"Δ ε βαριέσαι" φαίνεται να είναι το μότο της πόλης μας. Το φαντάζομαι να κρέμεται ως επιγραφή, σε κάθε υπηρεσία και οργανισμό αυτής της ράθυμης πόλης. Βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Αμβρακιωτών, αλλά μάλλον φοράμε ακόμα το φέσι της ανατολίτικης μοιρολατρίας στο κεφάλι μας. Σε μόνιμη καθήλωση η πόλη μας με τους χαμηλότερους δείκτες, σχεδόν σε όλους τους τομείς, περιμένει τα πράγματα να έρθουν από μόνα τους, να πέσουν ως μάννα εξ ουρανού λες και κάποιοι μας το οφείλουν. Ειλικρινά, όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχω αντιληφθεί ένα καινοτόμο σχέδιο ανάπτυξης, που θα μας έβγαζε λιγάκι από την θέση του ουραγού. Η σκέψη μας δεν έχει ορίζοντα και περιμένουμε πρώτα να δημιουργηθεί το πρόβλημα και να ασχοληθούμε μετά μαζί του. Όπως τώρα με τον (αν)ισόπεδο κόμβο στον Αγιο Δημήτριο. Ισόπεδος ή ανισόπεδος; Από πάνω η Ιονία οδός ή η Εθνική Άρτας - Τρικάλων;
Ή μήπως θα ήταν καλύτερο να περνάει υπογείως;
Ή όπως με την ΚΥΑ για τον Αμβρακικό και το Εθνικό Πάρκο Τζουμέρκων που τρέχουμε ασθμαίνοντας στο παραπέντε να δούμε τι παίζεται.
Ή ακόμα, όπως με το φυλακισμένο Ξενία στο κλειστό Κάστρο, το εγκαταλειμένο Τουριστικό Περίπτερο, τον επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία σκουπιδότοπο στη Βαλαώρα, τον αποξηραμένο Άραχθο, τα παραποτάμια.
Ή όπως με τα ανακυκλούμενα πρόσωπα της πολιτικής σκηνής που δεν έχουν να πουν τίποτα καινούριο, παρά να διαμορφώνουν συσχετισμούς με λυκοφιλίες και μαχαιρώματα και μηχανισμούς με κομματάρχες παλαιάς κοπής.
Η απαξίωση της πολιτικής, μέσω και εξαιτίας των σκανδάλων και της διαφθοράς (δυστυχώς η Τοπική Αυτοδιοίκηση στην κορυφή του καταλόγου, σύμφωνα με όλες τις έρευνες) εγκαθίδρυσαν την κυριαρχία της μετριότητας, σε κάθε επίπεδο της δημόσιας ζωής. Υπάρχουν δημόσιοι λειτουργοί που ό,τι και αν τους πεις δεν ιδρώνει το αυτί τους, γνήσιοι απόγονοι ενός ραγιαδισμού που επιβιώνει στις μέρες μας. Πολιτικοί, ανεξαρτήτως ηλικίας, που θέλουν να πιστεύουν ότι φέρουν το νέο αλλά στην ουσία αναπαράγουν ένα μίζερο πολιτικάντικο σύστημα, με μια ξύλινη γλώσσα που τρομάζει κάθε νέο άνθρωπο. Πολίτες που το ενδιαφέρον τους για τα κοινά δεν ξεπερνάει την πόρτα του σπιτιού τους, πολίτες που ταυτίζουν το δημόσιο συμφέρον με το προσωπικό τους βόλεμα. Και όταν υπάρχουν (ιδιωτικά) όνειρα αυτά εξαντλούνται στην κατασκευή γκαρσονιερών για σπουδαστές των ΤΕΙ ή στην κατασκευή, εξ αποστάσεως, επιδοτούμενων ξενώνων. Και όταν ο αριθμός των σπουδαστών μειώνεται ή οι επισκέπτες μας γυρίζουν την πλάτη, αρχίζουν οι κλάψες.
Δεν υποστηρίζω ότι μπορούμε να μεταμορφωθούμε, εν μια νυκτί, σε δυτικούς που θεοποίησαν την εργασία και έφτασαν εκεί που έφτασαν, ούτε ότι ο κάθε τοπικός υπουργός, βουλευτής, νομάρχης, δήμαρχος μπορεί να μεταμορφωθεί αίφνης σε καλβινιστή, ούτε ο κάτοικος αυτής της πόλης να μεταμορφωθεί σε υπεύθυνο και απαιτητικό πολίτη, εκείνο που λέω ότι από αυτόν τον τόπο απουσιάζει ο κοινός νούς και ο σχεδιασμός. Και το σπουδαιότερο ίσως, μια νότα φρεσκάδας, αυτό που θα έκανε ένα νέο πολιτικό να βγει λιγάκι μπροστά απο την εποχή του, να προτείνει, να εμπνεύσει. Εντάξει, μπορεί να μην είναι ακριβώς έτσι όπως τα λέω, να υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι μέσα στους θεσμούς (και σίγουρα υπάρχουν!), να υπάρχουν άνθρωποι ταλαντούχοι με όνειρα, απογοητευμένοι και αποτραβηγμένοι στα προσωπικά τους καταφύγια ή παραπεταμένοι στα αζήτητα. Το ζήτημα είναι να ανασκουμπωθούν και να βγούν στο προσκήνιο, ρίχνοντας και καμιά κλωτσιά εκεί που πρέπει, αν χρειαστεί. Διαφορετικά το "δε βαριέσαι" θα γίνει και δικό τους μότο.