Liars
“Liars”
Mute rec.

Η αισθητική των Liars θα μπορούσε να προσδιοριστεί με ένα και μόνο τραγούδι που μάλιστα δεν είναι δικό τους, το “making the nature scene” των Sonic Youth. Άλλωστε είναι και το μοναδικό συγκρότημα που θα μπορούσε χαρακτηριστεί ως μια εκδοχή των χαοτικών  Sonic Youth, εκδοχή που οι ίδιοι Sonic Youth αρνούνται να αποδώσουν με τόση σαφήνεια. Έπειτα απο τρείς δίσκους βουτηγμένους στην τρέλα, τον παλιμπαιδισμό, την παράνοια και το ακατανόητο της ασυναρτησίας οι Liars με τον τέταρτο δίσκο τους συνεχίζουν απο εκεί ακριβώς που σταμάτησαν το Drums Not Dead. Διατηρούν λοιπόν την πρωτόλεια αισθητική προσθέτωντας μόνο μερικές pop πινελιές με το “house clouds” και το “sailing to Byzantium” και τις ισορροπήσανε με τις πιο σκληρές στιγμές των “plaster casts of everything” και “cycle time

KT Tunstall
“Drastic Fantastic”
EMI rec.

Μετά την επιτυχία του ”eye to the telescope” πολλοί θα σκεφτήκαν οτι η KT Tunstall με το επόμενο βήμα της θα έπρεπε να ξεκαθαρίσει τη μουσική κατεύθυνση που θα ακολουθούσε,έχοντας να επιλέξει μεταξύ της μη ουσιαστικής pop και αυτής της ευρείας κατανάλωσης. Η Σκωτσέζα όμως φαίνεται οτι δε σκεφτόταν κάτι παρόμοιο και στο Drastic Fantastic συνεχίζει να ταλαντεύεται μεταξύ τραγουδιών όπως το “funnymen” και το “saving my face” που της εξασφαλίζουν σίγουρη επιτυχία και άλλα όπως το “white bird” και το “beauty of uncertainty” να προσδίδουν βαρύτητα στο δίσκο της. Και είναι αυτές οι μεταπτώσεις τελικά που κινούν το ενδιαφέρον, με την KT Tunstall να κινείται μεταξύ της Dido, των Throwing Muses, την P.J. Harvey και του Damien Rice.

 Τhurston Moore
“Trees outside  the academy”
Ecstatic peace rec.

Φτιαγμένος απο την ηχητική μαγιά των όψιμων Sonic Youth ο δεύτερος προσωπικός δίσκος του Thurston Moore αποδεικνύει την λακωνική καλλιτεχνική πλευρά του. Ο δίσκος είναι διαποτισμένος με μια νωχελικότητα που ο  Thurston φρόντισε να επιβάλλει με τη χρήση,άκουσον άκουσον,της ακουστικής κιθάρας καθώς και με το υπνωτικό βιολί της Samara Lubelski η οποία βοήθησε και στα φώνητικά. Κανένα τραγούδι, αν εξαιρεθεί το κάπως πιο folk “honest James”, δεν απέχει απο τα πρότυπα των Sonic Youth με μοναδική διαφοροποίηση την απουσία των χαοτικών ξεσπασμάτων. Στο ρόλο του αφανή ήρωα για ακόμη μια φορά ο Steve Shelley. Τέλος, η επιθυμία μου μετά το κλείσιμο του δίσκου να ακούσω Pavement θα οφείλεται στο κορυφαίο “frilend”.

 Τhe Raveonettes
“Lust lust lust”
Fierce panda rec.

Το ζεύγος απο τη Δανία επανήλθε με το Lust lust lust για να κερδίσει ξανα την εκτίμηση των οπαδών του, έπειτα απο το ατόπημα του δεύτερου δίσκου. Ο δίσκος δεν έχει καθόλου γκάζια, η Sharin Foo αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τα φωνητικά, με τον Sune Rose Vagner να περιορίζεται σε δύο μόνο ντουέτα. Οι γλυκιές pop μελωδίες αναμειγνύονται με τον βρώμιο ήχο της κιθάρας με τον τρόπο που διδάξανε οι Jesus and Mary Chain.
Έχοντας ως βάση το γλυκανάλατο rock’n’roll της δεκαετίας του ’60 οι Raveonettes με το Lust lust lust κρυφοκοιτάζουν προς την πλευρά των Velvet Underground με τη Sharin Foo εκτός απο την εξωτερική εμφάνισή της να μας φέρνει στο μυαλό και με τις ερμηνείες της ακόμα και την αξεπέραστη Νico.