Ξεφυλλίζοντας τα προηγούμενα τεύχη της ARTA PRESS  στέκομαι ιδιαίτερα στις συνεντεύξεις των Αρτινών, με προσφορά στον τομέα και στον τόπο τους, άνθρωποι που και κατά τεκμήριο έχουν μια πιο διεισδυτική ματιά στα πράγματα της πόλης που γεννήθηκαν ή ζουν. Ε, λοιπον, κοινή διαπίστωση όλων αυτών είναι ότι η Αρτα, παρόλη την ιστορία της και τα γεωφυσικά της συγκριτικά πλεονεκτήματα, δεν έχει τη θέση  που της αξίζει. Δεν μπορεί, λέω, να είναι τυφλοί ή προκατειλημμένοι όλοι αυτοί. Παράλληλα διαβάζω τους διάφορους στατιστικούς και δημογραφικούς δείκτες (στοιχεία Ε.Σ.Υ.Ε.) που αφορούν στο νομό Αρτας και με πιάνει μελαγχολία. Μεταξύ των 52 νομών της χώρας,  η Αρτα καταλαμβάνει, όσον αφορά το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ), μόλις την 48η θέση με κατά κεφαλή εισόδημα 10.900 ευρώ. Την ίδια στιγμή η Πρέβεζα βρίσκεται στην 27η θέση της κατάταξης (14.700 ευρώ), η Θεσπρωτία στην 25η (15.000 ευρώ) και τα Ιωάννινα στην 11η με ΑΕΠ κατά κεφαλή 17.500 ευρώ. Είναι θέμα ανταγωνισμού θα μου πείτε; όχι απαραίτητα, αλλά σύγκρισης οπωσδήποτε.
Δεύτερο ανησυχητικό στοιχείο (κατά μεγάλο μέρος απόρροια του παραπάνω) είναι το αρνητικό πρόσημο στην φυσική αύξηση του αρτινού πληθυσμού, την ίδια στιγμή που ο πληθυσμός στους υπόλοιπους νομούς της Περιφέρειας αυξάνει. Ταυτόχρονα τα ποσοστά ανεργίας -ιδιαίτερα στους νέους- είναι πολύ υψηλά (11,60%)  και φέρνουν το νομό στην 4η θέση πανελλαδικά.
Στασιμότητα,  ανεργία, αδράνεια. Tι φταίει άραγε;  Μπορεί να φταίει ο εκλεγείς ή ο εκλέκτωρ, εγώ ή εσύ, μπορεί να φταίει ακόμα και ο ...Χατζηπετρής, ωστόσο εκείνο που είναι οφθαλμοφανές είναι η απουσία ενός ολοκληρωμένου σχεδίου ανάπτυξης της περιοχής: τι πόρους και ποιά συγκριτικά πλεονεκτήματα διαθέτει ως τόπος και κοινωνία, με τι μέσα προχωράει και που θέλει να φτάσει. Αυτό που συνηθίζεται να περιγράφεται με τη λέξη "όραμα". Αντ΄ αυτού στη δημόσια σφαίρα περισσεύει ο παραγοντισμός και ο τακτικισμός (σιγά μην βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα σκέφτεται ο κάθε καρεκλοκένταυρος), ενώ το ιδιωτικό κεφάλαιο προτιμά προτιμά να "αποταμιεύει" παρά να επενδύει. Επόμενο είναι να λείπει κάθε καινοτομία και αν τυχόν αυτή εμφανισθεί να αντιμετωπίζεται ως ιός που απειλεί να μολύνει το στάτους κβο του συστήματος . Αποτέλεσμα να μην κινείται τίποτα ή όταν κινείται απλώς να τρέχουμε  από πίσω. (σημειώνω, χωρίς να χρειάζεται να αναφέρω παραδείγματα, ότι τα μείζονα ζητήματα της περιοχής αποτελούν ζητήματα διαχείρισης κρίσης και όχι δυναμικής ανάπτυξης).
Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί η κινηματική δυναμική που αναπτύσσουν ευαισθητοποιημένα τμήματα της κοινωνίας, κυρίως σε ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος,  αλλά και αυτά συνιστούν πολιτική αμυντικού χαρακτήρα, απέναντι σε ληστρικές διαθέσεις εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου. Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν που όλα τα κεφαλαιώδη θέματα της τοπικής ατζέντας (μπορείτε να σκεφθείτε τουλάχιστον πέντε-έξι) έχουν κολλήσει επικίνδυνα επί χρόνια είτε από αδιαφορία είτε από ανικανότητα των αρμοδίων παραγόντων. Και φυσικά δεν είναι επιχείρημα ότι προσπαθούμε αλλά κάποιοι "κακοί" μας βάζουν εμπόδια. Καλή η προσπάθεια στη ζωή, αλλά όλοι μας και ο καθένας χωριστά κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος. Η Ιστορία δυστυχώς ή ευτυχώς -και θα έλεγα ευτυχώς- καταγράφει  και αναγνωρίζει μόνο τα έργα των ανθρώπων, τα υπόλοιπα περί καλών προθέσεων είναι κουβέντες μπαλκονιού και συζητήσεις για να περνάει η ώρα.
Διότι, όπως είχε πει ο Σαρτρ, ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.