Αν κάτι με έμαθε η ζωή είναι να αναγνωρίζω τη ρηχότητα των ανθρώπων πίσω από τη σπουδαιοφάνεια. Την κενότητα πίσω από τους βαρυσήμαντους λόγους, τον παχυδερμισμό κάτω από την ευαισθησία. Τους βάλτους που θέλουν να λογίζονται για ωκεανοί και τα παγώνια για αετοί.
Αλήθεια, με τι άνεση διαχειρίζονται την ανεπάρκειά τους αλλά και με τι μεγαλύτερη ευκολία την καταπίνει αμάσητη το πόπολο. Ως πωλητές ελπίδων -δεν αντιλέγω- διαπρέπουν, αλλά, ως πολίτες, αναρωτιέμαι αν πρέπει να χαραχθεί το όνομά τους από την Πολιτεία, έστω και στην άμμο.
Όμως είναι εκεί. Επίσημα και θεσμικά. Να κανοναρχούν χωρίς να δίνουν λογαριασμό. Να κομπάζουν και να ξιφουλκούν. Από βήματος, από άμβωνος, από έδρας. Εκπρόσωποι του έθνους, του δήμου, της εκκλησίας, της ηθικής. Με υπηρέτες δειλούς και ανίκανους.
Την ίδια στιγμή, ως χώρα, δεν είμαστε ικανοί όχι για τη φυγή (!) στο μέλλον ( με έρευνα, επενδύσεις, τεχνολογία, τέχνες) αλλά ούτε καν για το αυτονόητο του παρόντος.
Και σε μια ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα ( με τόσο λαμπρό παρελθόν, όπως υπερηφανεύεται) το αυτονόητο είναι να έχουμε σχολεία και εκπαίδευση, νοσοκομεία και περίθαλψη, δρόμους και συγκοινωνίες, δουλειά και μισθούς, συντάξεις και ασφάλιση.
Αν λειτουργούσαν όλα αυτά οι άνθρωποι θα εύρισκαν χρόνο να  σκέπτονται περισσότερο, πράγμα επικίνδυνο για την κάθε εξουσία. Αντί λοιπόν να συμβαίνουν τα αναγκαία (για το λαό), συμβαίνουν τα απαραίτητα (για την εξουσία): η ολομέτωπη επίθεση στην κοινωνία βαφτίζεται μεταρρύθμιση και εμείς βρίσκουμε καθημερινά στο παχνί μας άφθονο τηλεοπτικό σανό για να μασουλάμε, ευχαριστημένοι, που άλλη μια μέρα πέρασε δίχως να πεθάνουμε.

Καλή Ανάσταση!