε και το βασικό ρόλο της δημοσιογραφίας. Ωστόσο σπάνια συμβαίνει αυτό.
Αντιθέτως βλέπουμε τα περισσότερα από αυτά τα έντυπα, προκειμένου να δείχνουν γκλάμουρους, εντάσσουν στην ύλη τους "μία από όλα": λίγη πολιτική, λίγο κρασί, λίγα αθλητικά, λίγα κοσμικά. Έτσι από τη μια μιμούνται κακόγουστα ορισμένα  λάιφ-στάιλ αθηναϊκά έντυπα, παραβλέποντας προφανώς τη ρήση ότι "τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και  μεταξωτούς κώλους" και από την άλλη εξασκούν με χάρη την τέχνη της διαμεσολάβησης. Ήτοι να διευκολύνουν διάφορους πολιτικούς και "παράγοντες" του τόπου, μέσα από στημένες και άχαρες συνεντεύξεις, να μιλάνε για τον εαυτό τους και το (ανύπαρκτο) έργο τους. Και αυτό  όχι χάριν καμίας ενημέρωσης, αλλά μόνο και μόνο για να τύχουν, εν καιρώ, της εύνοιάς τους (π.χ. όταν μοιράζεται η κρατική διαφήμιση). Εξάλλου, όταν βλέπουν στην Αθήνα, η κρατική διαφήμιση να διοχετεύεται σε εφημερίδες με ασήμαντες κυκλοφορίες, γιατί να μην κάνουν τα ίδια και αυτοί, οι οποίοι εκδίδονται μάλιστα και σε χαρτί ιλουστρασιόν;
Αποτέλεσμα; Φανταχτερά έντυπα κενού περιεχομένου και άγνωστου τιράζ φιλοδοξούν να παίξουν δημοσιογραφικό και πολιτιστικό ρόλο στην περιφέρεια, αλλά συνήθως πνίγονται στα ρηχά της κακογουστιάς και της κοινοτοπίας.
 Ενα πρώτο λοιπόν σημαντικό ζήτημα που προκύπτει από τα παραπάνω, είναι το περιεχόμενο αυτών των εντύπων: υπάρχει κάτι να διαβάσεις σε ένα τέτοιο έντυπο που θα σε κάνει να το κρατήσεις στο αρχείο σου και να μην το πετάξεις μετά από ένα ξεφύλλισμα στην καφετέρια της πόλης σου;
Η απάντηση σε αυτό σχετίζεται με ένα δεύτερο ζήτημα, αυτό της αναγνωσιμότητας: ποιοί (ηλικία, μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο, οικονομική κατάσταση) και πόσοι διαβάζουν αυτά τα έντυπα.
Το τρίτο σημαντικό ζήτημα είναι οι κυκλοφορίες αυτών των εντύπων: σε τί τιράζ τυπώνονται και από ποιά και πόσα σημεία διανέμονται. Αυτό βέβαια, ενδιαφέρει λιγότερο τους αναγνώστες και περισσότερο τους διαφημιζόμενους, επειδή λογικά οι ίδιοι θα θέλουν να γνωρίζουν πόσα μάτια βλέπουν το προιόν τους, για το οποίο έχουν πληρώσει τα ωραία τους λεφτά.
Όλα αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για τα κάθε τέτοιου είδους έντυπα, επειδή απλά η φιλοσοφία τους θέλει κάτι να γυαλίζει στο μάτι του επαρχιώτη και ας είναι και φύκι που κρέμεται για  μεταξωτή κορδέλα...