ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΤΑΣΚΑΣ

“ Έγινα ηθοποιός από ...αναποφασιστικότητα”

Γιατί ασχοληθήκατε με το θέατρο;
Βρέθηκα πρώτη φορά στη σκηνή στην Α’ δημοτικού και μάλλον μου καλάρεσε. Ύστερα ήταν και θέμα… αναποφασιστικότητας. Όταν, γύρω στο γυμνάσιο, άρχισα να σκέφτομαι μήπως γίνω αρχαιολόγος, ή χημικός ή μουσικός ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, είπα ότι … συμφέρει να γίνω ηθοποιός ώστε σε κάθε ρόλο να “αλλάζω” επάγγελμα. Τότε για μένα η ηθοποιία ήταν κάτι που σου επιτρέπει ανά τρίμηνο να αλλάζεις δουλειά, προσωπικότητα, ζωή.

Είναι θεραπευτικό να υποδύεσαι ρόλους;
Δεν κάνω θέατρο επειδή είμαι «άρρωστος», για να γιατρευτώ από κάτι. Αυτό θα ήταν δραματοθεραπεία, και πίστεψε με, κανείς δεν θα πήγαινε στο θέατρο για να δει κάποιον να αυτοψυχαναλύεται, θα ήταν πολύ βαρετό.
Κάνω θέατρο όχι επειδή μου λείπει κάτι, αλλά επειδή θέλω το κάτι παραπάνω από τη ζωή, να μάθω κάτι παραπάνω, να ζήσω, να καταλάβω, να νιώσω. Δεν είναι θεραπεία, είναι δώρο. Το να παίζεις θέατρο είναι όσο θεραπευτικό είναι και το να παίζεις τάβλι ή τρίβιαλ, κυνηγητό ή αμπάριζα. Κάθε παιχνίδι είναι θεραπευτικό. Αρκεί, βέβαια, να βλέπεις το θέατρο ως παιχνίδι, χωρίς σοβαροφάνεια. Οπότε με αυτή την έννοια, ναι, είναι πολύ θεραπευτικό.

Έχετε συγκρατήσει κάποια φράση που να σας έχει επηρεάσει στη ζωή σας, από τις παραστάσεις που παίξατε μέχρι σήμερα;
“Καμιά φορά πρέπει να κάνεις κάτι ασυγχώρητο, απλά και μόνο για να συνεχίσεις να ζεις”. (από το The talking cure του Κρίστοφερ Χάμπτον, έργο που δεν έχω παίξει αλλά πολύ θα ήθελα!)
“Έχασες το σκύλο σου ή κάτι τέτοιο; Και τι θες να σου κάνω εγώ; Όλοι μας κάποια στιγμή κάτι χάνουμε, τι να κάνω;”
(από το Ενός πουλιού, μόνο, η φωνή… του Γιάννη Παπαδόπουλου)

Ποιά είναι η ιδανική παράσταση για σας;
Είναι η παράσταση που όταν τελειώσει, οι θεατές δεν ανοίγουν αμέσως το κινητό τους, αλλά θέλουν να μοιραστούν με την παρέα τους αυτό που ένιωσαν. Η παράσταση που είναι ανοιχτή σε πολλές ερμηνείες.
Άλλοι θεατές μπορεί να γελάνε κι άλλοι να κλαίνε- όπως και στη ζωή εγώ μπορεί να ξεκαρδίζομαι με κάτι για το οποίο ο διπλανός μου έχει πέσει στα πατώματα απ’ το κλάμα. Η ιδανική παράσταση δίνει αφορμές για κουβέντες, διαφωνίες, καυγάδες, κάνει κάποιον από την παρέα να πει «πάμε για ρακές για να κουβεντιάσουμε τι είδαμε;»

Ποιούς θεατρικούς συγγραφείς αγαπάτε; Δώστε ένα λόγο για κάθε έναν από αυτούς.
Σάρα Κέιν. Γιατί σε κάνει να πιστεύεις ότι όλοι οι άνθρωποι, στο βάθος, είναι ίδιοι. Κι αυτό δεν είναι κακό.
Αλέκος Σακελλάριος. Γιατί μου αρέσει να γελάω. Πολύ.

Αν είχατε μία και μοναδική επιλογή ποιο έργο θα ανεβάζατε και γιατί;
Αν είχα μία και μοναδική επιλογή, μάλλον θα παρατούσα στο θέατρο.
Άμα δεν μπορείς να έχεις την ποικιλία, τις εναλλαγές, τις ανατροπές που σου δίνει αυτή η δουλειά, γιατί να την κάνεις; Χωρίς αυτά, προτιμώ να κάθομαι σπίτι μου ή να πηγαίνω γήπεδο με τους φίλους μου.

“Αντέχει” η Ελλάδα τόσες θεατρικές σκηνές;
«Αντέχει» η Ελλάδα τόσα κανάλια; Τόση ακρίβεια; Τόσο κουτσομπολιό; Τόσα σκάνδαλα, τόση κακογουστιά, τόση ανεργία; Τόσους άστεγους; Πρώτα πρέπει να απαντήσουμε αυτά τα ερωτήματα, και να αφήσουμε τις θεατρικές σκηνές να είναι όσες θέλουν. Δεν υπάρχει πρόβλημα αντοχής, αλλά καταμερισμού και παιδείας. Ένα θέατρο ανά περιφέρεια στην επαρχία; Και η Αθήνα να έχει 10 σε κάθε συνοικία, το ένα δίπλα στο άλλο; Πιθανόν δεν υπάρχει διάθεση στην επαρχία για θέατρο, δεν υπάρχει ανάγκη. Πώς όμως να έχει ο άλλος διάθεση και όρεξη για θέατρο αν δεν του έχει δοθεί ποτέ η ευκαιρία να δει;

Τι σας αρέσει από την Άρτα;
Οι μικρές αποστάσεις μέσα στην πόλη.
Οι μικρές αποστάσεις έξω από την πόλη: το ότι μπορείς να βρεθείς μέσα σε μια ώρα μάξιμουμ στη θάλασσα ή το αντίθετο σε ένα υπέροχο βουνό.
Τα ποτάμια. Τα Θεοδώριανα. Η ξαδέρφη μου η Βάσω.
Το ότι όπου και να πας πέφτεις πάνω σε γνωστούς.

Τι δεν σας αρέσει από την Άρτα;
Η έλλειψη επιλογών.
Οι κλειστοί άνθρωποι. Η εσωστρέφεια.
Το ότι όπου και να πας πέφτεις πάνω σε γνωστούς.

Ποιά είναι τα σχέδιά σας για το άμεσο μέλλον;
Στο απολύτως άμεσο μέλλον, έχω παράσταση το βράδυ και πρέπει να ετοιμαστώ! Στο λιγότερο άμεσο μέλλον, ένα μεγάλο ταξίδι.
Και επιτέλους διακοπές! Έχω να πάω εδώ και τρία χρόνια, λόγω περιοδειών τα καλοκαίρια.

O Δημήτρης Ντάσκας γεννήθηκε στην Αθήνα και η καταγωγή του είναι
από τα Θεοδώριανα. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή “ΜΟΡΦΕΣ” του θεάτρου ΕΜΠΡΟΣ και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Έχει παρακολουθήσει μια σειρά θεατρικά σεμινάρια και
έχει σπουδάσει μουσική (θεωρία, φλογέρα, πιάνο) στο Εθνικό Ωδείο.
Έχει παίξει, μέχρι στιγμής, σε δεκάδες θεατρικά έργα, μεταξύ των οποίων:

• Αχαρνής του Αριστοφάνη, σκ. Β. Θεοδωρόπουλος, Εθν. Θέατρο, 2005
• Press the button του Β. Χατζηνικολάου, σκ. Β. Χατζηνικολάου, MANIART – Θέατρο του Νέου Κόσμου, 2005 (Νέος)
• Συρανό ντε Μπερζεράκ του Ε. Ροστάν, σκ. Ν. Κοντούρη, θέατρο Απόλλων, 2003 (Φορτικός, Μπερτραντού)
• Φάουστ των Γκαίτε - Πούσκιν - Πεσσόα - Λουβέ – Πασχάλη, σκ. Θ. Μουμουλίδης, Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας, 2003 (Βάγκνερ, Βαλεντίνο)
• Λυσιστράτη του Αριστοφάνη, σκ. Θ. Μουμουλίδης, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, 2002
• Ο Αρχοντοχωριάτης του Μολιέρου, σκ. Π. Βασιλόπουλος – Θ. Μουμουλίδης, θέατρο Απόλλων, 2001-2002 (Κλεόντ)
• Rien ne va plus, σκ. Ν. Μπινιαδάκη, θέατρο Αμόρε. 2000
• Ο Γυάλινος Κόσμος του Τ. Ουίλιαμς, σκ. Δ. Μαυρίκιος, θέατ. Εμπρός